Jednym z przykładów wyizolowania się i stworzenia własnego świata jest postępowanie Nerona z "Quo vadis". Stąd jest to postać godna uwagi każdego czytelnika.
Matką Nerona była Agrypina. Okazało się, że adoptował go cesarz Klaudiusz, który w przyszłości zezwolił na jego ślub z własna córką (miała wówczas dwanaście lat) Oktawią. Neron był uczniem jednego ze znanych filozofów, w momencie gdy śmierć poniósł Klaudiusz Nerona zasiadł na jego tronie. Zewsząd otaczali go życzliwi współpracownicy oraz zaradni administratorzy, w tych okolicznościach jego początek sprawowanej władzy należał do udanych. Dążenie do usamodzielnienia się za wszelką ceną oraz jego osobiste przekonania dotyczące roli cesarza w państwie spowodowały konflikty z jego matką, w konsekwencji została ona zamordowana. Ta okrutna śmierć spowodowała lawinę zbrodni z polecenia samego Nerona. Trudno wymienić wszystkie haniebne działania Nerona, które były podyktowane jego chorymi ambicjami w różnych dziedzinach życia, wykazywał on także zainteresowanie kobietami, jak i mężczyznami. Człowiek ten za wszelka cenę dążył do zdobycia najbardziej wyszukanych dóbr materialnych oraz wierzył, że to właśnie on będzie stał na najwyższym szczeblu władzy społecznej. Nieustannie zabiegał o to, aby wszyscy wokół dawali dowody jego uwielbienia oraz aby za swe czyny go wielbili. W momencie gdy uważał, że dany człowiek zaszkodzi mu w realizacji postanowień i zamierzeń wówczas okazywał swoja bezwzględność oraz niezwykłe okrucieństwo w działaniu i eliminowaniu tych "przeciwników". Jedną z najbardziej wyróżniających cech Nerona było umiłowanie i słabość do sztuki. Jego świat wypełniała zawsze muzyka, także cudny śpiew oraz poezja, to wszystko towarzyszyło mu w czasie spożywania posiłku. Jego dni dla innych były prawdziwym rajem, spędzą czas na różnego rodzaju zabawach oraz upajał się grą na cytrze. W trakcie jednej z uczt żalił się swemu zaufanemu przyjacielowi Petroniuszowi o tym, co inni sądzili na temat jego sztuki.
Życie Nerona było pełne złudzeń oraz wyimaginowanych wyobrażeń dotyczących sztuki. W jego przekonaniu najbardziej liczyła się opinia senatorów, poglądy i przekonania ludu stawały się sprawa podrzędną. Jako artysta przeżył prawdziwe uniesienie wówczas gdy płonął Rzym. Ostatecznie życie Nerona zakończyło się tragicznie, w końcu poniósł śmierć.
