"Makbet" Williama Szekspira jest analizą zła. To studium zbrodni i zbrodniarza. Autor ukazuje mechanizmy władzy, ambicji. Makbet, który raz wkroczył na drogę zbrodni nie potrafi się już wyrwać z kręgu zła. Boi się, jego życie wypełnia strach, lęk, że może stracić władzę. Wprowadza apodyktyczne rządy, staje się tyranem, władcą okrutnym. Władza oparta na zbrodni staje się jego wielką namiętnością. Czarownice, które pojawiły się na początku sztuki i przepowiedziały bohaterowi tron, wprawiają w ruch cały mechanizm akcji. Makbet uważa, że zło go nie dotyczy, jest poza nim. Makbet to człowiek o wielkiej ambicji, ale słabym charakterze. Łatwo ulega wpływom otoczenia, a przede wszystkim żonie lady Makbet. Oboje małżonkowie przechodzą przemianę. Nie potrafią unieść ciężaru popełnionej zbrodni. Za tę zbrodnię ponoszą karę, lady Makbet skończy samobójstwem, a Makbet poniesie śmierć na polu walki. W średniowiecznych misteriach, które w niektórych utworach Szekspira również się pojawiły, spotykamy dwa duchy, dobry i zły, które wałczyły o duszę postaci. Szekspir spór dobrych i złych sił człowieka przeniósł w duszę ludzką. Złym duchem Makbeta jest jego ambicja, dobrym- jego prawa natura, która odzywa się w nim cały czas.
Szekspir odstąpił od reguł klasycznej tragedii. Cechami dramatu Szekspira są:
- złamanie reguły trzech jedności (akcja w "Makbecie" rozgrywa się w komnatach pałacowych, na leśnej polanie, na polu walki, akcja jest wielowątkowa, tematem jest walka o władzę, walka dobra ze złem, przemiana postaci),
- Szekspir zwiększa liczbę osób na scenie
- rezygnuje z zasady decorum, Szekspir wprowadza humor
- zmienność charakterów postaci
- rezygnacja z chóru
- język pełen metafor, porównań.
