Edykt mediolański wprowadził wolność wyznania w Cesarstwie Rzymskim. Został ogłoszony w 313 r. w Mediolanie przez Konstantyna Wielkiego - władcę zachodniej części Cesarstwa oraz Licyniusza - władcę wschodniej części Cesarstwa. 

Edykt mediolański - geneza

Do momentu wydania edyktu mediolańskiego Cesarstwo Rzymskie cechowała nietolerancja wobec chrześcijan. Władza świecka i duchowa skupiała się w rękach cesarza - był on uwielbiany i czczony, a kult jego osoby był instytucją państwową. Kultowi temu i nakazowi czczenia cesarza nie poddali się chrześcijanie wyznający religie monoteistyczną. Z tego powodu byli oni prześladowani przez władzę i aparat państwowy.

Edykt mediolański - postanowienia i konsekwencje

Edykt mediolański wprowadzał tolerancję religijną i równouprawnienie wszystkich wyznań. Na mocy jego postanowień prześladowania religijne zakończyły się, a dotychczasowi wyznawcy religii rzymskiej mogli swobodnie zmienić wyznanie na chrześcijaństwo. Edykt mediolański doprowadził do odzyskania przez Kościół majątku, m.in. budowli i posiadłości. 

Rozpoczęto działalność misyjną i szerzenie chrześcijaństwa. Rola Kościoła katolickiego zaczęła przybierać na znaczeniu, a z czasem chrześcijaństwo stało się religią dominującą i  uprzywilejowaną. Już w 392 r. edykt cesarza Teodozjusza przekreślił postanowienia edyktu mediolańskiego. W Cesarstwie Rzymskim ponownie zapanowała nietolerancja religijna. 

Tym razem zakazano kultu pogańskiego, a  jego wyznawanie podlegał karze. W późniejszych latach kary związane z wyznawaniem kultu pogańskiego zaostrzyły się.