Juliusz Cezar urodził się prawdopodobnie w 100 r. p.n.e.. Był rzymskim mężem stanu, politykiem i wybitnym dowódcą wojskowym. Sprawował funkcję edyla, najwyższego kapłana i pretora. W 63 r. p.n.e. został konsulem. Był też namiestnikiem wojskowym w Hiszpanii. Przyczynił się do rozszerzenia granic imperium rzymskiego. W latach 58 - 51 p.n.e. dokonał podboju Galii (dzisiejsza Francja). Po jej zdobyciu wkroczył w roku 49 p.n.e. na czele swych wojsk do Italii (przekraczając rzekę Rubikon wyrzekł słynne słowa: Alea iacta est). Tym samym rozpętał wojnę domową, w wyniku której pokonał swoich wrogów i obalił republikę. W 49 r. p.n.e. w bitwie pod Frasalos pokonał Pompejusza. Jego zwolenników pokonał ostatecznie dopiero w 45 r. p.n.e. będąc dyktatorem, wprowadził w Rzymie wiele reform o charakterze administracyjnym i wojskowym. Wprowadził nowy kalendarz tzw. kalendarz juliański. Kiedy Cezar mianował się dożywotnim dyktatorem i najwyższym kapłanem, wzbudziło to obawy senatu, który poczuł się zagrożony. 15 marca 44 r. p.n.e. (w tzw. Idy marcowe) Juliusz Cezar został zasztyletowany przez grupę republikańskich spiskowców. Jednym z morderców okazał się bliski przyjaciel Cezara Marek Juniusz Brutus.
