Cezary Baryka

Cezary to syn Jadwigi i Seweryna Baryków. Jest wychowywany w Rosji, w Baku. Ma porywcze i awanturnicze usposobienie, co widać w jego relacjach z matką. Po wyjeździe ojca na front zupełnie przestaje słuchać rad Jadwigi. Zafascynowany ideą rewolucji, z entuzjazmem angażuje się w komunistyczne akcje. Dopiero, gdy władza zabiera część rodzinnego mieszkania, zaczyna dostrzegać wady nowego ustroju. Zauważa poświęcenie swojej matki i czuje wyrzuty sumienia, z powodu jej odtrącenia. 

Cały czas wierzy w powrót ojca, nawet po uzyskaniu informacji o jego śmierci. Cezary często popełnia błędy, gdyż w swoim zachowaniu i decyzjach kieruje się emocjami, działa pod wpływem impulsu. To jednak dobrze wyedukowany i mający dusze artystyczną bohater: doskonale gra na fortepianie i tańczy. Jest także odważny, nie waha się iść na wojnę, gdy nadchodzi taka potrzeba. Szczery i bezkompromisowy łatwo zdobywa przyjaciół, ale także rozkochuje w sobie kobiety. 

Ma bardzo skomplikowane relację z poznanymi w Nawłoci dziewczętami. Sam jednak, do szaleństwa zakochany w Laurze Kościenieckiej, niezbyt przejmuje się uczuciami Karoliny i Wandy. Mimo to, Baryka na przestrzeni utworu przechodzi sporą przemianę. Jako młody człowiek podchodzi do siebie całkiem bezkrytycznie. Ma wyraziste poglądy polityczne, którym jest wierny. 

Śmierć matki i ojca oraz przyjazd do Polski zmieniają jednak jego nastawienie. Jego marzenia konfrontują się z rzeczywistością, gdy zauważa, że historie Seweryna o szklanych domach są nieprawdziwe. Staje się wrażliwy na ludzką krzywdę, co prowadzi do przyjęcia posady w Chłodku i zajmowania się sprawami chłopów. 

Próbuje znaleźć idealny ustrój, który wyeliminowałby biedę. Prowadzi wiele dyskusji na ten temat z Szymonem Gajowcem. Trzeźwo ocenia sytuację Polski i zdaje sobie sprawę, że wymaga ona wielu natychmiastowych reform.

Cezary cały czas poszukuje ideologii, która określiłaby jego indywidualny światopogląd. Jako inteligentny i potrafiący wyciągać wnioski z własnych błędów mężczyzna jest bardzo wielowymiarowym bohaterem.

Jadwiga Dąbrowska Baryka

Jadwiga Baryka z domu Dąbrowska to żona Seweryna i matka Cezarego. Pochodząca z polskich Siedlec kobieta przebywa wraz z mężem i synem za granicą, w Rosji. Poznajemy ją jako mieszkankę Baku, nie do końca odnajdującą się w obecnym środowisku. Ma problemy z językiem, nawet po spędzeniu dłuższego czasu w kraju nie potrafi władać biegle rosyjskim. 

Została żoną Seweryna niemal wbrew swojej woli, gdyż jako młoda dziewczyna była zakochana w kanceliście z Siedlec, Szymonie Gajowcu. Mężczyzna także żywił do niej ogromne uczucie. Jadwiga nadal czuje wyrzuty sumienia z powodu swojego odjazdu z Sewerynem.Mimo pamięci o wielkim uczuciu, które żywiła do Gajowca, kobieta z biegiem czasu uczy się kochać swojego męża i staje się szczęśliwa, także dzięki narodzinom syna. 

Jest cicha i spokojna, z oddaniem zajmuje się domem i rodziną. Gdy Seweryn zostaje nagle powołany do wojska budzi to jej przerażenie. Nie ma władzy nad Cezarym, który z grzecznego chłopaka, słuchającego bez sprzeciwu ojca zmienia się w rozrabiakę. Bardzo kocha syna i okazuje mi swoją dobroć, jednak zbyt zajęty szalonymi wybrykami chłopak nie zwraca na to uwagi. 

To mądra kobieta, której miłość zostaje odrzucona przez syna. Jest przeciwna komunistycznym zainteresowaniom Cezarego, które pozbawiają obojga majątku. Zapobiegliwej Jadwidze udaje się jednak ukryć część kosztowności poza miastem; tylko dzięki jej przezorności udaje się przetrwać rodzinie. 

Mimo zmęczenia i starości bez wiedzy syna poświęca się dla niego, wędrując po wsiach, aby zdobyć jedzenie. Ogromną zdolność kobiety do współczucia i miłosierdzia pokazuje także gościna, udzielona księżnej Szczerbatow-Mamajew i jej córkom, spotkanym w porcie. Zostaje jednak za to ukarana, a konsekwencje są poważne: trafia na przymusowe roboty, które doprowadzają do jej śmierci.

Podsumowując, Jadwiga Baryka to ideał kobiety wiernej, dobrej i pełnej niezwykłej miłości do swej rodziny. Poświęca całkowicie swoje życie i zdrowie dla ukochanego, lecz niewdzięcznego Cezarego. To wzór matki, gotowej oddać wszystko dla dobra swego dziecka.

Seweryn Baryka

Seweryn Baryka to ojciec Cezarego, z pochodzenia szlachcic. Jego rodzina straciła majątek podczas powstania, o czym świadczy wojenny dziennik, stanowiący bardzo dużą wartość dla mężczyzny. Jest uczciwym i inteligentnym człowiekiem, brakuje mu jednak porządnego wykształcenia. Mimo to, dzięki życiowej zaradności udaje mu się wspiąć na wysokie szczeble kariery urzędniczej. 

Ma dobrą posadę w rosyjskim Baku, lecz tęskni za Polską, w której się urodził i wychował. Bardzo kocha syna i żonę, dlatego powołanie do wojska staje się dla niego wielką tragedią. Nie jest w stanie kontaktować się z rodziną, długi czas przebywa w szpitalu. Z czasem przechodzi na stronę legionów polskich, a po zakończeniu wojny usiłuje wrócić do Rosji. Panujące tam zamieszki uniemożliwiają jednak odnalezienie bliskich. Przez przypadek trafia na Cezarego, który pracuje przy zakopywaniu trupów. 

Bardzo przeżywa informację o śmierci Jadwigi. Wraz z synem decyduje się powrócić do Polski, opowiada mu także historie o szklanych domach. To symbol pragnień ludzi, zarówno tych żyjących pod zaborami, jak i powracających do odradzającej się ojczyzny, ich nieprawdziwe wyobrażenie o realiach panujących w kraju. Seweryn jest bardzo chory i źle znosi długą jazdę pociągiem. Umiera, radząc Cezaremu, aby kontynuował podróż.

Baryka to przede wszystkim postać tragiczna. Jego emigracja, wcielenie do wojska zaborców i dezercja to elementy wspólne dla życiorysów ludzi tamtej epoki. Tak samo wyidealizowany obraz niepodległej Polski i chęć powrotu do niej jest czymś, co łączy jego pokolenie.

Szymon Gajowiec

Szymon Gajowiec to mieszkający w Warszawie urzędnik. W młodości zakochany był ze wzajemnością w Jadwidze Dąbrowskiej, lecz została ona wydana za Seweryna. Wrażliwy i romantyczny mężczyzna, mimo że od tamtej chwili minęło wiele lat, wciąż bardzo żałuje, że pozwolił ukochanej odjechać. 

Gdy przyjeżdża do niego Cezary, Szymon wykazuje się ogromną gościnnością i pozwala mu u siebie zamieszkać. Wypytuje go o losy Jadwigi, bardzo przeżywając wiadomość o jej śmierci. Próbuje także przekonać młodzieńca do swoich konkretnych poglądów politycznych. Wie, że w Polsce wiele rzeczy wymaga naprawy, lecz jego koncepcja  odbudowy państwa jest stricte rządowa. Według Gajowca, ojczyźnie nie potrzeba rewolucji, lecz przemyślanych i stopniowych reform.

Karolina Szarłatowiczówna

Karolina Szarłatowiczówna to daleka krewna Hipolita Wielosławskiego. Pochodzi z Ukrainy, ze szlachty, a jej rodzina miała tam wielki majątek. Rodzice zostali zamordowani podczas najazdu bolszewików, dlatego została przygarnięta do Nawłoci. Pracuje tutaj na swoje utrzymanie, opiekując się gospodarstwem i zwierzętami domowymi. 

To romantyczna i wrażliwa dziewczyna. Nieszczęśliwie zakochana w Cezarym staje się ofiarą morderstwa, popełnionego prawdopodobnie przez zazdrosną Wandę.

Wanda Okszyńska

Wanda Okszyńska to jedna z mieszkanek dworku w Nawłoci. Trafia tam, gdy nie udaje jej się zdać egzaminów do szóstej klasy szkoły podstawowej. To artystyczna dusza, mająca problem z matematyką, lecz świetnie grająca na fortepianie. Jej umiejętności budzą podziw u Cezarego, w którym szesnastolatka jest zauroczona. 

Uczucie przeradza się jednak w obsesję, a Wanda staje się chorobliwie zazdrosna o relację Baryki z Karoliną. To nieobliczalna dziewczyna, która po odrzuceniu przez Czarusia decyduje się otruć konkurentkę. W czasie przesłuchania wszystkiego się wypiera i nie są wyciągnięte wobec niej żadne konsekwencje.

Laura Kościeniecka

Laura Kościeniecka to mieszkanka dworku w Leńcu, sąsiadka Wielosławskich. Jest wdową, lecz niedługo po śmierci męża zaręczyła się z Władysławem Barwickim. Planowany ślub nie przeszkadza jej jednak w nawiązaniu płomiennego romansu z Cezarym Baryką. Laura to kobieta działająca pod wpływem impulsu i emocji, lecz jednocześnie wyrachowana. 

Mimo wyznań miłosnych kierowanych do Baryki, nie zamierza zrywać zaręczyn. W czasie sprzeczki także staje po stronie Barwickiego, co bardzo złości Czarusia. Nawet podczas ostatniego spotkania, które ma miejsce już w Warszawie Kościeniecka obwinia mężczyznę, że zniweczył ich miłość. Jednocześnie zauważa, że nie chciała nigdy go poślubić, zapewne bojąc się utraty pozycji społecznej i zaplecza finansowego.

Hipolit Wielosławski

Hipolit Wielosławski to przyjaciel Cezarego z czasów wojny. Baryka ratuje mu życie na froncie, więc mężczyzna decyduje się zaprosić go do majątku w Nawłoci. To przywiązany do swojej klasy społecznej bohater, który nie rozumie rewolucyjnych zapędów Baryki. Spędza czas głównie na rozrywkach: jeździe konnej i ucztach z mieszkańcami dworku. 

Nie wywyższa się jednak i dobrze traktuje pracującą u niego służbę. Nawet po śmierci Karoliny, gdy niemal wszyscy odwracają się od Cezarego, Hipolit pozostaje jego wiernym druhem.

Antoni Lulek

Antoni Lulek to znajomy Cezarego z Warszawy. Jest byłym studentem prawa, który parę lat swojego życia spędził w więzieniu. Zapalony komunista, nienawidzący obecnego ustroju Polski. To także inteligentny manipulant, wpływający na opinię Baryki i próbujący przekonać go do własnych poglądów. 

Większe znaczenie niż patriotyczne uczucia ma dla niego rewolucja, mająca nadejść ze wschodu. To negatywna postać, przedstawiona jako bezczelna i odpychająca.