Ramzes XIII to czwarty z kolei syn wielkiego faraona Egiptu, olbrzymiej krainy, rozciągającej się wzdłuż rzeki Nil. Ramzesa XIII poznajemy w chwili, gdy jego ojciec, ustępujący faraon - Ramzes XII, przekazuje mu władzę w państwie.
Ramzes XII jest przedstawiony w utworze, jako człowiek szlachetny, pewny siebie. W swoim postępowaniu kierował się dumą, gdyż był on prawowitym dziedzicem tronu. Bohater odznaczał się także porywczością i gwałtownością w działaniu, z trudem przychodziło mu dostosowywanie się do nakazów oraz zakazów swego ojca. Wypatrywał tylko odpowiedniego momentu, aby zdobyć władzę w kraju. Według mnie miał zbyt mało rozwagi oraz rozsądku, roztrwaniał pieniądze tylko na przyjemności i zabawy. Nierzadko był zaślepiony przez gniew. Miał wielką słabość do płci pięknej. Kiedyś poznał kobietę imieniem Sara, która była Żydówką. Bardzo szybko zawróciła mu w głowie. Później, na drodze swego życia spotkał Kamę. Według mnie, fakt, iż tak łatwo ulegał kobietom, miało negatywny wpływ na sprawowanie przez niego władzy.
Pytanie zawarte w temacie pracy, można by bardzo długo rozwijać. Istnieje mnóstwo argumentów oraz kontrargumentów. Lecz sądzę, iż kontrargumenty przemawiają znacznie słabiej, niż dodatnie cechy jego osobowości. Jeden z poważniejszych argumentów stanowi fakt, że podróżując po swym kraju, aby znaleźć przyczyny zmniejszenia dochodów faraona, odznaczył się dużą dociekliwością oraz wytrwałością. Wysłuchał mnóstwa raportów, przepytał bardzo wielu właścicieli folwarków. Przez to przekonał się, jak straszny los spotyka chłopów. Bez wątpienia pragnął dla tych ludzi jak najlepiej. Właśnie dlatego miał zamiar ustanowić siódmy dzień tygodnia, dniem wolnym od jakiejkolwiek pracy oraz podarować im jakąś część ziemi. Na realizację swego planu, potrzebne mu były fundusze, których nie posiadał. Zdecydował się więc na wykorzystanie majątku labiryntu. Moim zdaniem, takie postępowanie panującego jest godne uznania. Ramzes chciał uczynić wszystko, co tylko w jego mocy, aby zaczęło być lepiej w jego królestwie. Niektórzy są zdania, że Ramzes III raczej nie miał predyspozycji, by być władcą. Osobiście, po zastanowieniu, w jakimś stopniu mogę się przychylić do tego stwierdzenia. Miał za mało doświadczenia, przenikliwości oraz sprytu, aby móc przechytrzyć kastę kapłańską. W przeciwieństwie do faraona, mogli się oni pochwalić majątkiem. Ponadto, Ramzes XII nie miał zbyt dużych możliwości, aby zrealizować swoje zamierzenia. Zastanówmy się nad pewną sprawą - czy gdyby młody faraon zwyciężył z kapłanami to byłby władcą doskonałym? Myślę, że tak. Miał świadomość tego, iż w jego państwie istnieją poważne problemy, oprócz tego zauważał ciężki los chłopów. Odznaczał się odwagą, męstwem, był waleczny, zawsze postępował według wcześniejszego planu. Z biegiem czasu nabrałby doświadczenia, większej rozwagi. Na pewno udałoby się mu poprawić sytuację gospodarczą oraz społeczną w Egipcie. Lecz do zwyciężenia w tej walce, musiałby posiadać zdolność do ponoszenia odpowiedzialności za swoje postanowienia. Natomiast jego największą wadą była nadmierna pewność siebie, podejmował decyzje pod wpływem emocji. Co prawda był wspaniałym żołnierzem, ale nie miał aż tak dużej wiedzy, jak kasta kapłanów. Nieustannie musiał borykać się z przeciwnościami losu. Z początku, tuż po tym, jak zasiadł na tronie był bardzo lubiany i szanowany. Lecz jego sława dość szybko się skończyła. Zaczął mieć coraz to więcej wrogów. Moim zdaniem, jeśliby był otoczony większym gronem zwolenników, byłby w stanie uratować kraj, a tak, był osamotniony na polu walki.
A jakimi cechami powinien odznaczać się władca doskonały? Po pierwsze powinien być niezwykle rozsądny i mądry, a tego o młodym faraonie nie sposób powiedzieć. Jeśliby bardziej skupił się na astrologii, przewidziałby nadchodzące zaćmienie słońca. Kolejno istotną cechą dobrego panującego, powinna być odpowiedzialność za swoich poddanych. Czy można tak określić Ramzesa? Sądzę, że tak, gdyż pragnął dla chłopów poprawy ich losu. Następną ważną cechą jest opanowanie oraz powściągliwość. Ramzesowi raczej brakowało tych cech. Zbyt pochopnie podejmował różne decyzje, robił to bez przewidzenia konsekwencji swych czynów. Według mnie, doskonały władca, powinien znać dzieje swych poprzedników, aby ustrzec się przed niektórymi błędami, jakie oni popełniali.
Kończąc swoje rozważania, dochodzę do wniosku, iż Ramzes XII jednak poniósł porażkę jako panujący. Pragnął wszystkiego co najlepsze dla swych poddanych, lecz niezbyt mu się to udało.
