Józef Ignacy Kraszewski przyszedł na świat w roku 1812, zmarł zaś w 1887. Był prozaikiem, poetą, uprawiał krytyk literacką, ogłaszał teksty publicystyczne, udzielał się w różnego rodzaju przedsięwzięciach społecznych oraz politycznych. Był on studentem Uniwersytetu Wileńskiego, gdzie pobierał nauki na wydziale filologicznym. W roku 1830 został uwięziony za działalność w nielegalnej organizacji młodzieżowej. Z więzienia wyszedł dwa lata później. Zajął się swym majątkiem położonym na Wołyniu. W tym czasie również cały czas pisał (utwory prozatorskie, publicystyka). W roku 1859 zostaje redaktorem "Gazety Codziennej". Cztery lata później udaje się do Drezna. Stąd śle do ojczyzny swe kolejne utwory prozatorskie, a także artykuły. Władze pruskie postawiły mu zarzuty szpiegostwa i uwięziły w twierdzy w Magdeburgu. Pod koniec życia przebywał głównie we Włoszech oraz Szwajcarii. W swych licznym dorobku piśmienniczym zobrazował on dzieje Polski, zaczynając na pradawnych a kończąc na mu prawie współczesnych, a także przekrój społeczeństwa polskiego. Mówi się o trzech etapach w jego twórczości: młodzieńczym (1830-1838), wołyńsko-warszawskim (1838-1863) oraz drezdeńskim (od 1863 roku). Do najbardziej znanych powieści historycznych Kraszewskiego należą: "Rzym za Nerona", "Krzyżacy 1410", "Brühl", "Saskie ostatki", jak i innych, np. "Sto diabłów", "Macocha", "Warszawa 1794".
