Do Leukonoe - biografia autora
Horacy (Quintus Horatius Flaccus) urodził się 8 grudnia 65 roku p.n.e. w Wenuzji w południowej Italii. Był jednym z najwybitniejszych poetów rzymskich epoki Augusta. Poeta wierzył, że jego twórczość będzie nieśmiertelna i zdecydowanie się nie pomylił.
Pochodził z rodziny wyzwoleńca — jego ojciec był byłym niewolnikiem, który dorobił się niewielkiego majątku i zadbał o porządne wykształcenie syna. Horacy uczył się w Rzymie, a następnie studiował w Atenach filozofię i retorykę. W młodości po zabójstwie Juliusza Cezara wstąpił do armii Brutusa, za co po klęsce pod Filippi (42 r. p.n.e.) stracił majątek.
Po powrocie do Rzymu utrzymywał się z pracy skryby, a wkrótce zdobył sławę jako poeta. Dzięki pośrednictwu Wergiliusza i Wariusza przyjęto go w 38 r.p.n.e. do koła Mecenasa, który podarował mu posiadłość w górach sabińskich, gdzie Horacy tworzył swe najdoskonalsze utwory.
Jego twórczość cechuje umiłowanie życia w zgodzie z naturą, pochwała umiaru i prostoty, a także świadomość przemijania i dążenie do wewnętrznego spokoju. Był mistrzem satyry rzymskiej, twórcą gawędy moralizatorskiej i teoretykiem sztuki pisania.
Zmarł w Rzymie 27 listopada 8 roku p.n.e.
Ważniejsze utwory:
„Epody” (40–30 p.n.e.)
„Satyry” (ks. I – 40-35 r.p.n.e., ks. II – 34-30 r.p.n.e.)
„Ody” („Pieśni”) (30-23 p.n.e.)
„Listy” (ks. I - 23-20 r.p.n.e., ks. II - ok. 19–13 p.n.e.)
