„Samotność – cóż po ludziach…” (Adam Mickiewicz) – rozwiń myśl poety, opierając się na przykładach literackich.

Osoby, które są indywidualistami, bardzo często są niezrozumiani przez innych ludzi. Niektórzy ludzie, ich sposób życia, zachowania, były opisywane przez pisarzy różnych epok.

Taką postać literacką, znajdujemy w epoce romantyzmu. Nazwana jest bohaterem romantycznym. Ma ogromną wrażliwość wewnętrzną, jest człowiekiem uczuciowym. Nie potrafi nawiązywać relacji z innymi ludźmi. Dobrze czuje się na łonie natury, gdzie podziwia krajobraz i może bez przeszkód zatopić się w swoim świecie wewnętrznym. Ten świat jest dla niego ważniejszy, niż rzeczywisty. Jeżeli zawładnęła nim jakaś idea, to poświęca całe swoje życie na zrealizowanie jej. Szuka celu, który mógłby mu przyświecać w życiu.

Taka osoba, ma często zdolności przywódcze, charakteryzuje się dużą inteligencją. Może być artystą, lub filozofem. Często, jest człowiekiem samotnym.

Adam Mickiewicz napisał "Samotność - cóż po ludziach…". Poeta, dobrze zna uczucie samotności. Sam na wiele lat musiał stać się poetą - tułaczem, który nie może powrócić do własnej ojczyzny. Wszędzie poszukuje znajomych obrazów: w krajobrazie, krajobrazie spotkanych ludziach. Ten cytat, został zaczerpnięty z III cz. "Dziadów". Głównym bohaterem utworu jest Konrad. To człowiek o wielkiej indywidualności, ma poczucie misji do spełnienia. Chce uratować swój kraj. Pragnie być przywódca narodowym, który uwolni kraj z rządów zaborcy. Czuje się niczym mesjasz, zdolny do poświęcenia życia za zadanie, które pragnie wykonać. Ze względu na swoje podejście do świata, jest wyobcowany, ludzie nie potrafią się z nim porozumieć. Dzięki temu, że jest poetą rozumie, zastana sytuację bardziej, niż jego współwięźniowie, z którymi przebywa w celi. Ma moc, która pozwala mu porozumieć się z Bogiem i poznania przyszłości.

Bohaterowie romantyczni, często wybierają swoja drogę życiową, tak, aby mogli zrealizować postawione przez nich cele. Często wybierają samotność, aby w pełni poświęcić się misji. Przykładem bohatera - samotnika, jest Kordian z utworu Juliusza Słowackiego. W młodości przeżywa nieszczęśliwą miłość, próbuje popełnić samobójstwo. Później podróżuje po Anglii, Włoszech, na szczycie Mont Blanc, odnajduje swoją życiową drogę. Z romantycznego kochanka, postanawia stać się bojownikiem walczącym o wolność ojczyzny. Nie myśli już, o ułożeniu sobie życia osobistego. Wraz z innymi spiskowcami, postanawia dokonać zamachu na życie korowanego króla Polski - cara Mikołaja I. W podziemiach katedry św. Jana, spiskowcy zastanawiają się, czy zamordować władcę. Głosy, są podzielone. Postanawiają głosować. Ostatecznie rezygnują z tego pomysłu. Kordian nie zgadza się z resztą grupy. Chce sam zamordować cara. Udaje mu się wykorzystać fakt, że ma nocna wartę w pałacu. Jednak w drodze do komnaty króla opadają go wizje Imaginacji i Strachu. Pokazują mu one obrazy krwawego morderstwa. Kordian zemdlony upada. Nie udaje mu się zrealizować zadaniu. Wybiera samotność, wyobcowanie, poświęca swoje życie, a jednak cel, jaki sobie postawił jest dla niego nieosiągalny. Jego psychika jest za słaba, aby dokonać mordu. Przede wszystkim jest poetą, a nie zabójcą. Samotność, która wybrał jako towarzyszkę życia, nie podtrzymała go na duchu, a tylko powiększyła obrazy z wyobraźni Kordiana.

Innym bohaterem literacki, który wybrał samotność, zamiast życia wśród ludzi jest Jacek Soplica z "Pana Tadeusza" Adama Mickiewicza. Poznajemy go, jako młodego szlachcica, który lubi bawić się na polowaniach, jest świetnym myśliwym, dobrym strzelcem, mistrzem we władaniu szablą. Uważany jest za człowieka porywczego i zapalczywego. Ma duży posłuch u szlachty. Nie jest osoba majętną. Zaprzyjaźnia się z nim Stolnik Horeszko, który liczy na głosy szlachty, którą dowodzi Soplica. Przydałyby mu się do głosowania, na sejmikach szlacheckich. Dzięki nim miałby przewagę. Często spotykają się w zamku Horeszki. Tam poznają się i zakochują w sobie, Soplica i córka Stolnika - Ewa. Jednak, kiedy młody szlachcic prosi o możliwość małżeństwa, dostaje czarna polewkę, która jest symbolem odmowy. Dowiaduje się, że Stolnik wydaje córkę za bogatszego kandydata, Soplica przysięga, Horeszce zemstę. W ataku nienawiści zabija go. Ten fakt, zmienia całe jego życie. Postanawia odkupić swoje winy. Wstępuje do Zakonu Bernardynów, walczy w bitwach o niepodległość kraju. Wybiera samotność, w swoim życiu. Przeznacza pieniądze, na wychowanie syna Tadeusza. Staje się emisariuszem, który próbuje zorganizować powstanie, podczas przemarszu wojsk napoleońskich do Rosji. Samotność, którą wybiera pozwala mu, żyć w ukryciu. Kiedy na łożu śmierci, wyznaje kim jest, otrzymuje przebaczenie. Jego nazwisko, zostaje oczyszczone z zarzutów i okryte chwałą za dalsze czyny, których się podjął, jako ksiądz Robak.

Bohaterem, który pozostawia rodzinę i wybiera samotność, jest Hrabia Henryk z "Nie-Boskiej komedii" Zygmunta Krasińskiego. Główna postać, to poeta, który porzuca rodzinę dla widma dawnej ukochanej. Wybiera samotność, rozumie, że poezja, to niejako siła niszczącą, która nie pozwala prowadzić życia rodzinnego, pełnego szczęśliwej miłości. Jego syn Orcio, również będzie poetą, jako małe dziecko układa modlitwy i ma wizje umarłej matki Henryk wie, że chłopiec przejawia talent poetycki i martwi się, że również on jest dla świata stracony. Hrabia Henryk, pragnie pomóc światu w walce ze złem. Czuje się wyobcowany, jednak stara się przewodzić swoją klasą społeczną - arystokracją. Potęguje się u niego, poczucie samotności. W końcu zdruzgotany i samotny popełnia samobójstwo.

Samotnikiem, jest również doktor Judym, z powieści "Ludzie bezdomni". Jest to człowiek, który po latach poświęceń, zdobywa wykształcenie medyczne, stara się nieść pomoc ludziom biednym, z niższych warstw społecznych. To idealista, który pragnie zmienić świat. Wśród bogatszej warstwy społecznej, stara się mówić o ludziach biednych, jednak mówi to chaotycznie i nieskładnie. Zamiast poparcia, arystokracja traktuje go jak histeryka. Jest niezrozumiany przez ludzi, z którymi się spotyka. To powoduje, że coraz mocniej odsuwa się od znajomych. Staje się, coraz bardziej samotny. Nie może pogodzić się, z niesprawiedliwością świata. Chce ulepszyć, system leczenie w uzdrowisku Cisy. Wybiera życie bez miłości, rodziny i szczęścia osobistego. Sam skazuje siebie, na samotność.

Innym przykładem bohatera, który jest samotny, to postać Robinsona Cruzoe, z powieści Daniela Defoe. Przypadkowo, znajduje się na bezludnej wyspie. Jest sam, nie z wyboru, lecz zmuszony przez sytuację. Potrafi się jednak, w tej sytuacji odnaleźć. Codziennie stara się czegoś nowego nauczyć, aby przetrwać. Odcięty od cywilizacji, musi rozpocząć nowe życie, albo zginąć. Uczy się przetrwać w nieznanym otoczeniu.

Samotnym postaciami, w literaturze, są nie tylko mężczyźni. Samotną bohaterką, jest postać z powieści "Dziennik Bridget Jones" Helen Fielding. Kobieta boryka się z samotnością. Porzucona, łatwo popadająca w kompleksy, nie ma zbyt wielu przyjaciół. Jej nieśmiałość powoduje, brak kontaktów z innymi ludźmi. Czuje się samotna, pragnie być kochana. Szuka swojej miłości. Jednak nie poddaje się, i w końcu znajduje mężczyznę swojego życia. Jest szczęśliwa i zakochana.

Samotność w literaturze jest częstym wątkiem. Pisarze korzystając z jej złożoności, pokazują tajemnice ludzkiej psychiki.