Trzecie powstanie śląskie wybuchło w roku 1921. Miało ono największy zasięg ze wszystkich powstań śląskich. Wybuch powstania poprzedził strajk powszechny. Powstanie było wynikiem protestu przeciwko przyznaniu Niemcom tego okręgu przemysłowego. W nocy z drugiego na trzeciego maja 1921 roku W. Korfanty ogłosił Manifest do Ludu Górnego Śląska. W Manifeście Korfanty zrzekł się urzędu komisarza plebiscytowego i tym samym ogłosił się dyktatorem powstania. W początkowej fazie powstania, powstańcy odnosili sukcesy. Do piątego czerwca udawało im się bowiem odpierać niemiecką kontrofensywę. Niemieckie natarcie powstrzymano między innymi w rejonie Góry Świętej Anny. W czasie walk śmierć poniosło około półtora tysiąca powstańców. Porozumienie podpisano dopiero 25 czerwca. Na jego mocy wyznaczono linię demarkacyjną oraz postanowiono zakończyć walki zbrojne. Konsekwencje powstania dla Polski okazały się pozytywne. Zmianie uległy między innymi postanowienie Rady Ambasadorów dotyczące podziału Górnego Śląska. Polsce na skutek powstania przypadło około trzydzieści procent terytorium plebiscytowego, łącznie z Katowicami. Podstawową siłę zbrojną powstania stanowiła Polska Organizacja Wojskowa Górnego Śląska, zaś do jego najważniejszych przywódców zalicza się: W. Korfanty, M. Mielżyński, M. Paluch, K. Zenkteller-Warwas, A. Zgrzebniok. Najbardziej barwna postacią był przy tym Wojciech Korfanty. Był politykiem, publicystą, a nade wszystko człowiekiem zaangażowanym bardzo w sprawy Górnego Śląska. W 1895 roku pracował w kopalni na Górnym Śląsku, następnie w 1901 roku jako członek Ligi Narodowej, zatrudnił się w "Dzienniku Berlińskim". W 1901 roku Wojciech Korfanty we współpracy z Janem Jakubem Kowalczykiem wydał pierwszy numer gazety "Górny Śląsk". Następnie po pełnieniu funkcji kierownika Wschodniej Agencji Telegraficznej w Berlinie, w 1913 roku założył własne Polskie Biuro Korespondencyjne w Berlinie. 14 listopada 1918 roku zaczął piastować urząd w resorcie spraw wojskowych i politycznych w Komisariacie Naczelnej Rady Ludowej w Poznaniu. W tym tez czasie był równocześnie bardzo aktywnym działaczem Sejmu dzielnicowego , a w 1919 roku prowadził, zakończone sukcesem czyli pokojem w Trewirze, negocjacje o charakterze politycznym z Niemcami. Piastował także stanowisko posła do Sejmu Ustawodawczego Rzeczpospolitej Polskiej. Następnie w marcu 1919 roku pełnił funkcje przewodniczącego Klubu Związku Ludowo - Narodowego, a kwietniu i czerwcu tegoż roku przeciwdziałał wybuchowi powstania zbrojnego na Górnym Śląsku. W roku 1920, 20 lutego, rząd Rzeczypospolitej Polskiej mianował Wojciecha Korfantego na urząd polskiego komisarza plebiscytowego w Bytomiu. Po klęsce rządu Wojciech Korfanty jeszcze bardziej zaangażował się w działalność na rzecz Górnego Śląska. Jako zwolennik idei propagowanych przez Narodową Demokrację, Korfanty opowiadał się za nierozerwalnością Górnoślązaków z polskim narodem. Polski Komisariat Plebiscytowi, z którym był związany Korfanty, powstał w roku 1920 w Bytomiu. Był on rezultatem porozumień traktatu wersalskiego. Na terytorium plebiscytowym została utworzona dość spora liczba urzędów terenowych. Kiedy wybuchło powstanie Polski Komisariat Plebiscytowy przekształcił się w Naczelną Władzę Cywilną. W lipcu 1921 roku doszło do jego rozwiązania. Konsekwencja zakończenia pierwszej wojny światowej było podpisanie w roku 1919 traktatu wersalskiego, który wprowadził nowy podział terytorialny Europy. Na mocy traktatu Niemcy utraciły około 70,5 tys. km2 swego obszaru oraz około 6,5 mln ludności. Francji przypadła Alzacja i Lotaryngia, Belgii przypadł okręg Eupen i Malmédy, Polsce zaś Wielkopolska oraz Pomorze Gdańskie, natomiast Czechosłowacji Kraik Hulczyński. Jednocześnie zarządzono demilitaryzację strefy nadreńskiej. Została ograniczona armia niemiecka, która między innymi miała zakaz posiadania czołgów, lotnictwa oraz okrętów podwodnych. Niemieckie kolonie natomiast zostały przekazane pod nadzór Ligi Narodów. Kara dla Niemiec było także nałożenie na nich obowiązku wypłacenia odszkodowań wojennych. Suma ta opiewała na 132 miliardy marek w złocie. Zgodnie z postanowieniami tartaku wersalskiego Polska z kolei zobowiązała się do ochrony praw mniejszości narodowych, które w ówczesnym czasie stanowiły znaczny procent mieszkańców kraju.
