Zakon rycerski templariuszy założył w 1119 roku rycerz pochodzący Szampanii, Hugues de Payens. Początkowo zadaniem bractwa była ochrona pielgrzymów odwiedzających Ziemię Świętą, później zajął się walką z muzułmanami. Nazwa bractwa pochodzi od jego siedziby znajdującej się w pobliżu świątyni Salomona w Jerozolimie (świątynia - templum).
Strój templariuszy stanowił biały płaszcz z czerwonym krzyżem. Ich reguła nawiązywała do reguły zakonu cystersów, w późniejszych czasach wzorowały się na niej inne zgromadzenia.
Templariusze zdołali dzięki swojej działalności finansowej zgromadzić znaczny majątek zarówno z Ziemi Świętej jak i w innych krajach Europy. Dzięki temu mieli kontrolę nad licznymi władcami europejskimi zaciągającymi u nich pożyczki.
Po upadku Królestwa Jerozolimskiego nową siedzibą Templariuszy stał się Cypr, a potem do Francji.
Zakon został rozwiązany przez papieża Klemensa V w 1312 roku. Decyzja ta podjęta została przez papieża pod naciskiem Francuskiego króla Filipa IV Pięknego, zadłużonego u Templariuszy i pragnącego uniknąć konieczności spłaty pożyczki. Oskarżył on zakon o to, że jego poglądy są niezgodne z ustaleniami autorytetów Kościoła, a także o rozpustę, czary, świętokradztwo i spiskowanie z muzułmanami. Skonfiskowano ich majątki we Francji, uwięziono wszystkich członków zakonu a wielu z nich spalono na stosie.
