Klaskaniem mając obrzękłe prawice - geneza utworu i gatunek/typ liryki
Wiersz został opublikowany w 1947 roku w zbiorze „Vade–mecum”, który zawiera utwory, których Norwidowi nie udało się wydać za życia. Tom ten stanowi realizację idei odnowienia polskiej poezji, opracowanej przez autora, który krytycznie odnosił się do tradycji romantycznej i jej głównych założeń. Utwór „Klaskaniem mając obrzękłe prawice” powstał w 1858 roku, już po śmierć Mickiewicza i Słowackiego. Norwid ukazuje w nim trudny los poety niezrozumianego przez współczesnych.
Sam autor urodził się zbyt późno, aby stać się częścią pierwszego pokolenia romantyków – w chwili jego debiutu Mickiewicz i Słowacki byli już uznanymi twórcami. Jednocześnie jego twórczość wykraczała poza ramy XIX-wiecznej poezji, co sprawiało, że Norwid wyprzedzał swoją epokę i nie znajdował zrozumienia wśród współczesnych odbiorców. Większość jego dzieł została opublikowana dopiero po śmierci poety, a jego twórczość w pełni doceniono dopiero w XX wieku, po odkryciu jej przez Zenona Przesmyckiego. W wierszu mamy do czynienia z liryką bezpośrednią, refleksyjną. Podmiot liryczny wypowiada się w pierwszej osobie liczby pojedynczej.
