Nie bez przyczyny mówi się, że podstawą kultury i cywilizacji zachodniej są Biblia oraz grecka mitologia. To właśnie te zestawy krótkich tekstów literackich (uznanych lub uznawanych niegdyś za święte) stanowią zbiór mądrości pokoleń.

W czasach starożytnych mitologia była podstawą religii i historii. W dzisiejszych czasach nikt naturalnie nie wierzy już w mity. Dziś ludzie widzą jedynie historyjki, zwykle nie najmądrzejsze, o bogach, pojedynkach bohaterów i rozmaitych wojnach i romansach. Ludzie starożytni nie mieli nowoczesnej nauki, która wytłumaczyłaby im sposób funkcjonowania świata. Składali ofiary bogom, radzili się wyroczni. Uważali, że żyją w czasach niezbyt odległych od tych, w których Herakles odbywał dwanaście prac a Syzyf dopuszczał się przewin wobec bogów. Wojna trojańska była jeszcze bliższą przeszłością. Nikt nie wierzy dziś w starożytnych bogów, ale wszyscy o nich pamiętają. Mitologia traktowana jest na równi z literaturą, przestała być podstawą wiary. Mitologiczne postacie znane są dzisiejszemu społeczeństwu głównie ze szkolnych lekcji oraz ekranu.

Warto krótko wypunktować kilku bohaterów przedstawianych w mitach, którzy zawarci są w kulturze jako archetypy pewnych postaw.

Prometeusz - buntownik przeciw złym bogom i dobroczyńca ludzkości.

Dedal - archetypiczna postawa racjonalna, geniusz i pracowitość.

Ikar - archetypiczny brak rozwagi, marzycielstwo i irracjonalizm.

Niobe i Demeter - archetypiczne cierpiące matki.

Syzyf - zdrada i sprawiedliwa kara.

Odyseusz - spryt i przebiegłość a jednocześnie prześladowanie przez siły wyższe.

Penelopa - archetypiczna wierna żona.

Herakles - archetypiczna siła i męstwo, choć nie był tak święty, jakim przedstawia go telewizja.

Narcyz - archetypiczny egocentryzm.

Nike - archetyp zwycięstwa i triumfu.

Orfeusz i Eurydyka - archetypiczna miłość aż po grób i dalej, na długo przed "Romeo i Julią".

Eros i Psyche - archetypiczne połączenie miłości cielesnej i duchowej.

Biblia, czyli Pismo Święte, z całą pewnością może być uznana za podstawę współczesnej cywilizacji zachodniej. Jest przede wszystkim zbiorem pism uznanych za natchnione przez Ducha Świętego i zawierających zagadnienia natury religijnej. Na soborze trydenckim ustalono oficjalny kanon katolickiego Pisma Świętego składający się z czterdziestu sześciu ksiąg Starego Testamentu oraz dwudziestu siedmiu Nowego.

Przekazywanie życiowej mądrości oraz rozmaitych rad tyczących się postępowania to podstawowy cel zawartych w Starym Testamencie ksiąg mądrościowych oraz pochodzących z Nowego Testamentu przypowieści. Do najważniejszych ksiąg mądrościowych należą Księga Hioba (opowiadająca o cierpieniu i jego wpływie na człowieka) oraz Księga Koheleta (o marności rzeczy doczesnych i ważności wiary). Przypowieści, inaczej parabole, są podstawą nauk Chrystusa. Do najważniejszych należą:

Przypowieść o siewcy - tycząca się przyjmowania wiary i nauki oraz o jej "padaniu na podatny grunt".

Przypowieść o miłosiernym Samarytaninie - pomógł on pobitemu, pomimo, że nie był kapłanem a nawet żydem, co znaczy, że dobro nie zależy od wyznania czy narodowości.

Przypowieść o synu marnotrawnym - syn roztrwonił majątek, lecz dla ojca najważniejszy był sam jego powrót.

Przypowieść o talentach - ten, kto otrzymał niewiele, dzięki pracy może stać się równie bogaty (oczywiście duchowo), jak ten, kto otrzymał więcej.

Zarówno Biblia jak i mitologia mogą ukazać człowiekowi wiele możliwości postępowania, z których jedne są oczywiście lepsze od drugich. Jednak komentarz zawsze pomaga w dokonaniu właściwego wyboru.