Spis treści:

Kleopatra VII Wielka 

Kleopatra VII urodziła się 69 roku p.n.e.  w Aleksandrii. Była ostatnią królową hellenistycznego Egiptu. Związana z dwoma ważnymi politykami Imperium Rzymskiego - Juliuszem Cezarem i jego stronnika Markiem Antoniuszem, nie omieszkała wykorzystać ich, budując potęgę państwa. Dzięki bliskiej współpracy z drugim z wymienionych polityków Kleopatra doprowadziła do poszerzenia granic królestwa i wzmocnienia siły Egiptu, nabytki terytorialne objęły m.in. Kretę, Cyrenajkę i Cypr, a także środkową część wybrzeża fenickiego. Zwycięstwa nie trwały jednak długo, a cała historia zakończyła się tragicznie. Antoniusz, reprezentujący wschodnie części Cesarstwa Rzymskiego wdał się w konflikt z władzą centralną Imperium – doprowadzając do wojny domowej. W 31 roku p.n.e. w greckim Akcjum doszło do ostatecznego starcia pomiędzy wojskami Oktawiana i Antoniusza, wspieranego przez Kleopatrę.

Na niekorzyść przywódczyni cesarz Oktawian pokonał połączone armie Egiptu i Antiochii reprezentowanej przez Antoniusza, co przyniosło upadek morale i wypowiedzenie posłuszeństwa pozostałych oddziałów Marka Antoniusza. Legioniści nie chcieli walczyć za Egipt i jego królową. Przez niepowodzenia w negocjacjach z cesarzem i brak perspektyw na zachowanie suwerenności swojego ukochanego państwa, Kleopatra VII popełniła samobójstwo 12 sierpnia 30 roku p.n.e. za pomocą nieznanej nam dzisiaj trucizny.  

 
 
 
 
 
Wyświetl ten post na Instagramie
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Post udostępniony przez Period Drama Aesthetic (@perioddramastyle)

Jadwiga Andegaweńska 

Jadwiga pochodziła z Węgier, urodzona w 1373 roku w Budzie, zmarła 1399 roku w – Krakowie – ówczesnej stolicy Polski. Od dziecka przygotowywano ją do roli królowej głównie poprzez wykształcenie. Znajomość języków obcych, umiejętność czytania, a także zainteresowanie nauką i sztuką (które później przyczyniły się do fundacji Akademii) Jadwiga wyniosła z domu. 

25 listopada 1382 roku na zjeździe rycerskim postanowiono, że kolejnym królem Polski powinna być jedna z córek zmarłego króla Ludwika Węgierskiego.  Wdowa po Ludwiku, Elżbieta Bośniaczka, zdecydowała, że będzie to najmłodsza z córek – Jadwiga. 16 października 1384 roku dziesięcioletnia Andegawenka została koronowana przez arcybiskupa gnieźnieńskiego  na króla Polski. Ze względu na wiek Jadwigi właściwe rządy w państwie powierzono możnowładcom i Elżbiecie Bośniaczce, natomiast nie zdecydowano się powołać regenta, z powodu wyjątkowej dojrzałości i mądrości Króla. Władczyni rządziła samodzielnie dosyć krótko (do 1386 roku), ale po ślubie z Władysławem II Jagiełłą z Litwy nadal aktywnie współtworzyła politykę kraju – już jako królowa. Przykładem może być potwierdzenie w 1387 roku przywilejów dla Lwowa dotyczących prawa składu dla kupców, a także zjazd z wielkim mistrzem krzyżackim Konradem von Jungingenem, w celu wynegocjowania ziemi dobrzyńskiej dla Polski. Królowa zmarła młodo przez komplikacje związane z porodem córki. Testament władczyni zawierał prośbę o przekazanie swojego majątku na fundację pierwszego polskiego uniwersytetu – Akademii Krakowskiej, która obecnie nosi nazwę Uniwersytetu Jagiellońskiego.  

 
 
 
 
 
Wyświetl ten post na Instagramie
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

Post udostępniony przez Polishhistory (@polishhistorypl)

Katarzyna II Wielka 

Niesławna caryca Katarzyna II urodziła się w 1729 roku jako Zofia Fryderyka Augusta w Szczecinie. Była cesarzową Rosji przez większość dorosłego życia, bo prawie 30 lat. Niewielu władców w historii może się pochwalić takimi osiągnięciami i statusem jak Caryca. Katarzyna odpowiadała za XVIII wieczne imperium rosyjskie, będące ówcześnie jednym z najsilniejszych i największych terytorialnie państw świata. 

Cesarzowa została nazwana przez Woltera Semiramidą Północy za mądrość, umiłowanie wiedzy, sztuki i sprzyjanie oświeceniu. Wśród jej niewątpliwych zasług są wprowadzenie jednolitego systemu nauczania, rozwój polityki socjalnej, założenie pierwszej w historii Rosji szkoły dla dziewcząt czy wydanie zbioru praw i regulacji stosunków społecznych i karnych w imperium rosyjskim. W okresie jej rządów doszło do polepszenia się sytuacji chłopów cerkiewnych, mieszczan i szlachty rosyjskiej, terytorium Rosji znacznie się powiększyło, a ludność z 20 wzrosła do około 35 milionów. 

Władczyni Imperium stawiała na rozwój kultury, sztuki i nauki. Była przykładem absolutnego władcy oświeconego – takiego, który mimo posiadania pełni władzy, uważa się przede wszystkim za najwyższego urzędnika działającego dla dobra państwa. 

Katarzyna II była bardzo aktywna w sprawach polskich, także przez znajomość ze Stanisławem Augustem Poniatowskim. Jej panowanie zostawiło piętno na historii Polski, bo w czasie jej urzędowania dokonano rozbiorów naszego kraju między Rosję, Austro-Węgry i Prusy, początkowo Katarzyna wolała pozostawić Rzeczpospolitą w całości (w formie imperialnego protektoratu), ale uległa namowom przywódcy pruskiego Fryderyka II Wielkiego. W ramach niezgody na trzeciomajową konstytucję i zmianę ustroju w Rzeczpospolitej na wzór haseł rewolucji francuskiej, a także obietnicę tronu Sasom Katarzyna wsparła, także wojskowo, konfederację targowicką, która doprowadziła do wojny polsko-rosyjskiej i kolejnych rozbiorów.

Katarzyna II zamierzała także wystąpić zbrojnie przeciwko rewolucji francuskiej. Wystąpienie to nie doszło to skutku.  W trakcie przygotowań, 17 listopada 1796 roku, cesarzowa Katarzyna II zmarła w Carskim Siole niedaleko Petersburga. 

 

Przeczytaj również: 

Jedna publicznie krytykowała Piłsudskiego, druga konstruowała bomby. Oto kobiety Niepodległej

Rok 2023 będzie rokiem Jana Matejki. Poznaj sekrety wielkiego malarza

Dlaczego kopiec Kraka jest pusty w środku?