Poeci wyklęci - co oznacza ten termin, kim byli poeci wyklęci, co ich wyróżniało? 

Poeci wyklęci - wyjaśnienie terminu

Poeci wyklęci  (z franc. poète maudit) to ogólne określenie twórców wyłamujących się z ustalonych norm zarówno poprzez swoje nieprzeciętne, często szokujące dzieła artystyczne, jak i pod względem swojego szczególnego stylu życia odrzucającego społeczne zasady i konwenanse.

Charakterystyczne cechy życia i twórczości poetów wyklętych, zwanych także poetami przeklętymi, to liczne skandale obyczajowe, bunt przeciwko mieszczańskiej obyczajowości, niezrozumienie i odrzucenie dzieł uznawanych za zbyt śmiałe lub niezgodne z normami estetycznymi.

Mit poetów wyklętych odwoływał się do postaci średniowiecznego poety Franciszka Villona, uczonego, który został przestępcą i jego awanturniczej biografii obfitującej w liczne bójki i kradzieże, za które skazano go na powieszenie (czego cudem uniknął).

Kim byli poeci wyklęci

Pierwotnie nazwa poeci wyklęci odnosiła się do wąskiego kręgu francuskich poetów żyjących w drugiej połowie XIX wieku, których twórczość Paul Verlaine (1844-1896) w 1884 r. opublikował wspólnie w antologii pt. "Les Poètes Maudits", czyli "Poeci wyklęci". 

Oprócz samego siebie (kryjąc się pod pseudonimem Pauvre Lelian) umieścił w tym gronie także Arthura Rimbaud, Stéphane'a Mallarmégo, Tristana Corbière’a, Augusta Villiers de l'Isle-Adam oraz poetkę i śpiewaczkę operową Marceline Desbordes-Valmore.

Z czasem określenie poeci wyklęci zaczęto rozszerzać na innych artystów wyróżniających się skrajnym indywidualizmem, odbiegającym od przeciętnej, często skandalizującym życiem, znajdującym odzwierciedlenie w specyficznej twórczości.  

Do poetów wyklętych zalicza się więc także m.in. Charlesa Baudelaire’a,  Edgara Allana Poe, Sylvię Plath, Williama Blake’a, Johna Keatsa, a z polskich twórców: Andrzeja Bursę, Edwarda Stachurę, Stanisława Grochowiaka, Rafała Wojaczka.