Powieść "Quo vadis" napisana została przez Henryka Sienkiewicza. Autor, urodzony w Woli Okrzejskiej, pisał nie tylko powieści, ale i nowele oraz listy. Powieść "Quo vadis" na początku przedrukowano w odcinkach w czasopiśmie. Szybko zyskała popularność nie tylko w kraju, ale i na całym świecie. Powieść była tłumaczona na wiele języków. Sienkiewicz za powieść "Quo vadis" w roku 1905 został nagrodzony nagrodą Nobla. Do dziś książka ta jest czytana, a na jej podstawie powstają filmy, spektakle teatralne, operowe oraz baletowe, a nawet jest inspiracją dla malarzy. Powieść została sfilmowana przez polskiego reżysera, Jerzego Kawalerowicza.

Tytułowe "Quo vadis" to zaczerpnięte z łaciny pytanie: "dokąd idziesz?". Każdy zadaje sobie to pytanie: dokąd idę? Ku czemu zmierzam? Henryk Sienkiewicz akcję swojej powieści osadził w starożytnym Rzymie, którym włada okrutny cezar Neron. Akcja "Quo vadis" rozgrywa się w latach 63 - 66. Można powiedzieć, że w powieści tej dominują dwa wątki - wątek historyczny oraz wątek miłosny. Sienkiewicz ukazuje dwa światy - pierwszy jest światem upadania pogaństwa w Rzymie, drugi świat to świat rodzącego się dopiero chrześcijaństwa. Świat pogański reprezentuje Neron, Petroniusz, Chilion, Poppea oraz Winicjusz, lecz ten ostatni tylko do czasu, gdyż nawrócił się, natomiast chrześcijanami są: Ursus, Ligia (zwana również Kaliną), Pomponia Grecyna oraz apostołowie: Piotr i Paweł. Te dwa światy są sobie przeciwstawne, jednak w powieści stykają się, gdyż Marek Winicjusz, młody patrycjusz a zarazem poganin, zakochuje się w pięknej chrześcijance, Ligii. W mojej pracy postaram się jak najlepiej ukazać świat pogański.

Czołowym przedstawicielem pogaństwa jest Neron, najwyżej postawiona osoba w imperium rzymskim. Neron jest młody, ma ok. 31 lat. Początkowo cezar był szanowanym człowiekiem, gdyż rządził rozsądnie, z czasem jednak zmienił się. Neron przerodził się w despotę, który zabija tych, którzy mu przeszkadzają. Nakazuje uśmiercenie nawet swojej najbliższej rodziny - matki, żony, brata oraz syna. Neronowi towarzyszy gromada popleczników oraz pochlebców, którzy tak wywyższają cezara, że nadają mu nawet miano zbawiciela świata. Neron jest bardzo zadufany w sobie i wymaga czczenie siebie. Ludzi, którzy nie wielbią go, uważa za wrogów imperium. Cezar nie dostrzega potrzeb i problemów państwa, jako władca jest bardzo nieodpowiedzialny. Bardziej niż Rzym liczą się dla niego uczty, które organizuje w swoim pałacu. Neron lubił się oddawać rozpuście. Uważał się również za wielkiego poetę i muzyka, a także aktora. Występował w Ancjum oraz w Grecji. Był tak zapatrzony w siebie i tak wierzył w swoje możliwości, że nie dostrzegał, że Petroniusz naśmiewa się z jego "sztuki". Neron pragnął zobaczyć płonące miasto, gdyż według niego to dałoby mu inspirację do stworzenia wielkiego dzieła. Tigellin, wierny sługa Nerona, spełnia jego zachciankę i podpala miasto. Tchórzliwy cezar zrzuca winę na chrześcijan i nakazuje ich aresztować. Miejsce ich pobytu zdradza Neronowi Chilion, który szpiegował chrześcijan. Chilion był starcem ze skłonnością do filozofowania, miał też za sobą niechlubną przeszłość - wydał swojego przyjaciela Glauka rozbójnikom, pozbawił go rodziny i majątku, później zaś znów nastał na jego życie. Starzec szpiegował również Ligię, gdyż wynajął go do tego Winicjusz. Za poinformowanie Nerona o kryjówce chrześcijan, Chillon dostaje się na dwór i staje się bogaty.

Winicjusz początkowo kazał śledzić Ligię. Wykradł nawet dziewczynę, ale ta uciekła od niego. Znalazł ją w końcu i zaczął przebywać z chrześcijanami. Poznał ich świat, zrozumiał ich naukę, co skończyło się przyjęciem przez niego chrztu. Apostoł Piotr rozwiewa wszystkie wątpliwości, jakie się rodzą w sercu Winicjusza. Ligia i Winicjusz ślubują sobie miłość. Dzieje się to w tym czasie, gdy w mieście wybucha pożar.

Obywatele Rzymu zaczęli się buntować przeciw Neronowi - stracili swoje domy, nie mieli co jeść. W odpowiedzi cezar obiecuje otworzyć wspaniałe ogrody oraz dać Rzymianom żywność. Chrześcijanie są aresztowani i przetrzymywani w okropnych warunkach. Ligia również trafia do więzienia. Winicjusz próbuje ją stamtąd wyciągnąć, lecz bezskutecznie. Wielu więźniów umiera jeszcze przed igrzyskami. Neron zamierza zemścić się na chrześcijanach za rzekome podpalenie miasta. Cezar wraz ze sowimi towarzyszami wymyśla tortury dla nich. Ubranych w skóry zwierząt ludzi cezar wystawia na pożarcie drapieżnym i rozwścieczonym zwierzętom, innych krzyżuje, jeszcze innych pali żywcem. Chrześcijanie umierają w męczarniach, ale z uśmiechem. Między chrześcijanami giną apostołowie Piotr i Paweł. Również Glauk ginie podczas igrzysk. Widząc to, Chilion zmienia swoją postawę. Odważnie występuje ogłaszając, iż chrześcijanie nie są niczemu winni, gdyż to Neron podpalił Rzym. Chilion przyjmuje chrzest. Mężczyzna zginął śmiercią męczeńską. Poppea chce, żeby Ligia na oczach Winicjusza była rozszarpana przez tura. Dziewczyna zostaje uratowana przez Ursusa, a Neron daruje jej życie w obawie przed rozwścieczonym tłumem.

Podczas oglądania krwawych igrzysk poganie zmieniają swoje poglądy. Wielu z nich przyjmuje wiarę chrześcijańską. Chrześcijaństwo daje nadzieję. Rozprzestrzenia się jak pożar, pochłaniając wszystkich - czy to bogatych, czy też biednych. Uśmiercenie apostołów Piotra i Pawła zamiast zburzyć kościół, umacnia tą wspólnotę. Arbiter elegancji, Petroniusz, popełnia samobójstwo. Petroniusz widział zło i podłość, widział upadek Rzymu, a także zanik wszelkich wartości moralnych i etycznych, lecz nie walczył z tym, gdyż wolał wystawnie żyć. Petroniusz w powieści pełni rolę łącznika między światem pogan, a światem chrześcijan. Gdy znalazł miłość swojej służącej Eunice, odebrał sobie życie. Neron również stracił życie.

Chrześcijanie fizycznie nie mieli szans z poganami, którzy stanowili wielką siłę. Jednak w przeciwieństwie do pogan, mieli oni ogromną siłę ducha, która była do życia niezbędna. Sienkiewicz pokazał schyłek jednej epoki i początek drugiej, której znakiem jest krzyż. Na przykładzie powieści widzimy, że dobro zawsze zwycięża zło.