​Konferencja w Teheranie była pierwszą konferencją tzw. wielkiej trójki mającą na celu zadecydowanie o dalszych losach Europy i świata po II wojnie światowej. Odbyła się w dniach 28 listopada - 1 grudnia 1943 r.

Konferencja w Teheranie - uczestnicy:

Mianem wielkiej trójki określa się przywódców trzech największych państw skupionych w koalicji antyhitlerowskiej: Winstona Churchilla, Franklina Delano Roosevelta, Józefa Stalina. Z uwagi na to, że w ostatniej konferencji (w Poczdamie), dwóch pierwszych nie brało już udziału, za wielką trójkę uważane są też same państwa: Wielka Brytania, USA, ZSRR.

Konferencja w Teheranie - postanowienia:

Zobowiązanie Wielkiej Brytanii i USA polegały na utworzeniu drugiego frontu we Francji w 1944 r. oraz pomocy Tito w Jugosławii. Zakreślono wizję powstania po wojnie Organizacji Narodów Zjednoczonych, a także Europejskiej Komisji Doradczej, która miała zadecydować o dalszych losach Niemiec. Kraje uczestniczące w konferencji zobowiązały się do niezawierania separatystycznego pokoju z Niemcami.

Ustalono nową granicę pomiędzy Polską a ZSRR - tzw. linię Curzona. Dokonano podziału Europy na strefy operacyjne. Niemcy zostały podzielone na cztery strefy okupacyjne, przy czym radziecka strefa miała przylegać do Polski.

Postanowienia konferencji w Teheranie w kwestii dotyczącej Polski zostały utajnione z uwagi na zbliżające się wybory w USA, w których Roosevelt liczył na poparcie Polonii.