Czarnoleska lipa została w utworze Kochanowskiego lirycznym podmiotem. To ona opowiada o swoich zaletach i zachęca do korzystania z nich każdego człowieka. Wers, który mówi, że pod nią zawsze jest wiele chłodu, wskazuje na jej położenie - zapewne gdzieś na skraju lasu lub pola.
Lipa jest drzewem wysokim, z wieloma liśćmi, które dają cień i wytchnienie. W lecie lipa przepięknie zakwita, rozsiewając wokół cudny zapach. Do kwiatów przez cały czas przylatują pszczółki, i zbierają z nich słodki nektar na wspaniały, lipowy miód. Pomiędzy gałęziami śpiewają różne ptaki. Jest to cudny, sielankowy obraz.
Ten, do kogo należy lipa, uwielbia swoje drzewo i nie zamieniłby je na żadne inne. Wie, że nie ma nic lepszego, niż taki skarb w ogrodzie. Ja widzę to drzewo jako ogromne, piękne i rozłożyste i kwitnące bielą drzewo, które daje chwilę wytchnienia i odpoczynek po ciężkim dniu pracy. To typowo polskie drzewo, które trzeba docenić i patrzeć na nie z prawdziwym podziwem.
