Populacja- jako jednogatunkowa grupa organizmów wykazuje swoiste cechy. Pojedynczy osobnik inaczej reaguje na czynniki środowiskowe niż cała populacja. Wytwarza ona specyficzny mikroklimat oraz dysponuje własnymi mechanizmami regulujące stosunki wewnętrzne tzn. stosunki między gatunkami. Rozmieszczenie osobników danej populacji w obrębie zasiedlanego przez nią siedliska jest charakterystyczne dla gatunku. Struktura przestrzenna zależy od wielu czynników: wielkości osobnika, ich aktywności życiowej, wymagań życiowych i tolerancji a także od warunków, jakie stwarza osobnikom środowisko. Są to, więc czynniki biotopowi, wewnątrz populacyjne i biocenotyczne. Sposoby rozmieszczenia organizmów w populacji lub ich zespołów:
- równomierne
- skupiskowe
- losowe.
Głównymi czynnikami wpływającymi na liczebność są:
- rozrodczość
- śmiertelność
- emigracje i imigracje.
Stosunki nieantagonistyczne, czyli interakcje ujemne:
- mutualizm symbioza, korzyść dla obu partnerów
- komensalizm, jedna populacja czerpie korzyści a druga ponosi szkody np. hieny, szakale
- protokooperacja, korzystne współżycie dwóch partnerów np. ukwiał z rakiem.
Stosunki antagonistyczne- interakcje ujemne:
- drapieżnictwo, drapieżnik praktycznie rzec biorąc nigdy nie niszczy populacji swoich ofiar, bo działanie jego jest zależne od ich zagęszczenia. Eksploatacja starej, ustabilizowanej populacji przez drapieżnika powoduje jej odmłodzenie, znaczny wzrost rozrodczości i ustalenie się nowego stanu równowagi przy wysokiej produktywności.
- pasożytnictwo, jedna populacja żyje kosztem drugiej i na szkodę drugiej
- konkurencja międzygatunkowa, występuje wtedy, gdy dwa lub więcej gatunków ubiega się o ten sam element środowiska, czyli nisze ekologiczną. Jedną niszę ekologiczną zajmuje tylko jeden gatunek silniejszy.
- alleopatia, współżycie polegające na tym, że jedna populacja odnosi szkodę a druga a druga nie ma korzyści, np. ogórki ekologiczne, bakterie produkujące streptomycyne.
