Począwszy od połowy siedemnastego stulecia aż do połowy XIX wieku Japonia była zamknięta dla cudzoziemców - pozostawała w tak zwanej izolacji (sakoku). Była to izolacja dobrowolna, wynikająca ze świadomego wyboru. Jedynymi cudzoziemcami w Japonii byli od tej pory Holendrzy i Chińczycy, którzy mogli handlować na wysepce Deshima. Za próbę opuszczenia kraju Japończyków karano śmiercią. Jednak utrzymanie izolacji, okazało się w połowie XIX wieku niemożliwe. Pod naciskiem z zewnątrz (głównie USA), Japonia została zmuszona do otwarcia portów i zawarcia układów z innymi państwami. W 1854 r. zawarła pierwszy sojusz z obcym mocarstwem (ze Stanami Zjednoczonymi). Rozpoczęło się "otwieranie" Japonii na świat. W roku 1868 doszło do obalenia szogunatu - w wyniku rewolucji cesarz odzyskał pełnię władzy, a samurajowie utracili swe przywileje. Rozpoczęła się epoka Meji , okres reform. Na wzór europejski przebudowano wymiar sprawiedliwości i administrację. Jedną z najważniejszych reform była likwidacja systemu feudalnego, w wyniku której powstać miał nowy porządek społeczny. W 1899 wprowadzono w Japonii nową, wzorowaną na europejskiej, konstytucją. W początkach XX wieku Japonia przezywała gwałtowny rozkwit gospodarczy i przemysłowy.
