"Pan Tadeusz" Adama Mickiewicza to niewątpliwie jedno z największych dzieł literatury polskiej i co do tego nie ma zapewne żadnych wątpliwości. Przystępując do jego pisania, poeta miał na uwadze dwa zasadnicze zagadnienia: po pierwsze, chciał wyrazić swą tęsknotę za utraconym krajem, gdyż w tym czasie przebywał na emigracji, i po drugie, chciał przypomnieć piękno ojczyzny innym, którzy musieli ją opuścić i zmobilizować przez to do walki o jej wolność.
Tłem dla zdarzeń wymyślonych przez Mickiewicza, był przede wszystkim czas kampanii napoleońskiej, która to była największą nadzieją na odzyskanie przez Polskę niepodległości. Nie były to jednak jedyne wydarzenia historyczne, które przedstawił wiesz w swym dziele. Ukazywał nam również inne epizody z historii Polski, m.in.: konfederację barską, Sejm Czteroletni, czy też Powstanie Wielkopolskie. Dał nam również wielką panoramę szlacheckiej społeczności, gdzie ukazał arystokrację (Horeszkowie), szlachtę średniozamożną (Soplicowie), szlachtę, która pełni obowiązki służby (Protazy i Gerwazy), a także szlachtę zaściankową, która w książce jest pokazana jako oaza myśli patriotycznej, społeczność, która najbardziej ze wszystkich kultywuje dawne tradycje. Nie bała się nawet surowej kary, którą były zsyłki na sybir. Najważniejsza była wolność. Wszystko to miało na celu pokazanie Rzeczypospolitej jako kraju walecznego i godnego wolności, którą mu zdradziecko odebrano
"Pan Tadeusz" to również opowieść i studium pewnego społeczeństwa, w którym ukazane są fakty dotyczące pracy na roli, zajęć, zabaw, przyjęć. Wszystko to wiąże się z pewny rytuałem, który jest także siedliskiem dawnych, polskich tradycji. Mamy na przykład pochwałę i opis polskich strojów, które są ładniejsze od tych, które szlachta przywozi z Francji. Większej wagi temu wszystkiemu dodaje również piękny i barwny język, którym poeta operuje przy opisie przyrody, czy na przykład spotkań przy stole. Świadczy to o wielkiej miłości do ojczyzny i chęć gloryfikacji wartości z nią związanych, a to zapewne podnosi rangę jego dzieła i usprawiedliwia fakt uznania go za epopeję narodową.
Wydaje się, że nie ma w Polsce takiej osoby, która nie znałaby "Pana Tadeusza". Każdy przecież zna słowa "Inwokacji", czy fragment o grze na rogu Wojskiego. Każdy uczeń czytał choć raz fragment tej epopei. Żadna inna książka nie zaznała takiego rozgłosu, i nie została nazwana eposem narodowym. Dlatego też, możemy mówić, że jest to część naszej kultury narodowej, której inni mogą nam tylko zazdrościć. Z tego też względu "Pan Tadeusz" zasługuje na bardzo wysoką ocenę i zasłużone miejsce w kanonie literatury narodowej i patriotycznej.
