Próg przemian anaerobowych.
Wysiłek wysokogórski- adaptacja.
Próg przemian anaerobowychjest to taki proces wydolności tlenowej ustroju człowieka, w czasie którego gwałtownie wzrasta poziom beztlenowych przemian w trakcie resyntezy ATP. Większe obciążenie wysiłkowe wskazuje na większą wydolność organizmu. Osoby o wyższej wydolności czyli lepiej wytrenowane wykazują wyższy wskaźnik VO2 max (maksymalny minutowy pobór tlenu)- około 80 %. Próg przemian anaerobowych jest wielkością zmienną. Trening o niskiej intensywności, ale o dużej wytrzymałości powoduje przesunięcie progu w stronę obciążenia wyższego.
Metodą nieinwazyjnego wyznaczania progu jest test Conconiego lub badanie gazometrii gazów. Natomiast metodą inwazyjną jest pobranie krwi z opuszka palca w czasie wysiłku fizycznego.
Próg wentylacyjny można określić wtedy, gdy obciążenie spowodowane przez nadmierny wysiłek fizyczny jest nieproporcjonalne do poboru tlenu. Nazywany inaczej progiem hiperwentylacji, progiem nie kompensacyjnym, kwasica lub progiem mleczanowym.
Trening wysokogórski- adaptacja:
- Wzrost wentylacji płucnej.
- Wzrost poj. dyfuzyjnej płuc.
- Większa objętość minutowa serca ( wraca do normy po około 7-10 dniach).
Maksymalna objętość minutowa mięśnia sercowego, która jest osiągana w czasie zwiększonego wysiłku fizycznego organizmu na terenach wysokogórskich, jest znacznie mniejsza od tej, która uzyskujemy na terenach poziomu morza. Spowodowane jest to z wpływem zmniejszenia prężności tlenu we krwi na stan kurczliwości serca.
Efektem jest spadek wydolności, następujący w wyniku zmniejszenia się maksymalnego pobierania tlenu przez organizm, czyli taki sam wysiłek jest trudniejszy do pokonania. W procesie aklimatyzacji następuje wzrost możliwości transportowych tlenu
- Spadek maksymalnej częstotliwości skurczów mięśnia sercowego.
- Wzrost wskaźnika hematokrytowego powodujący jednoczesny wzrost pojemności tlenowej krwi.
- Występowanie zjawiska policytemii.
Policytemia jest to zjawisko powstania erytropoetyny w nerkach spowodowane zbyt małym dostarczeniem tlenu do nerek. Erytropoetyna przechodzi do krwi, pobudzając powstawanie krwinek czerwonych (powstawanie sprzężenia zwrotnego).
- Bradykardia czyli wolnoskurcz
Jest tym większa im większy wysiłek fizyczny czyli wydolność osiągnięta poprzez trening. U ludzi wysportowanych częstość HR podczas spoczynku stanowi 40-50 /minutę. Bradykardia powoduje mniejszą objętość minutowa serca, zwiększoną różnicę tętniczo - żylną (różnicę zawartości tlenu), mniejszą objętość wyrzutową serca oraz wzrost wychwytywania O2 z krwi.
WYDOLNOŚC FIZYCZNA JEST OKREŚLANA PRZEZ:
- Możliwości zaopatrywania tkanek w krew. Czynnikami mającymi wpływa na jakości zaopatrzenia są: maksymalna wentylacja płuc, dyfuzyjna pojemność płuc, objętość minutowa serca, pojemność/objętość tlenowa krwi, wysycenie krwi tlenem w naczyniach (tętnice, żyły).
- Przez ilość substratów energii przechowywanych w mięśniach takich jak glikogen, który zwiększa możliwości treningowe organizmu.
- Sprawne procesy wyrównawcze organizmu, regulujące środowisko wewnętrzne. Należą tutaj: układy buforowe (usuwanie kwasicy metabolicznej), termoregulacja, proces glukoneogenezy (usuwanie mleczanów).
- Motywację wysiłkową - czynnik psychologiczny regulujący tolerancje zmian obciążenia i zmęczenia.
PRÓBA PWC 170: Jest to metoda oznaczająca siłę obciążenia na cykloenergometrze rowerowym. Przeciętny badany może osiągnąć częstotliwość skurczów mięśnia sercowego 130 do 150 uderzeń na minutę. Częstość skurczów serca powinna się znormalizować osiągając poziom około 170 na minutę. Obciążenie wyznacza się, porównując zależność pomiędzy częstotliwością skurczów serca w czasie spoczynku i częstotliwość skurczów podczas wysiłku. Badanie należy powtórzyć co najmniej dwukrotnie na cykloenergometrze. W pierwszej próbie częstość skurczów powinna utrzymać się na poziomie 120-130, natomiast w próbie drugiej nie powinna przekroczyć 170 skurczów na minutę.
