Pakietowe transmitowanie danych GPRS bardzo szybko zyskało sobie popularność pośród abonentów telefonów komórkowych. Dzięki stosunkowo szybkim transferom i innowacyjnej metodzie naliczania opłat, technologia GPRS może w pewnych sytuacjach stanowić alternatywę dla połączeń w stacjonarnych sieciach.

Technologia GPRS

Swój sukces usługa GPRS zawdzięcza kilku czynnikom:

  • niski koszt modyfikacji sieci w celu obsługi protokołu GPRS
  • rewolucyjna metoda naliczania opłaty za połączenia
  • zdecydowanie szybsze, w porównaniu ze standardowymi połączeniami, transfery danych.

Sieć

Stosowanie usługi GPRS nie niesie za sobą potrzeby instalacji nowych nadajników w stacjach bazowych (BTS), co nie naraża operatorów na ponoszenie znacznych kosztów modernizacji sieci. Transmisja danych odbywa się drogą radiową poprzez istniejącą infrastrukturę komunikacyjną. Ważną zmianą jeżeli chodzi o GPRS jest jednak stworzenie nowej sieci, która służy tylko do transmisji danych. Wszystkie stacje bazowe podłączone są do PCU (ang. Packet Switching Unit) - czyli urządzenia, które rozdziela dane pomiędzy sieć komutowaną i pakietową. Dane w postaci głosowej kierowane są dalej do MCS (ang. Mobile Switching Center), zaś pakiety zawierające dane transmitowane są do nowej sieci transportowej, która składa się z dwóch części - SGSN (ang. Serving GPRS Support Node), czyli urządzenia realizującego współpracę z sieciami działającymi w oparciu o protokoły IP i X.25. i bramki GGSN (ang. Gateway GPRS Support Node) - urządzenia obsługującego zestawianie połączeń GPRS i zapewniającego współpracę z technologią GSM.

Pakietowa transmisja danych

W technologii GPRS informacje przesyłane są w formie pakietów, z których każdy posiada swój adres, dzięki czemu dane są ponownie składane gdy dotrą do odbiorcy. Transmisja pakietowa korzystna jest dla użytkownika (z racji niskich kosztów) oraz dla operatora sieci (gdyż umożliwia to bardziej efektywne wykorzystanie sieci). W chwili, gdy użytkownik przegląda informacje zawarte na stronie jego pasmo może być użyte do transmisji informacji dla innego użytkownika. Jeżeli chodzi o abonenta, GPRS również jest bardzo korzystny. Koszty za połączenie naliczane są nie w zależności od czasu trwania połączenia, ale w zależności od objętości przesyłanych danych. Wynika z twego ogromna korzyść, tzw. always on, oznaczające, że abonent może być cały czas on-line bez ponoszenia żadnych kosztów. W momencie, nastąpienia żądania wysłania bądź odebrania danych, połączenie jest błyskawicznie nawiązywane. Stacja bazowa i telefon ustalają tylko, jaki kanał jest w tym momencie dostępny. Jeżeli sieć nie jest w danej chwili przeciążona, wtedy transmisja nawiązywana jest bez potrzeby przeprowadzania trwającej dłuższy czas procedury logowania.

Terminale GPRS

Zaraz po wprowadzeniu technologii GPRS nie było telefonów, które obsługiwały by tę usługę. Bardzo szybko pojawił się telefon Motorola T260, która przez dłuższy czas była jedynym aparatem, obsługującym technologie GPRS. Początkiem roku 2002 ilość aparatów, które obsługiwały technologię GPRS była już zdecydowanie większa. Bez względu na markę, wielkość oraz szybkość przesyłu danych, telefony obsługujące GPRS dzielą się na trzy grupy: terminale klasy A, B oraz C. Terminale A umożliwiają transmisję dwóch strumieni w tym samym czasie, transmitowanych przy użyciu standardowego połączenia komutowanego i połączenia GPRS. Takie rozwiązanie umożliwia jednoczesne odbywanie rozmowy i transmisję danych np. z sieci Internet. Terminale klasy B także obsługują oba wspomniane rodzaje transmisji leczy tylko jeden typ w danej chwili. Jeżeli więc w trakcie przeglądania serwisów WWW nadejdzie połączenie głosowe, wtedy transmisja GPRS zostanie czasowo zawieszona. Terminale typu C obsługują jedną z metod transmisji, lecz dopiero po ręcznym jej wyborze dokonanym przez użytkownika - pewne modele mogą w ogóle być pozbawione możliwości przeprowadzania typowych połączeń głosowych.

Konfiguracja GPRS

Skonfigurowanie komputera i telefonu do współpracy z usługą GPRS jest stosunkowo proste, jednak często użytkownicy maja problem z odnalezieniem pomocnych informacji w instrukcjach bądź na stronach internetowych operatorów. Telefony różnych producentów konfiguruje się w różny sposób. Czasami należy dokonać pewnych zmian w parametrach telefonu, lecz w ogromnej większości przypadków wystarczą jednak zmiany dokonane tylko w ustawieniach komputera. W sytuacji konfiguracji telefonu podaje się zazwyczaj APN (ang. Acces Point Name) - czyli bramkę dostępową oraz nazwę i hasło użytkownika. Gdy telefon został poprawnie skonfigurowany, należy przejść do skonfigurowania komputera. Najpierw należy zainstalować wymagane sterowniki. Zależnie od tego jaki mamy program instalacyjny, dostarczony przez producenta telefonu instalacja przebiega ręcznie (poprzez podanie lokalizacji plików *.inf) bądź automatycznie. Po instalacji sterowników należy przejść do właściwego konfigurowania połączenia. Tu, zależnie od modelu sama instalacja może się nieco różnić.

Konfiguracja usługi GPRS w aparatach firmy Motorola i Nokia

W przypadku aparatów Motorola, podczas instalacji sterowników, instalowany jest również aplikacja: GPRS Wizard for Motorola. Po jej uruchomieniu należy uruchomić ikonę "nowe połączenie". W wyświetlonym oknie należy podać adres APN, zdefiniować nazwę połączenia oraz (jeżeli są wymagane) podać nazwę oraz hasło użytkownika. Następnym krokiem jest zdefiniowanie adresów serwerów DNS. Aby to zrobić, należy wejść w opcję advanced oraz wpisać adresy w polach primary DNS oraz secondary DNS.

Konfigurowanie usługi GPRS w przypadku telefonów Nokia polega na zainstalowaniu odpowiednich sterowników, określeniu adresu APN w ustawieniach telefonu oraz konfiguracji połączenia typu Dial-Up. W oknie Dial-Up Networking należy wybrać pozycję "Utwórz nowe połączenie", jako urządzenie podać nasz telefon i wybrać dowolna nazwę dla definiowanego połączenia, a następnie w polu "Numer Telefonu" wpisać: *99#. Połączenie Dial-Up zostanie utworzone lecz jeszcze nie do końca skonfigurowane. W oknie Dial-Up Networking należy wybrać zdefiniowane połączenie i klikając na nim prawym klawiszem wybrać Właściwości. Teraz należy się upewnić, czy w zakładce Ogólne jest wyłączona opcja używania numeru kierunkowego. Teraz w zakładce Typy Serwerów trzeba zaznaczyć tylko opcję TCP/IP i w opcjach TCP/IP wpisać adresy primary oraz secondary DNS. Po zrealizowaniu tych czynności można już korzystać z usługi GPRS.

Java jest obiektowym, niezależnym od systemowej i sprzętowej platformy językiem programowania, wprowadzonym w 1995 roku przez firmę Sun Microsystems. Format pośredni (zwany kodem bajtowym) do którego kompilowany jest kod źródłowy aplikacji stanowi podstawę uruchomienia programu przez tzw. interpreter maszyny wirtualnej. Kod bajtowy może zostać również przetłumaczony bezpośrednio na język maszynowy danego procesora za pomocą programu JIT (ang. Just-In-Time Compiler). Pomimo iż język Java powstał do programowania stron internetowych, to jego możliwości są znacznie większe. Prócz niewielkich programów przystosowanych do przesyłania siecią, język ten wykorzystywany jest także w większych projektach. Aplikacje tworzone w Javie są przenaszalne w obrębie różnych platform systemowych.

Technologia Bluetooth

Bluetooth jest nowoczesną technologią realizującą łączność radiową krótkiego zasięgu i niskiej mocy, opracowana w roku 1994 w firmie Ericsson. Bluetooth wykorzystuje pasmo o szerokości 80 MHz wokół częstotliwości 2,4 GHz które jest zwolnione z licencji na całym świecie. Technologia bluetooth jest międzynarodowym standardem krótkodystansowej (maksymalnie do 10m. jednak z możliwością wydłużenia za pomocą specjalnego wzmacniacza), radiowej transmisji głosu oraz danych cyfrowych, umożliwiającym komunikację radiową, z wykorzystaniem częstotliwości 2,4 GHz, pomiędzy komputerami i urządzeniami peryferyjnymi, jak: aparaty cyfrowe, telefony komórkowe, urządzenia PDA oraz urządzenia zapewniające dostęp do sieci Internet (modemy, karty ISDN itd.), a w niedalekiej przyszłości - pomiędzy domowymi bezprzewodowymi systemami kontroli i urządzeniami stosowanymi w samochodach. Twórca tego standardu jest grupa o nazwie Bluetooth Special Interest Group, której założycielami są firmy: Ericsson, IBM, Intel, Nokia oraz Toshiba. Technologia bluetooth umożliwia transmisję danych z prędkością 1 MB/s przy mocy wyjściowej 1 mW. Standard ten przewiduje także możliwość powiększenia mocy do 100 mW. Jeżeli chodzi o sieci oparte na tej technologii, łącza radiowe automatycznie się uaktywniają.