Karkonosze to największy masyw górski występujący w Sudetach. Ich całkowita powierzchnia (teren Polski i Czech) wynosi ok. 185 km2, na teren Polski przypada ok. 650 km2 powierzchni. Nad całym obszarem Karkonoszy góruje ich najwyższy szczyt Śnieżka (1603 m n.p.m.), którą przecina granica polsko-czeska. Sudety wyróżnia tylko 21 wierzchołków przekraczających 1400 m n.p.m., z czego aż 15 występuje w Karkonoszach. Nomenklatura geologiczna określa teren Karkonoszy jako blok karkonosko-izerski, do którego należą: Góry Izerskie z Pogórzem, Rudawy Janowickie i Kotlina Jeleniogórska. Obszar ten przechodził przez liczne metamorfozy, co wytworzyło jego różnorodność geologiczną, a przede wszystkim skalną. Najstarsze kompleksy skalne datowane są na okres prekambru lub nawet paleozoiku, zwłaszcza występujące na wschodzie i południu Karkonoszy kwarcyty, łupki łyszczykowe, gnejsy i marmury.

Na terenach Karkonoszy występują m.in. Góry Sokole, będące częścią Rudaw Janowickich, wyodrębnione przez Przełęcz Karpnicką. Są to skały granitowe piętrzące się na nad doliną Bobru i Potoku Karpnickiego.

Rudawy Janowickie to pasmo niewysokich gór w Sudetach Zachodnich o długości około 18 km, z najwyższym szczytem - Skalnik - wynoszącym 945 m n.p.m. Rudawy Janowickie wznoszą się od południa nad doliną Świdnika, od północy nad doliną Bobru, od wschodu graniczą z Sierniawą a od zachodu z Jedlicą.

W Górach Izerskich znajduje się Polana Izerska, która jest miejscem krzyżowania się szlaków czerwonego i niebieskiego. Położona jest w okolicach przełęczy Wysokiego Grzbietu na wys. 965 metrów n.p.m., między Świeradowcem a Podmokłą. Kiedyś była tu osada, powstała w XVIII wieku, która po II Wojnie Światowej uległa wyludnieniu. Obecnie pozostała tam jedynie wiata chroniąca przed deszczem i stodoła leśników.

Sępia Góra - położona w Grzbiecie Kamienickim, jest jednocześnie jego najwyższym wzniesieniem (829 m n.p.m.). Ze szczytu roztaczają się widoki na Wysoki Grzbiet i Pogórze Izerskie. Ze względu na bliskość Świeradowa zdroju, jest chętnie odwiedzana przez kuracjuszy.

Wysoka Kopa - najwyższy szczyt Gór Izerskich, leży w masywie Wysokiego Grzbietu, osiąga wysokość 1126 m n.p.m. W jej budowie wyróżnia się gnejsy, granity i łupki.

Biały Lwiniec - inaczej Izerskie Garby, Wessie Flins (niem.). Wznosi się 1088 m n.p.m. Z miejscem związana jest z legendą o słowiańskim bożku. W skałach gnejsowych i granitowych znajdują się duże pokłady wydobywanego tu kwarcu. Istniejący tu kamieniołom "Stanisław" jest prawdopodobnie najwyżej położoną odkrywką w Europie.

Roślinność w Karkonoszach

Wśród roślinności karkonoskiej obok wszędobylskiej pospolitej roślinności spotykamy wiele gatunków rzadkich, chronionych, reliktów polodowcowych, swoistych tylko dla tego obszaru Polski. Wśród nich literatura wymienia Barszcz Zwyczajny. Jest to rzadka roślina, z rodziny baldachowatych, rośnie na wilgotnym podłożu, w Karkonoszach można go spotkać w kotłach polodowcowych, ma stanowisko w okolicach "Strzechy Akademickiej". Najczęściej występuje na polanach w reglu górnym. Charakteryzuje się dętą łodygą, niekiedy szorstką i owłosioną. Ma duże, trój- lub pierzastodzielne liście, nieregularnie ząbkowane. Kwiatem barszczu zwyczajnego jest baldach złożony, a owocem jest rozłupka. Barszcz zwyczajny ma zastosowanie w medycynie, a częścią rośliny wykorzystywanej leczniczo jest korzeń.

Wśród baldachowatych w Karkonoszach występuje gatunek Biedrzeńca. Ogólnie w Polsce występują dwa gatunki tej rośliny: Biedrzeniec mniejszy i Biedrzeniec większy (Pimpinella saxifraga i Pimpinella maior). Na terenie Polski roślina ta rośnie w wyższych partiach górskich, w Karkonoszach ma stanowisko na torfowiskach Równi pod Śnieżką.

Zwierzęta w Karkonoszach

Świat fauny karkonoskiej nie odznacza się zbytnią różnorodnością. Wpływ na ten fakt ma szeroko rozwinięte osadnictwo oraz komunikacja, co nie pozostaje bez znaczenia dla zmian w środowisku przyrodniczym. Wśród gatunków większych zwierząt można spotkać tu sarnę i dzika. Oprócz tego kunę leśną, łasicę czy szczura piżmowego.

Kuna leśna - ssak drapieżny z łasicowatych. Miejscem występowania są lasy iglaste. Bywa pod ochroną. Poluje na drobne gryzonie, ptaki i ich jaja, żaby i owady. Żyje ok. 8 do 10 lat, a jej bezpośrednim wrogiem jest pies, wilk i lis.

Łasica - ściśle chroniony drapieżnik z łasicowatych. Zamieszkuje lasy, łąki i pola; poluje nocą na drobne zwierzęta, np. myszy, czasem króliki, ptaki, jaja ptasie, żaby, jaszczurki. Żyje krótko, w warunkach naturalnych około 3 lata. Łasica różni się płciowo, samce są większe niż samice. Dorastają do około 28 cm długości, ich ogon ma dł. ok. 9 cm.

Piżmak - szczur piżmowy, piżmoszczur. Ssak z rodziny chomikowatych. Żyją nad brzegami rzek i jezior. Ich pokarmem są rośliny i bezkręgowce. Piżmaki mają długie ciało - ok. 45 cm.