Po zamachu majowym dokonanym przez środowisko związane z Józefem Piłsudskim, rządzący widzieli potrzebę zmiany obowiązującej konstytucji. Sanacja, która dokonała przewrotu pod hasłem odnowy władzy, domagała się nowej ustawy zasadniczej, zwłaszcza ze kondycja zdrowotna marszałka pogarszała się z każdym rokiem. Uznali dotychczasowe zasady konstytucyjne jako jedna z przyczyn kryzysu demokracji parlamentarnej w II Rzeczpospolitej, dążono do wzmocnienia pozycji głowy państwa w kierunku republiki prezydenckiej o rządach autorytarnych. Praca nad ustawą zasadniczą zajęła obozowi marszałka kilka lat, główne założenia nowej ustawy przedstawiono Sejmowi 26 stycznia 1934 roku relację złożyła Komisja Konstytucyjna. Przewodniczył jej Stanisław Car, który zarazem był przewodniczącym komisji konstytucyjnej. Jednak w kuluarach wiadomo było ze głowę karty w zapisach przyszłej konstytucji rozdawał Walery Sławek. W momencie głosowania nad nowa ustawa cześć posłów opozycji zamiast wyrazić swój sprzeciw głosami gremialnie opuściła salę obrad tym samym dopuszczając by konstytucje przegłosowano. Posłowie popierający obóz rządzący uchwali przedstawione tezy jako nową konstytucję. Następnie projekt konstytucji był dyskutowany w senacie gdzie zwolennicy marszałka z szeregów BBWR (Bezpartyjny Blok Współpracy z Rządem) dysponowali większością, lecz mimo to debata na treścią poszczególnych artykułów trwały ponad rok. Ostatecznie nową konstytucję na forum senatu uchwalono 23 marca 1935 roku, następnie sejm musiał zając się naniesionymi poprawkami. Naginając regulamin posłowie rządowi przegłosowali pożądane przez nich poprawki, głosując nad nimi jak nad zwykłymi poprawkami dla ustawy zwykłej mianowicie większością 11/20 głosów. Był to precedens, gdyż posłowie opozycji mieli podstawy by uznać nowa ustawę zasadnicza uznać za bezprawną i nieważną. Kres drogi ustawy nastąpił w dniu 23 kwietnia 1935 roku, kiedy to Ignacy Mościcki podpisał tekst nowej ustawy, wcześniej zaakceptowany przez J. Piłsudskiego. Ustawa weszła w życie, zaczęła obowiązywać, przez historyków nazwana później jako konstytucja kwietniowa.

We wstępie konstytucji w pierwszych dziesięciu artykułach podkreślano nadrzędność państwa nad społeczeństwem i narodem. Było to całkowite zaprzeczenie zapisów zawartych w konstytucji marcowej, gdzie władza spoczywała w rekach narodu, którą realizował przy pomocy swych reprezentantów wybieranych w wyborach. To naród wybierał przedstawicieli do organów ustawodawczych, którymi były sejm i senat, następnie za ich przyzwoleniem wyłaniano władzę ustawodawczą rząd i głowę państwa - prezydenta. Demokrację uzupełniała niezawisła władza sądownicza. Nowa konstytucja na pierwszym miejscu stawiała państwo, dobro państwa było nadrzędne. Większą władzą dysponował prezydent, który miał wpływ na obsadzanie najważniejszych stanowisk w kraju. Dobitnie jego szerokie kompetencje podkreśla fakt ze dla swych prerogatyw nie musiał mieć zgody nikogo, stanowił on " jednolitą i niepodzielną władzę państwa", za swe decyzje odpowiadał jedynie przed Bogiem i historią zgodnie z art. 15 i 19 konstytucji.

Głowie państwa wyłaniano na 7 letnią kadencje w głosowaniu powszechnym, choć ustawa zasadnicza mówiła jedynie o dopuszczeniu tylko dwojga kandydatów. Jeden kandydat był wyłaniany przez specjalne gremium pod nazwa Zgromadzenia Elektorów, jego rywala przedstawiał ustępujący prezydent. Same wybory były tylko formalnością wyboru bardziej popularnego kandydata. W sytuacji, gdy ustępujący prezydent rezygnował z swojego prawa do przedstawienia swojego następcy, głowa państwa zostawał kandydat zgromadzenia elektorów.

To gremium elektorów to głównie ludzie zasłużeni dla istniejącego systemu władzy, to ograniczało pluralizm i demokracje, bowiem zniwelowano szanse na kandydowanie innych osób na stanowiska prezydenta spoza istniejącego układu.

Konstytucja nadawała prezydentowi szeroki zakres uprawnień, które wymagały kontrasygnaty tzn. podpisu prezesa rady ministrów czy odpowiedniego ministra. M.in. były to:

Ř mianowanie według swojego uznania premiera

Ř zwoływanie i rozwiązywanie Sejmu i Senatu

Ř zarządzanie otwarciem, odroczeniem i zamknięciem sesji Sejmu i Senatu

Ř zwierzchnik sił zbrojnych państwa

Ř reprezentuje państwo na zewnątrz

Ř stanowi o wojnie i pokoju

Ř zawiera i ratyfikuje umowy z innymi państwami

Ř obsadza wyższe urzędy państwowe

Prerogatywy wyłączne, osobiste

Ř wskazywał jednego z kandydatów na prezydenta

Ř zrządzał głosowanie powszechne w tej sprawie

Ř wyznaczał na czas wojny następcę prezydenta

Ř mianował i odwoływał prezesa Rady Ministrów, pierwszego prezesa Sądu Najwyższego i prezesa Najwyższej Izby Kontroli

Ř mianował i zwalniał naczelnego wodza, Generalnego Inspektora Sił Zbrojnych

Ř powoływał sędziów Trybunału Stanu

Ř powoływał Senatorów, którzy piastowali mandat z wyboru prezydenta

Ř mianował i zwalczał szefa i urzędników kancelarii prezydenta

Ř rozwiązywał Sejm i Senat przed upływem kadencji

Ř akceptował poddanie członków rządu pod sąd Trybunału Stanu

Ř stosował prawa łaski

Pozycja Parlamentu Sejmu i Senatu ulega zredukowaniu do mało istotnych kompetencji kontrolnych i doradczych, izba ważniejszą staje się Senat.

Izba Sejmu mogła przekładać wnioski o ustąpienie rządu lub ministra, zestawić interpelacje wydawać aprobatę na koniec roku budżetowego za jego wykonanie (absolutorium). W skład sejmu wchodziło 208 posłów wybieranych w wyborach powszechnych, tajnych, równych i bezpośrednich. Czynnym prawem dysponowali obywatele, którzy ukończyli 24 lata ( z wyłączeniem wojskowych w służbie czynnej), a biernym prawem wyborczym dysponowali obywatele, które skończyły 30 lat życia. Kadencja Sejmu trwała 5 lat. Według konstytucji art. 31 "Sejm sprawuje funkcje ustawodawcze i kontrolę nad działalnością Rządu; nadto do Sejmu należy ustalanie budżetu i nakładanie ciężarów na obywateli".

Izba Senatu zyskała większa rangę niż Sejm, potwierdzał on ustawy uchwalone Sejmu, współdecydował o odpowiedzialności rządu. Mógł wnosić własne poprawki do projektów ustaw, w sytuacji wolnego wakatu na stanowiska prezydenta zobligowany do zastępowania go był marszałek Senatu, a nie jak dotychczas Sejmu. Senat był złożony z 96 senatorów w tym 32 było wyłanianych przez prezydenta Czynne prawo wyborcze posiadały osoby po skończeniu 20 lat, natomiast bierne po skończeniu lat 40.

Rada Ministrów była swoistym organem o roli kierowniczej druga w hierarchii władzy po głowie państwa. Skład Rady Ministrów mianował i odwoływał prezydent. Premier nadzoruje, kieruje i realizuje ustawy i dekrety, ponadto dysponował prawo inicjatywy ustawodawczej. Ponadto był odpowiedzialny politycznie przed prezydentem, parlamentarnie przed Sejmem i Senatem a także był odpowiedzialny konstytucyjnie za swe działania przed Trybunałem Stanu.

Obywatele utracili wpływ na zgłaszanie kandydatów na parlamentarzystów. Kompetencje te przejęły tzw. Okręgowe zgromadzenia wyborcze, w których skład wchodzili przedstawiciele zdominowanej przez sanację administracji, samorządu, stowarzyszeń gospodarczych i związków zawodowych. Okręgowe zgromadzenia wyborcze wyłaniały listy z kandydatami w poszczególnych okręgach, na których umieszczano po 2 kandydatów na 1 miejsce mandatowe. W takiej sytuacji wybory przekształcono w wybory dwustopniowe, a obywatele mieli ograniczony wybór, co do wyboru swoich przedstawicieli. Oprócz tego taki system w jawny spsoć ograniczał opozycje dostęp do własnej reprezentacji i udziału w życiu politycznym.

Wprowadzana w życie ustawa zasadnicza miała na celu utrwalenie systemów rządów sanacji, rozpoczęte po zamachu majowym. Oponenci tych rządów krytykowali głownie sanacje na zamach na demokracje i ograniczania praw obywatelskich. Zaprzestano idei demokracji parlamentarnej na rzecz silnych rządów autokratycznych, które na pierwszy plan wysuwały interes państwa jako całości. Społeczeństwo było ograniczane w swych swobodach, obywateli dzielono według ich zasług tzn. według " wartości wysiłku i zasługi" na rzecz " dobra powszechnego". Konstytucja dawała szeroką władzę głowie państwie, która w swych decyzjach odpowiadała tylko przed Bogiem i historią, co jest kolejnym przykładem na brak demokratycznych zasad wprowadzanych przez nowa konstytucję.

Jedynym usprawiedliwieniem dla wprowadzenia takiej konstytucji, były doświadczenia z historii parlamentaryzmu II Rzeczpospolitej, ponadto trudna sytuacja finansowa i gospodarcza w kraju wymagała istnienia silnych stabilnych rządów. Inna kwestia jest wpływ sytuacji międzynarodowej na wydarzenia w naszym kraju. Wydarzenia we Włoszech, sytuacja w sąsiadujących Niemczech dawały przykład na popularność rozwiązań autorytarnych i pokazywały rozwiązania do tego celu. W sytuacji naszego kraju potrzebę stabilizacji wymogła niebezpieczna polityka zbrojeń naszych sąsiadów zarówno ze wschodu i zachodu. Konstytucja ta była krytykowana przez społeczeństwo, czego wyrazem był, chociaż bojkot udziału w wyborach z września 1935 roku. Choć uchwalana przy aprobacie marszałka, który nie doczekał jej efektów gdyż niedługo potem zmarł, dawała pewną stabilność polityczną w coraz trudniejszej sytuacji międzynarodowej naszego kraju. Ustawa zasadnicza przetrwała okres kampanii wrześniowej i była podstawa dla kształtowania władz na obczyźnie. Na jej podstawie działał m.in. rząd premiera Władysława Sikorskiego (1939 - 1943).

Konstytucja kwietniowa, obowiązywała aż do końca kampanii wrześniowej a po pewnych korektach także w tzw. polskim państwie podziemnym. Konstytucja kwietniowa potwierdziła formalnie i utrwaliła funkcjonujący już w praktyce system rządów autorytarnych.