"Oda do młodości" w założeniu skierowana była do młodzieży filomackiej, jednak jej znaczenie jest znacznie szersze. Utwór jest manifestem programowym młodego pokolenia romantyków.
W "Odzie do młodości" za pomocą kontrastu zostały ukazane dwa ścierające się ze sobą i walczące o dominacje światy. Jeden z nich to świat stary, stworzony przez ludzi oświecenia. Drugim natomiast jest świat nowy, pełen ideałów romantycznych i młodzieńczej energii. Mickiewicz zdecydowanie odcina się od minionego świata, jest mu nieprzychylny wręcz wrogi. Ukazuje stare pokolenie jako bezwzględnych racjonalistów, ludzi dla których istnieje tylko świat materialny. Uważa, ze nie potrafią zobaczyć świata w pełnej krasie ponieważ nie są w stanie dostrzec wszystkich jego sfer. Stara fizycznie i psychicznie generacja niezdolna jest poznać prawdziwej istoty świata. Mickiewicz zarzuca staremu światu pustkę, egoizm, ciemnotę i zacofanie. Krytykuje stare pokolenie za zbytni konserwatyzm i wynikającą stad niechęć do nowych idei. "Starzy" nie pasują do nowego, zmieniającego się świata. Podmiot liryczny ma dość tego świata, dlatego woła "Młodości! Dodaj mi skrzydła!", gdyż chce uciec przed "martwym światem" konserwatystów. Natomiast świat młodych przedstawia jako świat pełen energii, witalności, zapału i nadziei. Podmiot liryczny zachęca do łamania wszelkich barier ograniczających człowieka. Do odkrywania tego co jeszcze nie poznane. Uważa, ze świat oddany w ręce młodych będzie lepszy. Oparty na braterstwie, miłości, przyjaźni i młodości. Świat ludzi młodych jest pełen Marzen i planów na przyszłość. Młodość jest potęga, która może czynić cuda. Warte odnotowania jest również to, iż wiersz łączy w sobie elementy oświeceniowe i romantyczne. Mickiewicz jako romantyk w swoim dziele przedstawił przede wszystkim idee romantyczne. Jedna z ważniejszych jest pozycja podmiotu mówiącego ponad światem, czyli styl jego wypowiedzi. Występują także wykrzykniki, częsty tryb rozkazujący, które wskazują na zaangażowanie emocjonalne oraz poczucie ogromnej siły i pewności. Jest to cecha romantycznej jednostki nieprzeciętnej o osobowości przywódcy. Utwór zawiera nakaz poświecenia siebie i spełnienia za wszelka cenę obowiązku patriotycznego. W końcowym fragmencie ukazana jest wiara w odzyskanie niepodległości "Witaj jutrzenko swobody / Zbawienia za tobą słońce". W wierszu odnajdujemy także motywy mitologiczne Np.: Herakles. Na uwagę zasługują również wyszukane epitety ("kwiat młodości"), Jako podsumowanie warto dodać, iż utwór przez swój dualizm, oświeceniowy i romantyczny stała się przyczyna rożnych interpretacji.
