Barok to epoka literacka ale także styl oraz kierunek w innych dziedzinach sztuki jak malarstwo czy muzyka. Trwał w Europie od drugiej połowy XVI wieku aż do XVIII wieku w niektórych krajach. Szczytowy okres rozwoju baroku przypada na wiek XVII. Barok najwcześniej ukształtował się we Włoszech oraz Hiszpanii, a najszybciej zakończył się we Francji, gdzie przekształcił się on w klasycyzm. W baroku rozwinęły się również takie prądy jak: konceptyzm, marinizm, gongoryzm, manieryzm i rokoko (malarstwo), racjonalizm (filozofia), sarmatyzm (w Polsce). W epoce tej tworzyli tacy znakomici ludzie jak:

- literatura: Molier, P. Corneille, J. Racine, P. Calderon de la Barca, M. Cervantes, J. Donne, G. Herbert, J.Milton;

  • Malarstwo: Caravaggio, P. Rubens, Rembrant, J. Vermeer, D. Velazquez, A. van Dyck, El Greco;
  • filozofia: R. Descartes (Kartezjusz), B. Pascal, B. Spinoza;
  • muzyka: A. Vivaldi, C. Monteverdi, A. Scarlatti;
  • nauka: Galileusz, I. Newton.

Tło historyczne:

Literatura:

  • dominuje tematyka filozoficzno - religijna dotycząca: śmierci, przemijania, bytu, człowieka, Boga, miłości;
  • rozwój twórczości lekkiej, błahej, dowcipnej kładącej nacisk na formę nie treść, kunsztowność, bogactwo języka, budowy;
  • bogactwo środków stylistycznych ( oksymorony, epitety, porównania, koncept, anafora,....)
  • rozwinęła się poezja metafizyczna, literatura dworska i ziemiańska.

Architektura - trzy typy:

  • budownictwo kościelne np. kolumnada przed Bazyliką św. Piotra w Rzymie,
  • dworki szlacheckie,
  • magnackie i królewskie rezydencje np. Wersal.

Cechy charakterystyczne dla sztuki baroku:

  • skłonność do przepychu,
  • umiłowanie bogactwa formy,
  • dekoracyjność, fantazyjność, kunsztowność,
  • dążenie do zaskoczenia, olśnienia odbiorcy.