Książe

Streszczenie szczegółowe

Rozdział I – Ile jest rodzajów samowładztwa i drogi doń prowadzące 

Machiavelli napisał Księcia i wyróżnił w nim różne typy państw: republiki i księstwa. Księstwa mogą być dziedziczne (rządzone przez tę samą rodzinę) lub nowe (zdobyte siłą, szczęściem lub umiejętnościami). Podkreśla, że władza dziedziczna jest łatwiejsza do utrzymania, ponieważ ludzie są w nich przyzwyczajeni do tego typu władzy i nie są gotowi do reform. 

Rozdział II – O monarchiach dziedzicznych 

Podkreśla, że władza w księstwach dziedzicznych jest stabilniejsza, o ile władca nie popełnia rażących błędów. Ludzie naturalnie skłaniają się ku tradycji, więc łatwiej jest zachować władzę niż ją zdobyć. 

Rozdział III – O monarchiach mieszanych 

Narrator mówi o trudnościach związanych z rządzeniem nowymi terytoriami przyłączonymi do państwa. Kiedy pojawia się takie księstwo mieszane, zaleca się, by nowy książę, aby utrzymać władzę, przebywał na podbitym terenie, nadawał prawa i obowiązki, a przy okazji pozbywał się dotychczasowej elity rządzącej państwem i w ten sposób zapobiegał potencjalnym buntom. 

Rozdział IV – Dlaczego kraje Dariusza, zdobyte przez Aleksandra Wielkiego, nie powstały po śmierci Aleksandra przeciw jego następcom 

Machiavelli porównuje różne systemy rządów – monarchię absolutną (Persja) i system feudalny (Francja). Wskazuje, że łatwiej przejąć kraj rządzony przez jednego suwerena niż przez wielu feudałów. 

Rozdział V – Jak rządzić miastami lub krajami, które przed podbiciem własne miały ustawy 

Podbite republiki są trudniejsze do utrzymania niż księstwa, ponieważ ludzie są przyzwyczajeni do wolności. Książę może je albo zniszczyć, albo pozwolić im rządzić się samodzielnie pod jego kontrolą. 

Rozdział VI – O nowych państwach własnym wojskiem i osobistą dzielnością podbitych 

Podkreśla, że nowi władcy, którzy zdobywają władzę własnym wysiłkiem (np. Cyrus, Tezeusz, Romulus), mają większe szanse na trwały sukces niż ci, którzy zawdzięczają sukces szczęściu lub pomocy innych. 

Rozdział VII – O nowych państwach obcą pomocą i szczęściem nabytych 

Władcy, którzy osiągają władzę dzięki przypadkowi (np. przez wsparcie obcych sił), często ją szybko tracą, ponieważ nie zdobyli własnej potęgi i autorytetu, a to ważny czynnik w stabilizowaniu władzy. 

Rozdział VIII – O tych, którzy nieuczciwością i zbrodniami dostąpili panowania 

Analizuje przypadki, gdy władza jest zdobywana poprzez przemoc i zdradę. Podaje przykłady historyczne Agatoklesa z Syrakuz i Oliverotta da Fermo. Zaleca, by okrucieństwo było stosowane mądrze i raz na początku rządów. Czasami jest niezbędne dla utrzymania państwa. 

Rozdział IX – Obywatelska władza państwa 

Władza może wynikać z poparcia ludu lub elity. Mądry książę, który opiera się na ludzie, ma większe szanse na stabilność, ponieważ elity są bardziej zdradliwe i interesowne, nastawione na przywileje, a poparcie ludu daje gwarancję siły. 

Rozdział X – Modła do ocenienia potęgi każdego państwa 

Państwo musi być wystarczająco silne, by bronić się przed atakami przeciwników. Jeśli książę nie może polegać na wojskach, swego państwa, musi liczyć na silną fortecę obronną lub poparcie ludu. 

Rozdział XI – O państwach kościelnych 

Państwa kościelne (np. papiestwo) są wyjątkowe, ponieważ opierają swoją władzę na religii, a nie na siłach militarnych. Ich potęga rośnie niezależnie od umiejętności ich władców. 

Rozdział XII – O różnych gatunkach milicji i wojska najemnego 

Najlepszym rodzajem wojska jest własna armia. Najgorsze są wojska najemne i posiłkowe, ponieważ nie są lojalne i często zawodzą w kluczowych momentach. 

Rozdział XIII – O wojskach pomocniczych, mieszanych i narodowych 

Machiavelli ostrzega przed korzystaniem z wojsk posiłkowych (np. przysłanych przez inne państwa), ponieważ mogą się one obrócić przeciw władcy. 

Rozdział XIV – Przepisy dla księcia co do wojskowości 

Podkreśla, że książę powinien stale studiować sztukę wojenną. Pokój jest tylko chwilowym stanem, a władca musi być gotowy do podjęcia walki w każdym momencie. Sztuka wojenna daje mądrość, która pozwala przygotować się na różne sytuacje. 

Rozdział XV – Przyczyny, dla których ludzi, mianowicie książąt, chwalimy lub ganimy 

Machiavelli podważa klasyczne ideały moralności w polityce. Uważa, że książę powinien dostosowywać swoje postępowanie do sytuacji i nie zawsze musi być uczciwy czy dobroduszny, jeśli osłabia to przywództwo. 

Rozdział XVI – O hojności i skąpstwie 

Lepiej być skąpym niż zbyt hojnym. Analiza polityczna pokazuje, że zbytnia hojność prowadzi do wyczerpania zasobów państwa i podatków, co z kolei prowadzi do niezadowolenia ludu. 

Rozdział XVII – O okrucieństwie i łagodności, tudzież czego lepiej: miłości czy bojaźni w narodzie doznawać 

Lepiej budzić strach niż miłość, jeśli nie można osiągnąć obu. Strach jest trwalszym fundamentem i daje moc władzy, o ile nie prowadzi do nienawiści. 

Rozdział XVIII – Jak dalece powinni książęta słowa dochowywać 

Władca nie zawsze powinien być wierny danemu słowu. Polityka wymaga elastyczności i umiejętności oszukiwania, jeśli jest to konieczne dla dobra państwa. 

Rozdział XIX – Pogardy i nienawiści trzeba unikać 

Największym zagrożeniem dla księcia jest nienawiść i lekceważenie, jakim mogą go obdarzyć poddani. Aby do tego nie doprowadzać, powinien unikać nadmiernych podatków i despotyzmu. 

Rozdział XX – Czy warownie i inne przez książąt używane bezpieczeństwa środki są pożyteczne, czy szkodliwe 

Budowanie twierdz ma zarówno zalety, jak i wady. Najlepszą obroną księcia jest jednak lojalność jego ludu. 

Rozdział XXI – Jak się powinien książę zachować, aby uzyskał dobre imię 

Władca powinien dbać o swoją reputację, wspierać sztukę, kulturę oraz organizować wielkie przedsięwzięcia wzmacniające wizerunek władzy księcia.  

Rozdział XXII –  O ministrach 

Dobrzy doradcy to klucz do sukcesu. Książę powinien unikać pochlebców i otaczać się lojalnymi, ale przede wszystkim inteligentnymi ludźmi. 

Rozdział XXIII – Jak mamy unikać pochlebców 

Książę, aby utrzymać swoją władzę, musi być świadomy manipulacji ze strony otoczenia i ufać tylko tym, którzy mówią mu prawdę. Władca ma władzę, ale swojej władzy musi bronić.  

Rozdział XXIV – Z jakich przyczyn potracili włoscy książęta swoje państwa 

Machiavelli rozpatruje przyczyny upadku władców we Włoszech. Podstawowym błędem była ich słabość militarna i brak umiejętności politycznych. 

Rozdział XXV – Wpływ losu na sprawy ludzkie i jakim sposobem można mu opór stawić 

Machiavelli porównuje los do rzeki, która może niszczyć, jeśli nie jest kontrolowana. Książę powinien działać zdecydowanie i nie polegać tylko na szczęściu. 

Rozdział XXVI – Wezwanie do uwolnienia Włoch od cudzoziemców 

Ostatni rozdział to apel o wyzwolenie Włoch spod obcej dominacji. Machiavelli widzi w tym szansę na stworzenie silnego, zjednoczonego państwa. 

Streszczenie krótkie

Niccolò Machiavelli w „Księciu” przedstawia swoją wizję władzy, skupiając się na tym, jak ją zdobyć, utrzymać i unikać jej utraty. Jest to przede wszystkim praktyczny poradnik dla władców, w którym autor podkreśla, że skuteczność w rządzeniu jest ważniejsza niż moralność czy tradycyjne wartości. Machiavelli odrzuca klasyczne ideały cnoty i sprawiedliwości, argumentując, że rządzący musi kierować się tym, co jest korzystne dla państwa, a nie tym, co jest moralnie dobre. 

Według Machiavellego istnieją różne sposoby zdobycia władzy. Książę może odziedziczyć państwo, zdobyć je siłą, dzięki własnym zdolnościom lub szczęściu. Władca, który polega tylko na losie (np. dostaje tron dzięki wsparciu innych), łatwo może go stracić, ponieważ nie zbudował swojej pozycji na własnej sile. Najlepiej jest samodzielnie zdobyć władze i osiągnąć potęgę, ponieważ utrzymać władzę jest znacznie łatwiej, a to z kolei pozwala również sprawniej rządzić.  

Podstawowym celem księcia jest utrzymanie władzy, a żeby to osiągnąć, musi umieć dostosować się do często zmieniających się okoliczności. Czasem powinien być łagodny i hojny, a innym razem surowy i bezwzględny. Nie ma jednej przyczyny sukcesu – ważne jest, aby umieć zmieniać swoje podejście w zależności od sytuacji. Trzeba również zdawać sobie sprawę, że władza nie jest dana raz na zawsze i cały czas władca musi być czujny. To zdolność dostrzegania zmian i odpowiedniego na nie reagowania zdaje się najważniejsza. 

Machiavelli uważa, że lepiej budzić strach niż miłość, jeśli nie można osiągnąć obu tych rzeczy jednocześnie. Ludzie są niestali w swoim postrzeganiu świata – nawet jeśli kochają władcę, mogą go porzucić, gdy tylko sytuacja się zmieni. Strach natomiast jest trwalszy, o ile nie przerodzi się w nienawiść. Książę powinien więc być na tyle surowy, by budzić respekt, ale nie tak okrutny, by wywołać swoim zachowaniem bunt i pchnąć lud do rewolucji. 

Kolejnym kluczowym elementem skutecznego rządzenia jest wojsko. Machiavelli ostrzega, że książę nie powinien polegać na najemnikach ani wojskach posiłkowych, ponieważ są one nielojalne i zawodzą w kluczowych momentach. Najlepiej, jeśli państwo posiada własną armię, ponieważ tylko wtedy władca ma pełną kontrolę nad siłą militarną. 

Machiavelli podkreśla również, że książę nie zawsze musi dotrzymywać słowa. Polityka wymaga elastyczności – czasem trzeba kłamać i oszukiwać, jeśli przyniesie to korzyści państwu. Ludzie i tak są skłonni do zdrady, więc władca musi być sprytny i umieć przewidywać ruchy innych. Tutaj pojawia się słynne porównanie do lwa i lisa. Machiavelli dopuszcza stosowanie obydwu strategii, żadnej z nich nie postrzegając jako gorszej. Czasami bycie sprytnym lisem umiejętnie manipulującym i oszukującym jest jedynym sposobem na zwycięstwo. 

Jednym z największych zagrożeń dla władcy jest nienawiść i pogarda ze strony poddanych. Ludzie mogą znosić wiele, ale jeśli uznają księcia za słabego lub niesprawiedliwego, mogą go obalić. Dlatego powinien unikać nadmiernego ucisku i starać się utrzymać poparcie ludu, choćby poprzez organizowanie wielkich przedsięwzięć i dbanie o wizerunek. Jednocześnie dostrzega, że ważniejsze jest poparcie ludu, a nie elit, bo te są bardziej interesowne i skłonniejsze do zmiany poparcia. 

Na końcu Machiavelli mówi o roli losu w polityce. Porównuje go do rzeki, która czasem niszczy wszystko na swojej drodze. Władca nie powinien biernie czekać na to, co się wydarzy, ale działać zdecydowanie i dostosowywać się do zmieniających się warunków. Ci, którzy potrafią wykorzystać okazje, osiągają sukces. 

Podsumowując, Machiavelli przedstawia władzę jako sztukę przetrwania, w której najważniejsze jest skuteczne działanie. Książę nie może kierować się tylko moralnością, bo w świecie polityki rządzi siła, spryt i umiejętność dostosowania się do rzeczywistości. 

Bohater

Władca, jakiego przedstawia Niccolò Machiavelli w Księciu, to pragmatyczny i skuteczny przywódca, który kieruje się nie moralnością, lecz realną polityką. Jego głównym celem jest utrzymanie i wzmocnienie władzy, co wymaga elastyczności, sprytu i gotowości do podejmowania trudnych decyzji, często niezależnie od norm etycznych. 

Cechy idealnego władcy według Machiavellego 

1. Realizm polityczny 

• Władca nie powinien kierować się abstrakcyjnymi zasadami moralnymi, ale tym, co realnie działa w polityce. Dzięki temu rośnie jego autonomia.  

• Nie może być naiwny ani polegać wyłącznie na tradycyjnych wartościach rycerskich – w polityce liczy się efektywność, a nie idealizm. 

2. Elastyczność i umiejętność adaptacji 

• Władca musi dostosowywać się do zmieniających się okoliczności – być zarówno lisem (sprytnym i przebiegłym), jak i lwem (silnym i budzącym strach). 

• Powinien rozpoznawać momenty, kiedy lepiej jest być łagodnym, a kiedy surowym. 

3. Siła i bezwzględność, jeśli są konieczne 

• „Lepiej, by się go bano, niż kochano” – miłość ludu jest nietrwała, natomiast strach daje większą kontrolę. 

• Władca powinien unikać nienawiści, ale jeśli wymaga tego sytuacja, musi umieć stosować przemoc w sposób szybki i skuteczny, by nie powtarzać jej w przyszłości. 

4. Umiejętność manipulacji i pozorów 

• Ludzie są skłonni wierzyć w to, co widzą, dlatego władca powinien umiejętnie kreować swój wizerunek. 

• Powinien wydawać się cnotliwy, sprawiedliwy i religijny, ale w rzeczywistości stosować tylko te cnoty, które są użyteczne dla władzy. 

5. Unikanie nadmiernej dobroci 

• Władca, który chce być zawsze sprawiedliwy i łagodny, skończy jako ofiara bardziej bezwzględnych rywali. 

• Miłosierdzie jest dobre tylko wtedy, gdy przynosi korzyść państwu – w przeciwnym razie prowadzi do chaosu. 

6. Sztuka wojny jako mocny fundament władzy 

• Dobra armia jest kluczowa – władca nie może polegać na najemnikach czy sojusznikach, lecz powinien mieć własne, wierne siły zbrojne. 

• Machiavelli uważał, że silne państwo to państwo, które umie się bronić i podbijać. 

7. Cel uświęca środki 

• Machiavelli nie twierdzi, że władca musi być okrutny – musi jednak być gotów na trudne decyzje, jeśli są konieczne dla dobra państwa. 

• Polityka nie jest moralna, lecz skuteczna – liczy się rezultat, a nie środki do jego osiągnięcia. 

Geneza i gatunek utworu

„Książę” to utwór, który realizuje gatunek traktatu politycznego. Jest to jeden z najważniejszych tekstów renesansowej myśli politycznej. Stanowi on swego rodzaju podręcznik dla władców, opisujący skuteczne metody zdobywania i utrzymywania władzy. Ma dostarczać podpowiedzi, praktycznych wskazówek, jak rządzić i wzmacniać swoje przewodnictwo. 

Charakterystyczne cechy traktatu politycznego w „Księciu”: 

• praktyczny charakter – Machiavelli nie zajmuje się teorią państwa ani moralnością władzy, ale podaje konkretne wskazówki dotyczące rządzenia. Nie odpowiada na przykład na pytania, co to państwo, jakie obowiązki spoczywają na władcy, nie proponuje teorii dobrych rządów. 

• analiza rzeczywistości politycznej – nie odwołuje się do idealnych wizji państwa (jak Platon czy Arystoteles), lecz opisuje mechanizmy władzy na podstawie bardzo konkretnych historycznych przykładów. Przy określonych wskazówkach przywołuje władców takich jak Aleksander Wielki, Cyrus, Romulus, których zachowanie przynosi określone skutki. 

• uzasadnienie pragmatyzmu w polityce – moralność i tradycyjne wartości nie zawsze są skuteczne w rządzeniu; liczy się umiejętność dostosowania się do sytuacji. 

• język perswazyjny – autor zwraca się bezpośrednio do władców, sugerując im konkretne rozwiązania. 

Dzieło można też uznać za przykład zwierciadła dla książąt, czyli utworu mającego doradzać władcom, jak skutecznie sprawować władzę. W przeciwieństwie do wcześniejszych traktatów tego typu, które podkreślały ideał sprawiedliwego i cnotliwego monarchy, Machiavelli przedstawia brutalną prawdę o polityce: władza wymaga bezwzględności i elastyczności.  

„Książę” Machiavellego jest jednym z najważniejszych traktatów politycznych, ale stoi wśród wielu innych dzieł, które analizują władzę i państwo. Od Platona po Webera, myśliciele próbowali zrozumieć, jak najlepiej organizować społeczeństwo i jakie mechanizmy rządzenia są najskuteczniejsze. Inne ważne przykłady traktatów politycznych to: 

• „Państwo” Platona 

• „Polityka” Arystotelesa 

• „Państwo Boże” św. Augustyna 

• „Lewiatan” Tomasa Hobbesa 

• „Umowa społeczna” Jeana-Jacquesa Rousseau 

Geneza „Księcia” 

„Książę” powstał w 1513 roku, gdy Machiavelli przebywał na wygnaniu w swojej posiadłości w Sant’Andrea in Percussina, niedaleko Florencji. Machiavelli był urzędnikiem i dyplomatą we Florencji w latach 1498–1512. Jego kariera zakończyła się, gdy ród Medyceuszy, wcześniej wygnany, powrócił do władzy we Florencji w 1512 roku dzięki interwencji wojsk hiszpańskich. Machiavelli został oskarżony o spisek przeciwko Medyceuszom i aresztowany. Po zwolnieniu z więzienia został usunięty z życia politycznego i skazany na życie na wygnaniu. 

Machiavelli napisał traktat jako formę poradnika dla Medyceuszy, zwłaszcza dla Wawrzyńca Medyceusza (wnuka Wawrzyńca Wspaniałego). Chciał w ten sposób zdobyć ich przychylność i odzyskać pozycję w administracji państwowej. W tekście daje rady, jak zjednoczyć Włochy i utrzymać władzę nad Florencją.  

Problematyka utworu

„Książę” to traktat polityczny, w którym Niccolò Machiavelli przedstawia praktyczne rady dla władców, dotyczące zdobycia, utrzymania i sprawowania władzy. Dzieło to jest niezwykle ważne, ponieważ pokazuje realistyczne podejście do polityki, w którym skuteczność jest ważniejsza niż moralność. Poniżej znajdziesz najważniejsze zagadnienia poruszane przez Machiavellego.  

1. Władza i jej utrzymanie 

Machiavelli uważa, że głównym celem władcy jest utrzymanie władzy. Nie liczy się to, czy jego działania są moralne, ale czy są skuteczne. Władca powinien: 

• umieć dostosowywać się do zmieniających się okoliczności. 

• podejmować decyzje, które zapewnią mu stabilność. 

• dbać o swoje bezpieczeństwo, eliminując zagrożenia (np. wrogów politycznych).  

2. Czy lepiej być kochanym, czy budzić strach? 

Machiavelli odpowiada na to pytanie jasno: lepiej budzić strach niż miłość, jeśli nie można osiągnąć obu tych rzeczy. Ludzie są zmienni i niewdzięczni – jeśli książę opiera swoją władzę na sympatii poddanych, może łatwo ją stracić. Strach natomiast jest trwały, ponieważ ludzie boją się konsekwencji, jakie może ponieść sprzeciw wobec władcy. Ważne jest jednak, by książę nie wzbudzał nienawiści, bo wtedy ryzykuje bunt. 

3. Okrucieństwo i kłamstwo w polityce 

Według Machiavellego władca nie zawsze musi być uczciwy – czasem lepiej oszukać innych, jeśli to pozwoli osiągnąć cel. Książę powinien: 

Umieć manipulować i oszukiwać, jeśli wymaga tego sytuacja. 

Stosować okrucieństwo, ale tylko w sposób przemyślany – jeśli musi działać brutalnie, powinien to zrobić szybko i jednorazowo, aby później budować swoją reputację jako sprawiedliwego władcy. 

W rozdziale XVIII „Księcia” Machiavelli używa metafory lwa i lisa, aby wyjaśnić, jak powinien postępować skuteczny władca. Twierdzi, że książę musi mieć cechy obu tych zwierząt, ponieważ same siła lub przebiegłość nie wystarczą do utrzymania władzy. 

Machiavelli podkreśla, że idealny władca powinien umieć łączyć brutalną siłę lwa z przebiegłością lisa. Jeśli będzie tylko lwem – zostanie oszukany. Jeśli będzie tylko lisem – inni go zdominują. Prawdziwy książę musi umieć być zarówno silnym wojownikiem, jak i sprytnym politykiem. Przywołuje władcę, jakim był Cezary Borgią, który potrafił być bezwzględnym dowódcą, ale także mistrzem dyplomacji i manipulacji. 

4. Polityka a moralność 

Machiavelli rozdziela politykę i moralność – uważa, że władca nie musi być dobrym człowiekiem, ale musi być skutecznym politykiem. Jeśli postępowanie zgodnie z zasadami moralnymi prowadzi do utraty władzy, książę nie powinien się nimi przejmować. Ważniejsze jest, by rządził silną ręką i umiał dostosować swoje zachowanie do sytuacji. 

5. Jak unikać nienawiści i buntu? 

Największym zagrożeniem dla władcy jest nienawiść poddanych, dlatego Machiavelli radzi: 

• nie nakładać nadmiernych podatków – biedni i wyzyskiwani ludzie mogą się zbuntować. 

• nie odbierać majątków arystokracji – bogaci i wpływowi ludzie mogą spiskować przeciwko księciu. 

• dbać o prestiż i silne wojsko – władca powinien być podziwiany i szanowany. 

6. Wojsko i siła militarna 

Machiavelli uważa, że najlepszą ochroną dla państwa jest silna armia. Władca nie powinien polegać na wojskach najemnych ani posiłkowych (przysłanych przez inne kraje), ponieważ nie są lojalne. Jedynie własna armia gwarantuje bezpieczeństwo. 

7. Fortuna i rola losu w polityce 

Machiavelli porównuje los do rwącej rzeki – czasem władca może mieć szczęście, ale nie może na nim polegać. Powinien samodzielnie budować swoją potęgę, aby nie być zależnym od przypadkowych zdarzeń. Ci, którzy potrafią działać odważnie i szybko dostosowywać się do sytuacji, osiągają sukces. 

„Książę” to poradnik dla władców, który pokazuje, że polityka nie kieruje się zasadami moralnymi, ale logiką skuteczności. Machiavelli daje brutalne, ale realistyczne rady: 

• władza to walka, a zwyciężają najsilniejsi i najsprytniejsi. 

• strach jest lepszym fundamentem władzy niż miłość. 

• czasem trzeba oszukiwać i stosować okrucieństwo, ale z umiarem. 

• książę powinien mieć własną armię i unikać zależności od innych. 

• los sprzyja tym, którzy potrafią działać zdecydowanie. 

Choć poglądy Machiavellego były kontrowersyjne, jego dzieło stało się jednym z najważniejszych traktatów politycznych w historii i do dziś jest czytane oraz analizowane.  

Biografia autora

Niccolò Machiavelli (1469–1527) był włoskim filozofem politycznym, historykiem, dyplomatą i pisarzem, który uważany jest za jednego z najważniejszych myślicieli politycznych renesansu. Jego dzieło „Książę” (Il Principe) stało się symbolem pragmatycznego podejścia do władzy i polityki, a jego nazwisko dało początek pojęciu „makiawelizm”, oznaczającemu bezwzględne dążenie do celu przy użyciu wszelkich dostępnych środków. 

Machiavelli urodził się 3 maja 1469 roku we Florencji w rodzinie drobnej szlachty. Choć jego ród nie należał do najbogatszych, zapewniono mu solidne wykształcenie humanistyczne, w duchu renesansowej klasyki. Studiował literaturę, historię i filozofię, czerpiąc inspiracje m.in. z dzieł Tytusa Liwiusza i Cycerona. 

W 1498 roku, po obaleniu rządów rodu Medyceuszy we Florencji, Machiavelli został mianowany sekretarzem Drugiej Kancelarii Republiki Florenckiej. Jego zadania obejmowały korespondencję dyplomatyczną, organizację wojskową oraz prowadzenie misji zagranicznych. W tym czasie odbył liczne podróże dyplomatyczne do Francji, Niemiec i Państwa Kościelnego, gdzie obserwował taktykę różnych władców i ich sposoby sprawowania rządów. 

Szczególną uwagę poświęcił analizie działań Cezara Borgii, syna papieża Aleksandra VI, który brutalnie, lecz skutecznie dążył do umocnienia swojej władzy we Włoszech. Te obserwacje stały się podstawą dla jego późniejszych refleksji zawartych w „Księciu” 

W 1512 roku Medyceusze odzyskali władzę we Florencji, a Machiavelli, jako urzędnik poprzedniego reżimu republikańskiego, został usunięty ze stanowiska. Rok później oskarżono go o udział w spisku przeciwko Medyceuszom i poddano torturom. Chociaż ostatecznie go ułaskawiono, wycofał się z życia politycznego i zamieszkał na wsi, w swojej posiadłości w Sant’Andrea in Percussina. 

Okres wygnania był dla Machiavellego czasem intensywnej pracy intelektualnej. W 1513 roku napisał swoje najsłynniejsze dzieło – „Książę” – traktat polityczny analizujący mechanizmy zdobywania i utrzymania władzy. Praca ta nie została za jego życia opublikowana, ale krążyła w rękopisie, budząc zarówno zachwyt, jak i kontrowersje. 

Poza Księciem Machiavelli napisał także „Rozważania nad pierwszym dziesięcioksięgiem historii Rzymu Tytusa Liwiusza”, w których rozwijał teorię republiki jako najlepszego ustroju, „Sztukę wojenną” – dzieło o znaczeniu armii, którą tworzą obywatele, dla stabilności państwa oraz „Mandragorę” – komedię satyryczną, uważaną za jeden z najwybitniejszych dramatów renesansowych. 

W 1520 roku Machiavelli otrzymał możliwość powrotu do łask Medyceuszy jako historyk Florencji. Napisał „Historię Florencji”, którą dedykował papieżowi Klemensowi VII. Po kolejnej zmianie władzy w 1527 roku, gdy Florencja ponownie stała się republiką, próbował odzyskać wpływy polityczne, lecz jego przeszłość związana z Medyceuszami sprawiła, że został odrzucony. 

Zmarł 21 czerwca 1527 roku w wieku 58 lat, pozostawiając po sobie dorobek, który na zawsze zmienił myślenie o polityce i władzy. 

Machiavelli stał się jednym z najbardziej wpływowych myślicieli politycznych w historii. Jego pragmatyczne podejście do polityki, oderwane od moralności i etyki, inspirowało zarówno absolutystów, jak i republikanów, a jego pisma były studiowane przez władców, dyplomatów i filozofów przez kolejne wieki. Książę do dziś pozostaje jednym z najbardziej kontrowersyjnych i interpretowanych dzieł filozofii politycznej.