Janczarzy (janczarowie) to oddziały piechoty w armii tureckiej w okresie pomiędzy XV a XIX wiekiem. Nazwa wywodzi się z tureckiego określenia yeni çeri, oznaczającego "nowe wojsko".

Janczarzy - historia

Historia janczarów rozpoczyna się w 1329 r., kiedy sułtan Orchan nakazał zorganizowanie specjalnych oddziałów piechoty.  W czasach późniejszych nabór do oddziału janczarów odbywał się co 5-7 lat. 

Każda rodzina chrześcijańska zamieszkująca Półwysep Bałkański zobowiązana była oddać jednego syna w wieku 14-17 lat (z wyjątkiem rodzin posiadających tylko jednego syna). Byli oni nawracani na islam i szkoleni w pulkach kadeckich. 

Pod koniec XVII szeregi janczarów liczyły ok. 100 tys. żołnierzy. Najlepsi z nich dostawali się do gwardii przybocznej. Od końca XVI w. wśród janczarów znajdowali się również ochotnicy tureccy.

W 1826 r. oddziały janczarów zostały rozwiązane.

Janczarzy - organizacja

Żołnierze zgrupowani byli w ortach (koszarach), prowadzili wspólne gospodarstwo, nie mogli zakładać własnych rodzin. Otrzymywali żołd i korzystali z licznych uprawnień. W okresie pokoju trudnili się handlem i rzemiosłem. W wieku 45 lat, o ile do niego dożywali, przechodzi w stan spoczynku.

Na czele oddziału stał çorbaci, a zwierzchnią władze nad całym korpusem sprawował janczar aga.

Janczarzy byli sławni z żelaznej dyscypliny i doskonałego władania bronią, zwłaszcza strzelecką (łuki, janczarki) oraz bezwzględnego posłuszeństwa.