Bajka Jagnię i wilcy autorstwa Ignacego Krasickiego jest typowym przykładem bajki ezopowej, nazywanej także bajką zwierzęcą, zatem gatunku posiadającego bardzo długą tradycję w sztuce literackiej. Jego historia sięga bowiem aż po VI w. p. n. e., kiedy to żył i tworzył pochodzący z Azji Mniejszej Ezop. Jej cechą wyróżniającą jest zastąpienie postaci ludzkich zwierzętami, które uosabiają określone cechy, zachowania człowiecze bądź specyficzne relacje między portretowanymi osobami. Koniecznym warunkiem jest przypisywanie pewnych cech według przyjętego w kulturze wzorca, np. lis - przebiegłość, mrówka - pracowitość. Ostatnią cechą jest obecność wyraźnego morału wynikającego z zarysowanej fabuły bądź przedstawionej sytuacji lirycznej
W swojej bajce Krasicki zrealizował antyczny wzorzec w stu procentach, bowiem mamy do czynienia z pewną przemianą w opisywanej przestrzeni - wilki napadają a później zjadają osamotnione w lesie jagnię, obecna jest wyraźna symbolika - wilki utożsamiają ludzi złych, bezwzględnych i wpływowych, zaś jagnię jest symbolem naiwności, osamotnienia i słabości, wreszcie obecny jest wyraźny morał, który dodatkowo można interpretować jako trafną ocenę czasów współczesnych poecie. W dzisiejszym świecie (można go dostrzegać w metaforze lasu) panuje prawo dżungli, dlatego to silniejszy ma więcej argumentów, by wieść swój żywot dalej, słabszemu więc nie pozostaje nic oprócz śmierci.
Czytanie bajek jest więc zajęciem bardzo pożytecznym, choć wielu wydaje się jedynie czczym marnowaniem czasu. Mnie jednak wydaje się, że prawda w nich zawarta stanowi uniwersalny dorobek ludzkości, dlatego, pomimo upływu lat, nie tracą one nic ze swej aktualności…
