Charakterystyka Zjednoczonych Emiratów Arabskich

Zjednoczone Emiraty Arabskie to państwo o charakterze federacyjnym, położone w południowo- zachodniej części Azji. Położenie geograficzne znajduje się nad Zatoką Perską, a także Ormiańską. Od północnego- wschodu graniczy ono z Omanem, z kolei od południa z Arabią Saudyjską, a od północnego zachodu- z Katarem.

• Powierzchnia kraju- 83,6 tysięcy kilometrów kwadratowych
• Zaludnienie- 3 miliony mieszkańców
• Stolica państwa- Abu Zabi- 363, 4 tysiąca mieszkańców, a w całym zespole miejskim- 722 tysiące
• Inne duże miasta- Szarża, Dubami
• Języki urzędowe- arabski, angielski
• Jednostka monetarna- driham, na który przypada 100 filów

Ustrój polityczny

Państwo to ma ustrój federacyjny, złożone jest z wielu księstw (emiratów), w każdym z których rządzi niezależny władca- emir, wchodzący zarazem w skład Rady Najwyższej. Prezydentem Zjednoczonych Emiratów wybiera się jednego z emirów, a jego kadencja na tym stanowisku trwa 5 lat.

Rada Najwyższa ma za zadanie zatwierdzić skład Federacyjnej Rady Narodowej, która składa się z 40 osób. Organ ten ma charakter ustawodawczy, natomiast władza wykonawcza należy do rządu z premierem na czele, którego mianuje prezydent.

Brak wykształconych wyraźnie partii politycznych.

Gospodarka

Zjednoczone Emiraty Arabskie są jednym z najbogatszych państw w zachodniej Azji, a także charakteryzujących się jednym z największych wzrostów gospodarczych. Ważną przyczyną takiego stanu rzeczy jest dostęp do zasobów ropy naftowej, a także gazu ziemnego oraz ich eksploatacja.

Do jednych z najważniejszych gałęzi przemysłu należą także: przemysł metalurgiczny, czy też petrochemiczny (hutnictwo aluminium).

Dość duże sumy dochodów przypadają z sektora bankowego.

Na wybrzeżach sytuuje się zakłady, mające za zadanie odsalać wodę morską. Rozwijają się także rybołówstwo, oraz hodowla takich zwierząt, jak kozy czy wielbłądy. Obszar użytków rolnych nie jest zbyt wysoki- zajmują one jedynie 3% powierzchni kraju. Dość dużo obszarów podlega sztucznemu nawadnianiu. Na nich najczęściej uprawia się lucernę, palmę daktylową, warzywa lub różne gatunki drzew owocowych.

Na jednego mieszkańca kraju szacuje się że dochód narodowy wynosi około 24 tysiące dolarów. Ponad 60% osób pracuje w sektorze usług, a 35% w sektorze przemysłowym. Tylko 5% osób zatrudniona jest w rolnictwie.

Jeżeli chodzi o handel zagraniczny, najwięcej eksportuje się ropy naftowej, bo 63%, natomiast dużo mniej gazu ziemnego- 5%. Największym odbiorcą surowców jest Japonia (36%), Singapur (5%) wreszcie Korea Południowa (5%). Jeżeli chodzi o dobra przetworzone, Japonia importuje 15%, Wielka Brytania 9%, natomiast USA- 9%.

Ludność

Prawie 90% zaludnienia kraju stanowią arabowie, w tym rdzenni to ponad 30%, natomiast cudzoziemcy- 13%, znajdują się on najczęściej na terenie Zjednoczonych Emiratów Arabskich w celach zarobkowych. Największa ich ilość pochodzi z Indii, Iraku czy Pakistanu oraz różnych państw z terenu Europy lub Stanów Zjednoczonych.

Najczęściej używanymi językami są angielski oraz arabski, a na terenie większych miast, jak Szarża czy Dubami- używany jest także język perski.

Ponad 95% ludności jest wyznawcami islamu (przeważa odłam sunnicki), natomiast tylko 4% osób to chrześcijanie.

Liczba ludności uległa podwojeniu z liczby 1 miliona na ponad 2 miliony w latach 1980-1993.

Spowodowane było to wzrostem przyrostu naturalnego (który miał miejsce przede wszystkim w latach 80. oraz na początku lat 90., a także napływem osób z innych państw, szczególnie mężczyzn, co sprawia, że struktura płci ma szczególny charakter- liczba mężczyzn jest ponad dwukrotnie większa od liczby kobiet. Najczęściej mężczyźni żyją średnio około 70 lat, natomiast u kobiet liczba ta wynosi około 74 lat.

Średnia gęstość zaludnienia wynosi w Zjednoczonych Emiratach Arabskich około 26 osób na kilometr kwadratowy. Najwięcej mieszkańców zamieszkuje wybrzeże Zatoki Perskiej, a także sąsiadujące z nią wyspy oraz licznie występujące oazy.

Obszary, mające charakter pustynny nie są praktycznie zamieszkałe. Miasta zawierają około 78% ludności, a do największych z nich zaliczyć można: Dubaji, Abu Zabi, Al.- Ajn oraz Szarża.

Większa część ludności, czynnej zawodowo to osoby pochodzenia zagranicznego, którzy pracują szczególnie w sektorze usług, a także w przemyśle oraz budownictwie.

Wciąż wysoki jest poziom analfabetyzmu, ani czytać ani pisać nie potrafi około 27% osób, zamieszkujących to państwo, które ukończyły 15 lat.

Warunki naturalne

Większość obszaru państwa obejmuje pustynia Ar- Rub al.- Chali (około 97% powierzchni kraju). Wschodnia część to pasmo gór Al.- Hadżar al.- Garbi, których największy szczyt to Sabal Tibir (1527 metrów nad poziomem morza wysokości).

Państwo położone jest w strefie klimatów zwrotnikowych, klimat jest tu suchy, dopiero bliżej wybrzeża ma ona charakter bardziej wilgotny niż w części kontynentalnej. Bardzo często występuje tu zjawisko burz piaskowych.

Temperatura powietrza wynosi średnio w Abu Zabi na przestrzeni stycznia 18 stopni Celsjusza, natomiast w lipcu jest to około 34 stopnie Celsjusza.

W styczniu średnie opady wynoszą 20 milimetrów na centymetr kwadratowy, w lipcu- 2 milimetry.

Brak jest stale płynących rzek, dlatego też nawodnienie gleby jest bardzo słabe. Najczęściej spotkać można roślinność pustynną, a w oazach często porastają palmy.

Podobnie z fauną- brak jest dużego zróżnicowania gatunków. Najwięcej jest skoczków pustynnych oraz innych gryzoni, których podłożem naturalnym jest podłoże piaszczyste.

Historia

Najstarsze ślady, dotyczące terenów dzisiejszych Zjednoczonych Emiratów Arabskich pochodzą z około III tysiąclecia przed naszą erą. Dowodem tego są wykopaliska archeologiczne, które prowadzi się na obszarze Kuwejtu oraz Bahrajnu. Pokazują one, że ziemie leżące nas Zatoką Perską stanowiły dość ważny ośrodek, pod względem handlowym oraz przemysłowym od czasów sumeryjskich (III tysięcy lat przed naszą erą).

Ludność, zamieszkująca te ziemie przyjęła w VII wieku naszej ery jako swoją religię islam. Dlatego obecnie stanowi ona religię dominującą. Ważniejsza jest jej odmiana szyicka (13,9% mieszkańców).

XVI wiek był okresem, kiedy obszar Zjednoczonych Emiratów Arabskich opanowany został przez Portugalczyków, którzy przejęli dominację nad handlem w okolicach Zatoki Perskiej. Ich wpływy trwały do wieku XVII. Ich miejsce zajęli Brytyjczycy. W roku 1968 kiedy Wielka Brytania miała wycofywać stąd swoje wpływy, stworzona została Unia Omanu Traktatowego, a także Bahrajnu oraz Kataru, a nazywała się ona Federacja Emiratów Arabskich.

Wrzesień 1971 roku to okres, kiedy Wysepki położone nad cieśniną Ormuz zajęte zostały przez Iran.

Kontakty dyplomatyczne z Arabią Saudyjską zostały nawiązane przez Zjednoczone Emiraty Arabskie dopiero w 1974 roku (kiedy to zakończył się konflikt dotyczący oazy Al.- Burami), natomiast w 1975 roku miał miejsce początek rozwoju ekonomicznego federacji, kiedy to zwiększono dostawy sprzedawanej ropy naftowej, której złoża znajdują się na obszarze Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Od 1979 roku państwo to nie utrzymuje kontaktów dyplomatycznych z Egiptem z powodu traktatu pokojowego, jaki Egipt zawarł z Izraelem. Był to także okres ostrych konfliktów, mających miejsce pomiędzy poszczególnymi emiratami. Miał on podłoże w różności poglądów, jakie wyrażali władający poszczególnymi państwami, a szczególnie dotyczyły one polityki ekonomicznej.

1981 rok był rokiem powstania z inicjatywy Zjednoczonych Emiratów Arabskich oraz państw, znajdujących się nad Zatoką Perską, Rady Współpracy Arabskich Państw Zatoki. Miała ona za zadanie rozwiązywać problemy społeczne, a także dokonywać współpracy politycznej oraz wojskowej i ekonomicznej.

W roku 1990, kiedy miała miejsce inwazja Iraku na Kuwejt, wojsko, pochodzące ze Zjednoczonych Emiratów Arabskich wzięła udział w akcji pod egidą Stanów Zjednoczonych (kryptonim Pustynna Burza), mająca na celu wyzwolenie Kuwejtu.

W roku 1993 miał miejsce z kolei konflikt tego państwa z Iranem, a dotyczył wpływów na wyspie Abu Musa, mającej ważne znaczenie strategiczne, ponieważ umożliwiała utrzymywanie kontroli nas wejściem do Zatoki perskiej. Na początku skonfliktowane państwa utrzymywały wspólny zarząd na wyspie, natomiast w 1993 roku Irańczycy zmusili ludność, nie będącą ich rodakami do opuszczenia terytorium wyspy, po czym ogłoszona została ona częścią Iranu. Ustanowiono na niej zarząd gubernatora.

Konflikt został ostatecznie rozwiązany na wniosek Zjednoczonych Emiratów Arabskich przez Radę Bezpieczeństwa ONZ.