Dwa środowiska lądowe i wodne oddziaływają na siebie. Morze najsilniej modeluje strefę wybrzeży na dwa sposoby. Może je nadbudowywać tworząc wybrzeże akumulacyjne lub niszczyć najczęściej tworząc stromy, bardzo aktywny brzeg. Powstają w wyniku tego dwa typy wybrzeży wysokie gdzie może niszczy brzeg oraz niskie gdzie głównie nadbudowuje. Wybrzeża to dwie strefy: przybrzeżna część i nadbrzeżna. Na nadbrzeżu powstają takie formy jak: klif, plaża, nisza abrazyjna, mierzeja, delta, wydmy. W wyniku oddziaływania morza na brzeg uwalnianych jest bardzo dużo materiału. Materiał ten jest przez morze transportowany i odkładamy w dwóch strefach. Pierwszej przybrzeżnej i drugiej dennej. Na osady te składają się: materiał okruchowy powstały w wyniku niszczenia brzegów i znajdujący się na powierzchni brzegu; materiał pochodzenia organicznego z obumarłych roślin i zwierząt morskich i z brzegów; osady chemiczne wytrącone ze słonej wody morskiej. Badania brzegów morskich pozwoliły podzielić je jeszcze na dwie kategorie pod katem stabilności. Jedna grupa to wybrzeża nadbudowywane a druga to wybrzeża cofające się. Te powiększające się to:
- Działanie sił wewnętrznych podnoszących ląd
- Budująca działalność morza w postaci mierzei,
- Działalność rzek u ujścia w postaci delt
- Narastanie brzegu na skutek rozwoju organizmów żywych
Cofanie się następuje na skutek: zmian poziomu morza i na skutek destrukcyjnego oddziaływania morza na brzeg.
Wykształciło się kilka typów wybrzeży wysokich, najważniejsze to:
- Dalmatyńskie- ten typ wybrzeża powstaje w miejscu zalania przez morze silnie rozczłonkowanego terenu górzystego o przebiegu równoległym do brzegu. Cechuje się licznymi zatokami, wyspami i półwyspami. Występuje u wybrzeży Chorwacji i Kalifornii (USA);
- Riasowe - są to obszary zalanych starych ale odmłodzonych gór, których układ jest prostopadły do wybrzeża. Silnie urozmaicona linia brzegowa, liczne głębokie, kręte zatoki. Spotkać je można u wybrzeży Bretanii (Francja), Irlandii, Portugalii.
- Fiordowe - powstało w wyniku zalania głębokich, U-kształtnych dolin polodowcowych na obszarze górskim. Najbardziej charakterystyczne w Norwegii, Islandii, Chile, Grenlandii.
- Limanowe - ten typ wybrzeży tworzy się podczas zalania płytowego obszaru z uchodzącymi do morza rzekami. Ujścia rzek maja swoje przedłużenie w postaci wąskich zatok. Zatoki te są oddzielone od otwartego morza pasem lądu. Występuje u wybrzeży Morza Czarnego.
- Szkierowe - tworzą je liczne małe skaliste wysepki wystające nad powierzchnię morza. Wyspy te były w epoce lodowcowej wygładzone przez przesuwający się po nich lądolód. Spotykane u wybrzeży Szwecji, Finlandii, Alaski.
- Klifowe - wysoki brzeg atakowany przez fale cofa się. U jego podstawy tworzy się wąska plaża. Spotykane u polskiego wybrzeża, w południowej Anglii.
Wybrzeża niskie to najczęściej akumulacyjna działalność morza. Morze nadbudowuje je poprzez ciągłe zalewanie przez fale. Duże przemieszczenia materiału między plażą a przybrzeżną strefą morza. Rozróżniamy w tym typie wybrzeża:
- Mierzejowe - piaszczyste wybrzeże z licznymi zatokami. Silne prądy przybrzeżne zamykające te zatoki materiałem piaszczystym. Powstają zalewy i mierzeje. Przykładem jest południowe wybrzeże Bałtyku.
- Lagunowe - płaskie wybrzeże oddzielone od morza wałem zwanym lido. Czasami w czasie odpływu jej dno się odsłania. Występuje w Wenecji, na Florydzie i wybrzeżu Morza Azowskiego.
- Namorzynowe - ten typ płaskiego wybrzeża odznacza się porośnięciem przez rośliny tolerujące wodę słoną. Są to głównie formacje leśne. Spotykane na wybrzeżu Sumatry, Kuby, Zatoki Bengalskiej.
- Koralowe - w pewnej odległości od brzegu powstaje bariera zbudowana przez koralowce. Stok takiej rafy jest łagodny od strony laguny a stromy od kierunku morza. Bardzo często spotykane w strefie gorącej np. Wielka Rafa Koralowa, wyspy Oceanii.
