Powieść Olgi Tokarczuk pt. "Prawiek i inne czasy" opisuje okolicę tytułowego Prawieku. Jest on w tej opowieści centrum wszechświata, w którym kwitnie cudowne życie, w którym obecne jest powszechne szczęście. Wydaje się być jak organizm, który istniał od początku wszystkiego i sam sobie wystarczał. W krainie pokazywanej przez Tokarczuk występuje wiele elementów mitycznych (jej powieść jest świetnym przykładem na zjawisko mityzacji rzeczywistości w literaturze współczesnej): poczynając od nazwy krainy - nawiązuje do początku, do praczasów; mityczne jest też położenie Prawieku - stanowi on ośrodek całego wszechświata, wokół niego znajdują miejsce wszystkie inne jego części, według określonego, logicznego i sensownego porządku. Centrum wszechświata - Prawiek jest początkiem, od którego zaczyna się każda droga, i końcem, do którego wszystko w końcu wraca. Ośrodek stworzony w powieści przez Tokarczuk organizuje nie tylko każdy przestrzenny element rzeczywistości, ale porządkuje również czas... To również, między innymi elementami, granice pilnowane przez anioły; to również góra stworzona przez Pana Boga, którą można skojarzyć łatwo z Olimpem. Niekończące się zmagania księdza z ciągle wylewającą rzeką kojarzą się z kolei wieczną rywalizacją człowieka z prawami przyrody. Tak dobrze strzeżone granice podpowiadają czytelnikowi, że Prawiek jest to kraina, która izoluje się od reszty świata, nie należy do niego, jest inna. Płyną poprzez nią dwie rzeki - Czarna i Białka, które symbolizują przeciwne sobie siły, siłę dobra i zła, które zmierzają ku sobie, okrążają całe miasto, by się w końcu połączyć. Prawiek i jego rzeczywistość jest osobistą mitologią stworzoną przez autorkę. Tokarczuk pokazuje też świat, w którym człowiek żyje obok natury. Ludzie jednak nie żyją z przyrodą jednym rytmem, wspólnie - są to całkiem odmienne organizmy, każdy rządzi się innymi prawami i każde dąży do dominowania nad drugim.
Podkielecka wieś okazuje się miejscem - malutkim modelem całego wszechświata - w środku znajduje się góra (jak już powiedziano) usypana przez Pana Boga, wioskę opływają dwie rzeki - podobnie jak było w Edenie. Z tego miejsca rodzi się wszystko, zaczyna swoje życie, otrzymuje przypisana mu nazwę, imię.
Prawiek wydaje się więc miejscem całkiem niezwykłym, świętym, poprzez to, że występuje w nim tyle elementów sacrum - anioły, góra, Bóg... Kraina ta ma określony wymiar etyczny, jest dobra. Zewsząd jednak otacza ją zło, nieprzyjemności, wrogowie: na północy zagraża niepokój podróży a na południu pragnienie posiadania. Takie właśnie ułożenie "krajobrazu" pozwala na porównanie Prawieku do Raju - miejsca wiecznej szczęśliwości.
Olga Tokarczuk buduje tekst przeważnie ze zdań złożonych. Język autorki jest prosty, prawie potoczny, bardzo zrozumiały. Obfituje w wiele nazw wymyślonych przez autorkę. Mimo swojej prostoty i zrozumiałości, tekst, który pisze Tokarczuk jest uroczysty, poważny, ma, prócz znaczenia podstawowego, znaczenie alegoryczne - widać to między innymi po wielu nawiązaniach do Biblii, do Księgi Rodzaju, a także po tym, że w zdaniach występuje wiele porównań, metafor, personifikacji i epitetów. Łatwy do zauważenia jest ów styl biblijny - obecne w stylistyce tekstu liczne powtórzenia, paralele, anafory.
