Państwa członkowskie Unii Europejskiej w międzynarodowej wymianie handlowej wykorzystują postanowienia GATT i porozumienia w ramach WTO w celu regulowania postępowań antydumpingowych. Według regulacji wspólnotowych oraz kodeksu antydumpingowego obowiązującego kraje, które podpisały porozumienie WTO, dumping to zjawisko, polegające na łącznym wystąpieniu następujących okoliczności:
- wysokość ceny eksportowej, po której dany wyrób jest sprzedawany na rynku UE jest niższa niż na cena analogicznego wyrobu krajowym rynku producenta;
- import tego produktu stanowi zagrożenie dla gospodarki krajów UE (może powodować powstanie szkody dla części rynku UE).
Kompetencje w zakresie prowadzenia i nadzorowania postępowania antydumpingowego posiada Komisja Europejska. W jej gestii leży także decyzja o nałożeniu tymczasowych ceł antydumpingowych. Z kolei decyzje o ostatecznych cłach antydumpingowych podejmuje Rada Ministrów UE.
Zasady postępowania antydumpingowego w stosunku do państw kandydujących do członkostwa w UE regulują układy i umowy przejściowe. W przypadku Polski było to stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską a Wspólnotami Europejskimi zwane Układem Europejskim (ang. Europe Agreement). Zostało ono podpisane 16. grudnia 1991 roku, zaś weszło w życie dopiero 1. lutego 1994 roku, ponieważ tyle czasu zabrała cała procedura ratyfikacyjna. Układ stworzył pewne zasady regulujące życie gospodarczo-polityczne Polski i jako umowa międzynarodowa stał się częścią porządku prawnego RP. Ze względu na czasochłonne procedury część układu została wprowadzona w życie poprzez tzw. Umowę Przejściową (ang. Interim Agreement), dotyczącą właśnie stosunków handlowych między Wspólnotą a Polską. Przejściowa Umowa zaczęła obowiązywać od 1. marca 1992 roku.
Zanim doszło do zawarcia przejściowych umów pomiędzy UE a Polską i kandydującymi razem z nią Węgrami, Czechami i Słowacją Unia korzystała z dość restrykcyjnych uregulowań handlowych. Wynikało to z traktowania państw kandydujących jako krajów postkomunistycznych, których gospodarki są centralnie sterowane. Dzięki stowarzyszeniom Unia dokonała zmiany nastawienia i przepisów regulujących wzajemną wymianę handlową. Dla Unii staliśmy się krajem o gospodarce rynkowej. Nasze przyszłe członkostwo skłoniło UE do zastosowania wobec nas (oraz Węgier, Czech i Słowacji) zapisów Układu Europejskiego dotyczących wymiany handlowej oraz postępowania antydumpingowego (art. 30 i 34 Układu). W związku z tym jeśli któryś z partnerów wymiany stwierdziłby wystąpienie praktyki dumpingu powinien wszcząć postępowanie antydumpingowe oraz zawiadomić zgodnie z przyjętą procedurą Radę Stowarzyszenia. Rada jest organem powołanym właśnie do oceny spełnienia postanowień zawartych w Układzie oraz do rozwiązywania spornych kwestii w tym zakresie. Od momentu zgłoszenia organowi problematycznej sytuacji strony mają 30 dni na rozwiązanie kwestii. Po upływie tego czasu państwo, które stwierdziło naruszenie postanowień o postępowaniu antydumpingowym, może skorzystać ze środków zaradczych przewidzianych przepisami Kodeksu Antydumpingowego oraz własnych (krajowych) uregulowań. W przypadku zaistnienia wyjątkowej sytuacji, w której państwo stwierdzi konieczność natychmiastowego podjęcia działań bez możliwości uprzedniego zawiadomienia i zbadanie sprawy, dopuszczalne jest niezwłoczne zastosowanie instrumentów zapobiegających dumpingowi. Możliwość tę przewiduje art. 29 Układu.
Przepisy przejściowe narzuciły państwom kandydującym konieczność eksportowania swoich wyrobów na unijny rynek po cenach nie niższych niż ceny światowe analogicznych wyrobów. Przyczyniło się to do dalszego osłabienia konkurencyjności ich towarów w międzynarodowej wymianie. Z drugiej jednak strony porozumienia przejściowe dały możliwość stosowania specjalnych klauzul w celu ochrony młodych, rozwijających się branż oraz poprawy bilansu płatniczego.
