Jan Kochanowski był najwybitniejszym poetą polskiego odrodzenia. Urodził się w 1530 roku w Sycynie koło Radomia, zmarł nagle w 1584 roku w Lublinie. Rozpoczął studia w wieku czternastu lat w 1544 roku. Studiował na Akademii Krakowskiej, w Królewcu oraz w Padwie (1552 - 1555). We Włoszech zdobył wykształcenie filologiczne. Doskonale znał kulturę i literaturę antyczną. Przebywając na południu Europy, rozpoczął twórczość w języku łacińskim. Pisał elegie i epigramaty. Wiele podróżował. Po powrocie do kraju w 1559 roku osiadł w Krakowie. Przebywał na dworach swoich mecenasów (m.in. Jana Firleja i Piotra Myszkowskiego) oraz na dworze króla Zygmunta Augusta. Uzyskał nawet tytuł sekretarza królewskiego. W czasie okresu dworskiego Jan Kochanowski wiele przeżył, uczestniczył w licznych zabawach, był świadkiem wielu doniosłych wydarzeń politycznych oraz spotykał się ze znanymi osobami. W 1570 roku zdecydował się porzucić dwór i przenieść się do swojego majątku w Czarnolesie. Pięć lat później ożenił się z Dorotą Podlodowską. Z dworzanina stał się szlachcicem - ziemianinem. Przeżył śmierć swoich dwóch córek: Urszuli i Hanny. W czasie pobytu w Czarnolesie powstała większość jego utworów. Pod koniec życia podjął się uporządkowania i przygotowania do druku swojej spuścizny literackiej. Nie dane mu było jednak ukończenie tego zamierzenia, gdyż podjętą pracę przerwała nagła śmierć - prawdopodobnie zawał serca.
Spuścizna, jaką po sobie zostawił, jest niezwykle obszerna i różnorodna. Jest autorem ponad trzystu fraszek, wielu pieśni, cyklu dziewiętnastu trenów, dramatu "Odprawa posłów greckich", poematów ("Zuzanna", "Zgoda", "Satyr", "Szachy") oraz przekładu psalmów biblijnych ("Psałterz Dawidów").
Jan Kochanowski był wybitnym poetą renesansowym. Wyznawał filozofię tzw. złotego środka. Jego utwory przepełnione były mądrościami życiowymi. We fraszkach i pieśniach przedstawił barwny obraz epoki, w jakiej przyszło mu żyć. Poeta w znacznej mierze przyczynił się do rozwoju literatury w języku polskim, przeniósł na ojczysty grunt nowe gatunku literackie i tworzył dzieła na europejskim poziomie. Wszystko to potwierdza słuszność uznawania go za "ojca poezji polskiej".
