Znacznie trudniej jest sądzić siebie samego niż bliźniego. Jeśli potrafisz dobrze siebie ocenić, jesteś naprawdę mądry

Każdy człowiek pochodzi z określonego środowiska, rodziny, kraju. Ludzie posiadają wiele wspólnych cech które ich łączą jak np. przekonania religijne, polityczne, upodobania muzyczne czy podobne potrzeby. Od wczesnych lat kształtujemy w sobie osobowość. Rozróżniamy dobro od zła, czerpiemy przykład z rodziców i najbliższego otoczenia. Kiedy zaczynamy dorastać wszystko to co wpoiliśmy sobie jako dzieci próbujmy dostosować do świata jaki zaczyna nas otaczać. Wtedy też przekonujemy się, że wartości i przekonania różnego typu mają wiele twarzy i nie zawsze to co uważaliśmy za słuszne inni również tak postrzegają. Odnalezienie siebie w takim chaosie to nie lada wyzwanie. Należy zagłębić się we własne wnętrze, odszukać swoje przekonania i słuchając swego rozsądku osądzić czy podejmujemy słuszne decyzje. W książce " Mały Książę" jest wiele przykładów ukazujących ludzką naturę. Mały Książe podczas spotkania z królem przyznaje, że wymierzanie sprawiedliwości sobie samemu jest najtrudniejszą sztuką :

" (…Nie odchodź - odpowiedział Król,

który był tak dumny z posiadania poddanego.

- Nie odchodź, mianuję cię ministrem.

- Ministrem czego?

- Hm... sprawiedliwości!

- Ależ tu nie ma kogo sądzić! (...)

- Wobec tego będziesz sam siebie sądzić.

To najtrudniejsze. Znacznie trudniej jest sądzić

siebie niż bliźniego.

Jeśli potrafisz dobrze siebie osądzić,

będziesz naprawdę mądry (…)"

Powszechnie mówi się, że " człowiek uczy się przez całe życie", powiedzenie to dotyczy również sztuki życia. Moim zdaniem najtrudniej jest osądzić samego siebie. Nie każdy potrafimy uznać przed sobą, że popełniamy błąd i powinniśmy go naprawić. Ludzie są przekonani o słuszności swego postępowania. Mają niezwykłą zdolność modelowania faktów tak, aby ich postawa okazała się tą właściwą. Na wszystko bowiem znajdą jakieś wytłumaczenie. Sztuka polega na obiektywnym spojrzeniu na siebie i własną postawę. Nie pozwalamy, aby inni oceniali nas, rzadko wystawiamy się na krytykę a jeszcze rzadziej się z nią zgadzamy. Najczęściej używamy wszelkiej mocy, aby tylko przekonać samych siebie i innych, że nie jesteśmy winni. Naturalnie nie jest to reguła. Są bowiem także ludzie, którzy potrafią przyznać się do błędu i dodatkowo wykazać skruchę. Uważam jednak, że to nie jest do końca dobra postawa. Nie wystarczy moim zdaniem przyznać, że coś zrobiło się źle. Ważne jest, aby chcieć to zmienić i na przyszłość być bogatym w to doświadczenie. Każdy z nas ma prawo popełniać błędy istotne jest aby je chcieć i potrafić naprawiać.

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ludzie to niesamowici egoiści. W swoim życiu myślą przede wszystkim o swoich prawach i swoich możliwościach. Z łatwością krytykują innych, doradzają co powinni w sobie zmienić, głośno mówią co im się nie podoba. Ludzie uwielbiają oceniać innych, obserwować czyjeś życie i komentować wszystkie decyzje. Myślę, że postępują tak ponieważ sami czują się odlegli od takich problemów czy sytuacji. Nie oni są odpowiedzialni za podejmowane decyzje i pozostaje im najlepsze czyli skrytykowanie. Uczymy się tego paskudnego nawyku od wczesnych lat. Bacznie obserwujemy zachowanie kolegów i koleżanek w szkole. Niektóre postawy nas zadziwiają inne imponują. Zapewne różnice w postępowaniu wynikają od innego wychowania czy doświadczeń życiowych. Jednak ludzie nie są wyrozumiali. Oceniają najbardziej krytycznie jak się da i nie starają się rozumieć przyczyny danej postawy.

Jedynie miłość jest uczuciem odrzucającym wszelkie zasady. Gdy jesteśmy zafascynowani jakąś osoba nie chcemy dostrzegać jej wad. Wszelka ocena jest łagodna i nadająca się do zaakceptowania. Okazuje się, że każdą niedogodność można pominąć, zastąpić czymś pozytywnym. Miłość uczy nas tolerancji i wyrozumiałości. Przestajemy myśleć o sobie i jesteśmy gotowi wszystko zmienić dla naszej drugiej połowy.

Podążając za słowami Małego Księcia "jeśli potrafisz dobrze się osądzić jesteś naprawdę mądry" uważam, że żaden człowiek nie jest idealny i żaden nie potrafi do końca być dla siebie surowi. Jednak należy dążyć ku poprawie własnego siebie. Opanować sztukę doszukiwania się w sobie wad i zwalczać je. Czasem może kosztować to bardzo wiele wyrzeczeń, ale myślę, że na pewno przyniesie wysokie plony. Nie znam bowiem przyjemniejszego uczucia od pewności, że jest się wobec siebie w porządku i postępuje się właśnie tak jak należy. Ludzie powinni więcej czasu poświęcać samo udoskonalaniu, obserwować reakcje na różne słowa czy zdarzenia i w razie potrzeby zmieniać je. Tylko wtedy będziemy prawdziwie szczęśliwi, gdy wewnętrznie będziemy czuć się dobrze.