Nasze życie jest wieczna tułaczka. Ciągle gdzieś dążymy albo od kogoś wracamy. Człowiek jest w podróży cały czas, niezależnie od tego, czy faktycznie ciągle wyjeżdża, czy też stoi w miejscu. Wędrówka stanowi trzon naszego życia - człowiek cały czas przecież szuka. Życie można rozumieć jako jedną, długą wędrówkę, w czasie której dojrzewamy, zmieniamy się, coś tracimy albo odzyskujemy. Nie mamy na to najmniejszego wpływu, ponieważ musimy przystać no to, że tak po prostu jest. Motywem wędrówki interesowano się bardzo wcześnie. Dwa najważniejsze teksty naszej kultury - mitologia i Biblia stworzyły tradycję, która jest związana z sytuacją wędrówki - stworzony został topos człowieka wędrującego, tułacza, czyli "Homo viator". W tych dziełach zawarte są dwa pierwowzory podróżników - poszukiwaczy, Odyseusz, bohatera mitologicznego oraz Mojżesza, bohatera biblijnego.
Mitologia bardzo obszernie opisuje wędrówkę Odyseusza. Jest to temat eposu Homera pt. "Odyseja". Postać tego bohatera jest wzorem i odzwierciedla cechy i psychikę człowieka współczesnego. Prezentuje takie cechy jak spryt i błyskotliwość, dzięki którym może poradzić sobie z kłopotami. Odyseusz był wodzem na wojnie trojańskiej i bardzo dobrze radził sobie z manewrami, był odważny. Potrafił zwyciężyć każdego wroga. Odyseja ma bardzo szczególny przekaz. Jest odzwierciedleniem prawdziwych i głębokich potrzeb człowieka, który tęskni zawsze do nowych przygód, musi poznawać świat ze wszystkimi jego przeszkodami. "Odyseja" jest przepełniona barwnymi wyobrażeniami, które każą człowiekowi, cały czas szukać i odkrywać nowe lady. Ta mityczna historia ma odniesienie do rzeczywistości. Podróż żeglarzy i zdobywanie coraz to nowych prądów jest prawzorem dla współczesnych badaczy, których inspiruje choćby przestrzeń kosmiczna i podróże na obce planety. Ludzie, tak jak Odyseusz, odczuwają strach i obawy, ale jednocześnie mocną potrzebę odkrywania. Podróży towarzyszy często pomyłka, ale jest to wpisana także w całe życie człowieka. Każdy z nas powinien mieć cel w życiu, do którego ma zmierzać, tak, jak mityczny bohater. Na tym polega wieczna tułaczka, która jest sensem życia.
Motyw wędrówki pojawia się również w Biblii, już w Starym Testamencie. Początek istnienia ludzkości to czas, w którym pierwsi ludzie żyli w raju. Adam i Ewa byli panami całego stworzenia na ziemi, Bóg dał im władzę na zwierzętami i roślinami. Mieszkali raju, gdzie nie brakowało ani wody, ani pożywienia. Nie spotykały ich żadne nieszczęścia. Oni jednak nie byli posłuszni Bogu, który zakazał spożywać im owocu z drzewa wiadomości dobrego i złego. Wąż skusił do tego Ewę, a ona podała jabłko Adamowi. Bóg musiał ich za to ukarać - wypędził ich z raju. To oznaczało, że musieli poradzić sobie sami; czuli wielki wstyd, ale bezpowrotnie utracili raj. Skazani zostali na tułaczkę i poszukiwanie nowego miejsca do życia.
Najbardziej znaną realizacją motywu wędrówki w Biblii jest podróż narodu wybranego do Ziemi Obiecanej. Izraelici bardzo długo przebywali w niewoli egipskiej, ale Bóg wybrał ich - podróżowali oni bardzo długo, aż zmarli wszyscy ludzie, pamiętający czasy zniewolenia. Dopiero wtedy mogli oni dotrzeć do nowego domu, gdzie mieli rozpocząć nowe życie.
W Nowym Testamencie również są prawzorcowe historie o wędrówce ludzi. Taką jest właśnie opowieść o Maryi i Józefie, którzy zmuszeni byli uciec przed złym Herodem. Chciał on zabić Jezusa, ponieważ wiedział, że będzie On królem żydowskim. Maryja i Józef długo musieli szukać jakiegoś dogodnego miejsca.
Na wędrówkę wyrusza także syn marnotrawny, który koniecznie zapragnął spróbować nowego życia. Wziął swą część majątku i poszedł. Niestety nie udało mu się nic osiągnąć i wrócił do domu swego ojca bardzo skruszony. Teraz zrozumiał, jaki jest sens jego życia. Podróż ta wskazała mu odpowiednie miejsce do życia.
Wszystkie mitologiczne i biblijne historie, których głównym tematem i ramą są podróże, można z całą pewnością rozumieć i interpretować, jako metafory ludzkiego życia. Zawierają one prawdy o naszym życiu, ale także pokazują, jaki jest naprawdę człowiek - czego potrzebuje i jaka jest jego natura. Opowieści te uczą i wskazują drogę ludziom zabłąkanym, którzy nie mogą się odnaleźć. Mity pokazują wszystkie cechy człowieka, które pozwalają mu jakoś przeżyć te ciągłe poszukiwania - spryt, inteligencję, ale też chytrość, egoizm, złośliwość. To wszystko składa się na kształt tej wędrówki, którą każdy musi odbyć.
