Klechdy sezamowe - geneza i gatunek utworu
„Klechdy sezamowe” to zbiór baśni autorstwa Bolesława Leśmiana, wydany po raz pierwszy pod koniec 1912 roku na święta (choć data wydania w książce to 1913). Dzieło powstało w okresie młodości poety, jeszcze przed jego najbardziej znanymi tomami poetyckimi, ale już po publikacji pierwszego. Leśmian, znany ze swojej niezwykłej wyobraźni, zamiłowania do świata fantazji i językowych eksperymentów, stworzył utwory inspirowane klasyczną „Księgą tysiąca i jednej nocy”, a więc baśniami arabskimi pełnymi magii, cudów i egzotycznych obrazów. Zbiór był przez niego pisany na zamówienie dla Mortkowicza (wydawca i księgarz) podczas pobytu z żoną i dziećmi w Paryżu.
Choć Leśmian czerpał motywy z Orientu – z opowieści o dżinach, sułtanach i czarodziejskich przedmiotach – nie tworzył przekładów baśni. „Klechdy sezamowe” to oryginalne, autorskie reinterpretacje, w których wschodni koloryt łączy się z refleksją o dobru i złu, życiu i śmierci, miłości, pragnieniach i marzeniach człowieka. Należy pamiętać, że fascynacja kulturą Bliskiego Wschodu jest także charakterystyczna dla epoki Młodej Polski.
Gatunek – baśń: utwór epicki o charakterze fantastycznym, w którym świat rzeczywisty łączy się z magicznym. W baśni występują niezwykłe postacie – czarodzieje, duchy, dżiny, mówiące zwierzęta – a fabuła często ma charakter podróży lub walki dobra ze złem. Zawsze kończy się zwycięstwem dobra i sprawiedliwości, przekazując czytelnikowi prawdy moralne lub życiowe.
