Supinum stanowi czwartą formę podstawową czasownika i jednocześnie podaje trzeci temat czasownika, od którego można urobić participium perfecti passivi. Oto przykłady:

adoro, adorare, adoravi, adoratum = aby uwielbiać

moneo, monere, monui, monitum = aby upomnieć

statuo, statuere, statui, statutum = aby postawić

finio, finire, finivi, finitum = aby skończyć

Supinum występuje w dwóch przypadkach IV deklinacji: w accusativie i ablativie. Accusativus supini występuje przy czasownikach oznaczających ruch, np. vehi, mittere, ire, volare; używa się go dla wyrażenia celu i kierunku: Hannibal in Africam rediit defensum patriam Hannibal powrócił do Afryki dla obrony ojczyzny( aby bronić ojczyzny). Supinum ma taką samą rekcję jak czasownik, od którego pochodzi; defendere patriam. Supinum w ablativie pełni funkcję dopełnienia do niektórych przymiotników, np. diffcilis = trudny, facilis = łatwy, optimus = najlepszy, iucundus = miły, incredibilis = niewiarygodny, mirabilis = zadziwiający, horribilis = przerażający. Ablativus supini tworzymy przez dodanie do tematu czwartej formy czasownika końcówkę abl. singularis IV deklinacji -u, np.adorat(um)→adorat-u do uwielbienia; monit(um)→monit-u do upomnienia; statut(um)→statut-u do postawienia; finit(um)→finit-u do ukończenia. Formę tłumaczymy na język polski za pomocą przyimka do oraz rzeczownika odczasownikowego: difficile finitu trudne do ukończenia.

Participium perfecti passivi otrzymujemy z tematu supini, od którego odcinamy końcówkę -um, a następnie dodajemy końcówki I, II deklinacji -us, -a, -um.

adoro, adorare, adoravi, adoratum = adorat - us, -a, -um = uwielbiony, a, e

moneo, monere, monui, monitum = monit - us,-a,-um = upomniany, a, e

statuo, statuere, statui, statutum = statut - us, -a, -um =  postawiony, a, e

finio, finire, finivi, finitum = finit-us, -a, -um = skończony, a, e

Participium perfecti passivi odpowiada polskiemu imiesłowowi przymiotnikowemu biernemu.

Indicativus perfecti passivi tworzymy przez dodanie do participium perfecti passivi czasownika posiłkowego sum, esse w indicativie praesentis niezależnie od koniugacji.

SING.

  1. monitus, -a, -um sum zostałem upomniany
  2. monitus, -a, -um es zostałeś upomniany
  3. monitus, -a, -um est został upomniany

PLUR.

  1. moniti,-ae, -a sumus zostaliśmy upomnieni
  2. moniti,-ae, -a estis zostaliście upomnieni
  3. moniti,-ae, -a sunt zostali upomnieni

Indicativus plusquamperfecti passivi tworzymy przez dodanie do participium perfecti passivi czasownika posiłkowego sum, esse w indicativie imperfecti.

SING.

  1. monitus, -a, -um eram zostałem (był) upomniany
  2. monitus, -a, -um eras zostałeś (był) upomniany
  3. monitus, -a, -um erat został (był) upomniany

PLUR.

  1. moniti, -ae, -a eramus zostaliśmy (byli) upomnieni
  2. moniti, -ae, -a eratis zostaliście(byli) upomnieni
  3. moniti, -ae, -a erant zostali (byli) upomnieni

Indicativus futuri exacti passivi jest oparty na participium perfecti passivi i czasowniku sum, esse w indicativie futuri.

SING.

  1. monitus, -a, -um ero zostanę upomniany
  2. monitus, -a, -um eris zostaniesz upomniany
  3. monitus,-a, -um erit zostanie upomniany

PLUR.

  1. moniti, -ae, -a erimus zostaniemy upomnieni
  2. moniti, -ae, -a eritis zostaniecie upomnieni
  3. moniti, -ae, -a erunt zostaną upomnieni