Sentymentalizm to próba ucieczki od skrajnego racjonalizmu i klasycyzmu oświecenia; nurt ten nie był tak bardzo przekonany o harmonii wszechrzeczy, ale potrafił określić, co w danej epoce nie jest dobre i gdzie znajdują się konflikty. Jeden z twórców sentymentalizmu - Jean Jacques Rousseau twierdził, że odchodzenie od naturalnego środowiska człowieka, jakim według niego była natura, było główną przyczyną wszelkiego zła, jakie się pojawiło, czy uwydatniło w oświeceniu. Tylko natura może bowiem pozwolić na ujawnienie się tego, co w danym człowieku jest najlepsze ze wszystkiego. Cywilizacja zaś jedynie umacnia wszystkie negatywne cechy w ludziach, takie jak codzienne lenistwo, powszechna chciwość i próżność, zamiłowanie do zbytków, brak uczuć.
Sentymentaliści, inaczej niż przedstawiciele oświecenia, nie zastanawiali się nad zewnętrzną warstwą rzeczywistości, ale byli mocno skoncentrowani na tym, co się dzieje we wnętrzach żyjących w niej ludzi. Zajmowali się opisywaniem stanów ich ducha i uczuciami.
Gatunkiem, który cieszył się w czasach sentymentalizmu niezwykłą wprost popularnością, była sielanka. W niej opisywane były najczęściej sposoby życia mieszkańców wsi, ale bez strony problematycznej - wieś uważana była bowiem za ostoję natury i miejsce, w którym jedynym kłopotem mogą być tylko smutki sercowe, zazwyczaj jednak nawet one miały szczęśliwe zakończenie.
Bardzo popularna była sielanka stworzona przez poetę polskiego, Karpińskiego, która mówiła o perypetiach miłosnych "Laury i Filona". Kochankowie ci spotykali się często pod umówionym drzewem - tego dnia jednak, gdy dziewczyna była już na miejscu, okazało się, że chłopca nadal nie ma. Bała się więc, że to już koniec jego uczucia. Szybko się jednak okazało, że chłopiec chciał widzieć reakcję ukochanej i tylko się schował - kochankowie szybko się więc pogodzili i wszystko skończyło się bardzo dobrze.
Temat: Nurt sentymentalizm. Charakterystyka sentymentalnego kochanka, pochodzącego z oświeceniowej literatury.
Sentymentalizm to próba ucieczki od skrajnego racjonalizmu i klasycyzmu oświecenia; nurt ten nie był tak bardzo przekonany o harmonii wszechrzeczy, ale potrafił określić, co w danej epoce nie jest dobre i gdzie znajdują się konflikty. Jeden z twórców sentymentalizmu - Jean Jacques Rousseau twierdził, że odchodzenie od naturalnego środowiska człowieka, jakim według niego była natura, było główną przyczyną wszelkiego zła, jakie się pojawiło, czy uwydatniło w oświeceniu. Tylko natura może bowiem pozwolić na ujawnienie się tego, co w danym człowieku jest najlepsze ze wszystkiego. Cywilizacja zaś jedynie umacnia wszystkie negatywne cechy w ludziach, takie jak codzienne lenistwo, powszechna chciwość i próżność, zamiłowanie do zbytków, brak uczuć.
Sentymentaliści, inaczej niż przedstawiciele oświecenia, nie zastanawiali się nad zewnętrzną warstwą rzeczywistości, ale byli mocno skoncentrowani na tym, co się dzieje we wnętrzach żyjących w niej ludzi. Zajmowali się opisywaniem stanów ich ducha i uczuciami.
Gatunkiem, który cieszył się w czasach sentymentalizmu niezwykłą wprost popularnością, była sielanka. W niej opisywane były najczęściej sposoby życia mieszkańców wsi, ale bez strony problematycznej - wieś uważana była bowiem za ostoję natury i miejsce, w którym jedynym kłopotem mogą być tylko smutki sercowe, zazwyczaj jednak nawet one miały szczęśliwe zakończenie.
Bardzo popularna była sielanka stworzona przez poetę polskiego, Karpińskiego, która mówiła o perypetiach miłosnych "Laury i Filona". Kochankowie ci spotykali się często pod umówionym drzewem - tego dnia jednak, gdy dziewczyna była już na miejscu, okazało się, że chłopca nadal nie ma. Bała się więc, że to już koniec jego uczucia. Szybko się jednak okazało, że chłopiec chciał widzieć reakcję ukochanej i tylko się schował - kochankowie szybko się więc pogodzili i wszystko skończyło się bardzo dobrze.
