Nowy Testament powstawał przede wszystkim w II połowie I wieku n.e.
Składa się z ksiąg:
- dydaktycznych - Listy św. Pawła i Piotra;
- historycznych - Ewangelie: Mateusza, Marka, Łukasza, Jana; Dzieje Apostolskie;
- prorockich - Apokalipsa św. Jana
Ewangelia - nazwa pochodzi od greckiego słowa euangelion, które oznacza dobrą, radosną nowinę, dobre i pomyślne słowo. Tak nazywają się księgi religijne, które wchodzą w skład Nowego Testamentu. Opisują one życie, naukę i czyny Jezusa Chrystusa. Biblia zawiera cztery Ewangelie kanonicze, czyli takie, które uznane są napisane pod wpływem Duch Świętego. Ewangeliści opisują cuda, znaki, przypowieści.
Przypowieść jest utworem narracyjnym, o charakterze moralistycznym. Jej fabuła jest schematyczna i przedstawia moralne i filozoficzne prawdy. Przypowieść ma znaczenie dosłowne i znaczenie ukryte, alegoryczne, symboliczne. Nazywamy ją również parabolą.
Dzieje Apostolskie - to historia przede wszystkim św. Piotra i Pawła, przedstawiająca czasy od Wniebowstąpienia aż do ich śmierci.
Listy Apostolskie są zbiorem 12 listów, których autorami są św. Paweł, św. Jakub, św. Jan, św. Piotr, św. Juda. Mają one pouczającą treść.
Szczególnym listem jest Pierwszy list św. Pawła do Koryntian, czyli "Hymn do miłości" Jest on wielką pochwałą miłości, przedstawia jej opis i próbuje ją zdefiniować. Miłość ma tu największą rangę spośród wszystkich wartości i uczuć.
Apokalipsa - nazwa pochodzi z greckiego apokalypsis, czyli odsłonięcie, objawienie. Apokalipsa św. Jana zawiera opis końca świata. Robi to za pomocą nie związanych ze sobą alegorycznych, symbolicznych obrazów, które są niezwykle trudne do interpretacji - "siedem pieczęci", "siedem trąb", "siedem czasz", "czterech jeźdźców", "Bestia", "dwudziestu czterech starców". Przedstawia walkę dobra ze złem, upadek człowieka, ale też przywrócenie porządku ostatecznego.
