Komety podobnie jak planety z księżycami, planetoidy i meteory są elementami składowymi Układu Słonecznego.

Głównym składnikiem budulcowym komet są zamrożone gazy oraz niewielka ilość pierwiastków takich jak: wodór, tlen, azot, węgiel, krzem, siarka, sód, glin i wiele innych.

W budowie wewnętrznej komet można wyróżnić jądra o nieregularnych kształtach zbudowane przede wszystkim z lodu wodnego z dodatkiem tlenku i dwutlenku węgla oraz amoniaku, metanu i krzemianów.

Komety można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią tzw. komety jednopojawieniowe. Ich źródłem prawdopodobnie jest obłok Oorta. Charakteryzują się tym, że ich tory mają kształt bądź wydłużonej elipsy bądź hiperboli, a ich orientacja w przestrzeni jest dowolna.

Druga grupa komet to obiekty okresowe. Mogą one pochodzić z pasa Kuipera. Ich okres obiegu wokół słońca jest krótszy niż 200 lat mogą więc być obserwowane w kilku pojawieniach.

Gdy kometa zaczyna zbliżać się do Słońca warstwy lodowe zaczynają przechodzić w parę. Powstałe gazy unoszą ze sobą pył i dzięki temu wokół jądra komety tworzy się otoczka z gazów i pyłu. Otoczka ta nosi nazwę komy. Jądro i koma tworzą głowę komety. Głównie pod wpływem światła słonecznego uwalniają się duże ilości wodoru, który tworzy ogromny obłok wokół planety.

Pod wpływem wiatru słonecznego obłoki gazu i pył są unoszone w kierunku przeciwnym do ruchu komety i tworzy się tzw. warkocz komety.

Do czasów obecnych zanotowano 1500 pojawień komet na niebie. Szacuje się, że dotyczyły one łącznie 900 obiektów. 200 z nich to komety krótkookresowe.