Nie lękajcie się! Rozmowy z Janem Pawłem II - problematyka
Książka „Nie lękajcie się. Rozmowy z Janem Pawłem II” to jeden z pierwszych tak dużych wywiadów przeprowadzonych z papieżem jeszcze na początku jego pontyfikatu. Celem książki powstałej na bazie tej rozmowy było nie tylko podjęcie istotnych pytań dotyczących wiary i Kościoła, lecz także przybliżenie wiernym z całego świata osoby samego papieża.
André Frossard na podstawie odpowiedzi na prawie 70 pytań, jakie zadał Karolowi Wojtyle, stworzył książkę, która układa się w 6 rozdziałów: osoba, wiara, obyczaje, Kościół, świat, zamach.
Książka stanowi więc połączenie dyskusji światopoglądowej i religijnej z perspektywą bardzo prywatną i osobistą. Jan Paweł II dał się tutaj zaprosić do rozmowy o swojej dotychczasowej biografii, jak i miejscu Kościoła we współczesnym świecie, relacji wiary i dyskusji społecznej czy politycznej.
Mimo że pozornie pierwszy rozdział jest poświęcony przede wszystkim biografii Jana Pawła II, to rozmowę o własnym życiu papież wykorzystuje, aby przekazać kilka istotny elementów światopoglądu, który uformował go również jako przyszłego przywódcę Kościoła katolickiego, który przyjmuje posługę w trudnym dla kościoła momencie. Pojawiają się odniesienia do II wojny światowej, do totalitaryzmów XX wieku oraz zmieniającego się świata współczesnego człowieka. Papież mówi także dużo o powołaniu, które przyszło stosunkowo późno, odkryte podczas pracy w Teatrze Rapsodycznym. Przypominając historię tajnego seminarium duchownego, podkreśla rolę studiów filozoficznych. Pojawiają się postaci: św. Franciszka z Asyżu, brata Alberta Chmielowskiego oraz ks. F. Trocha, proboszcza z Ars, które mocno wpłynęły na sposób postrzegania swojego kapłaństwa przez Karola Wojtyłę. Kończy rozważaniami nad szczególnym sposobem postrzegania go jako „papieża z Polski”. Pojawia się tutaj zapowiedź innego papiestwa, bardziej otwartego, wychodzącego poza Włochy, poza Europę, dostrzegającego całą wspólnotę wierzących i starającego się odpowiadać na jej potrzeby.
W refleksjach dotyczących miejsca i roli Kościoła bardzo mocno ujawnia się przekonanie papieża o jego misjonarskiej roli, także współcześnie. Sam praktykuje to przekonanie, często pielgrzymując. Mówi jednak także o kapłaństwie jako posłannictwie, posłudze, byciu wśród innych i dla innych. Wizytacja, spotkania, kontakt i dialog to pojęcia, które z tej części rozmowy wybijają się w sposób szczególny. Kościół ma być otwarty, pełen prostoty, bliższy ludziom niż jeszcze wiek temu. Między innymi stąd decyzja papieża o tak częstych pielgrzymkach, nieraz w odległe miejsca i niekoniecznie zawsze tam, gdzie dominuje religia katolicka. Bardzo istotna jest dla Jana Pawła II także myśl o wyzwaniu zjednoczenia religii chrześcijańskiej. Papież uważa, że ogromna rola w tym szukaniu porozumienia przypada właśnie Kościołowi katolickiemu.
Papież jawi się w tych rozmowach jako poszukujący drogi do serc współczesnych wierzących i niewierzących, którym chce dać szansę na otwarcie się na Boga i wyzwolenie z niewolnictwa, jakim jest dla niego przywiązanie do przemijających doznań i rzeczy, jakie oferuje materializm w różnych swoich odmianach.
Ważnym jednak elementem we wszystkich tych rozmowach jest również tło, jakie roztacza Frossard, mówiąc o osobie Jana Pawła II. Ukazuje nam go jako papieża bardzo spójnego z własnym przekazem. Pokazuje nam go w pracy, pełnego zaangażowania, cały czas szukającego nowego sposobu kontaktu z wiernymi. Papieża, który jednocześnie jest również bardzo pokorny, pełen szacunku dla drugiego człowieka, pełen miłosierdzia (w końcu przebacza człowiekowi, który chciał go zabić). Samo zakończenie książki pokazuje, że dla Frossarda i jemu podobnych Jan Paweł II jest prawdziwym następcą św. Piotra, który w XX wieku realizuje te wartości, które były najbliższe pierwszemu z przywódców Kościoła.
