Joseph Conrad, urodzony jako Teodor Józef Konrad Korzeniowski (herbu Nałęcz), (3 grudnia 1857, Berdyczów - 3 sierpnia 1924, Canterbury) - polski pisarz tworzący w języku angielskim. Syn kresowego szlachcica, literata i antycarskiego konspiratora. Jego wuj był jednym z dyktatorów Powstania Styczniowego. W 1874 roku, nie ukończywszy nauki gimnazjalnej, wyjechał z Polski, chcąc zdobyć zawód marynarza. Przebywał w Marsylii, żeglował do Indii Zach. W 1878 roku zaciągnął się na statek angielski jako prosty marynarz. Pływając jako marynarz na wielu statkach zwiedził porty na Dalekim Wschodzie, w Australii i Oceanii, Ameryce Środkowej; był też kapitanem statku parowego kursującego po Kongo. Po nieudanej wyprawie do Konga, osiedlił się na lądzie. W 1894 roku osiadł na stałe pod Londynem. Poświęcił się pracy pisarskiej od 1894 roku. W roku 1889 zaczął pisać swoją pierwszą powieść, "Szaleństwo Almayera", która ukazała się drukiem sześć lat później. Wraz z ukazaniem się "Gry losu" zdobył popularność. Zyskał sławę jednego z najwybitniejszych pisarzy swojego czasu. Opublikował kilkadziesiąt zbiorów opowiadań i powieści, wśród których najbardziej znane to: "Murzyn z załogi "Narcyza"" (1897), "Lord Jim" (1900), "Jądro ciemności" (1902), "Tajfun" (1903), "Nostromo" (1904), "Zwierciadło morza" (1906), "W oczach Zachodu" (1911), "Tajny agent" (1912), "Freja z Siedmiu Wysp" (1912), "Los" (1914), "Zwycięstwo" (1915), "Smuga cienia" (1917), "Ocalenie" (1920), "Korsarz" (1923).
Twórczość Conrada oparta jest w znacznej mierze na osobistych doświadczeniach, związanych z latami jego pobytu na morzu. Wartość jego pisarstwa polega na podjęciu problematyki etycznej, ujętej w kategorii obowiązku i honoru. Typowymi bohaterami są tutaj ludzie morza. Pisarz wprowadzał też liczne retrospekcje, zakłócał chronologię opowieści, gromadził aluzje i niedomówienia. Twórczość Conrada pozostaje zjawiskiem odrębnym w literaturze światowej. Pisarz miał wpływ na literaturę XX wieku, m.in. W. Faulknera, A. Malraux, E. Hemingwaya, G. Greena, J. Andrzejewskiego. Większość przekładów prozy Conrada na język polski dokonała Aniela Zagórska.
Tematem opowiadania "Tajfun" jest wierność, honor i odwaga. Dowódca parowca "Nan-Shan", kapitan McWhirr to zwykły, przeciętny człowiek, typowy przedstawiciel anglosaskiej części ludzkości końca XIX wieku, człowiek opanowany i spokojny. Jego przeciwieństwem jest młody, nieco narwany pierwszy oficer Jukes, człowiek sporego temperamentu. Nan-Shan" wypływa w rejs po Morzu Wschodniochińskim, Pogoda jest piękna, Zwyczajny rejs, jakich wiele. Cechą charakteru McWhirra jest nieuleganie żadnym "przewidywaniom", "przeczuciom", jest opanowanym człowiekiem. Z każdego rejsu wysyła do żony długi list. Ale tymczasem fala robi się coraz większa, upał rośnie z minuty na minutę. Kapitan McWhirr sprawdza barometr, który spada nieubłaganie. Na północy i wschodzie gromadzą się groźne czarne chmury. Kapitan McWhirr zaczyna pisać list do żony. Wszyscy są podenerwowani. Wszyscy z niepokojem patrzą za burtę, ale tylko kapitan McWhirr jest spokojny i trwa w swojej kabinie, nie przejmując się w oznakami zbliżającej się katastrofy. Fala podbija statek w górę. Wiatr silnie wieje. Robi się coraz ciemniej. Załoga musi stawić czoło potężnemu tajfunowi. Pokierowanie statkiem to zadanie, którego może podjąć się tylko Kapitan. Conrad ukazał los człowieka i jego psychologiczny portret w sytuacji ekstremalnej. Kapitan McWhirr musiał podjąć decyzję: czy zawrócić statek do portu i zapewnić swojej załodze bezpieczeństwo czy ryzykować i narażać załogę na śmierć. Kapitan postanowił zaryzykować. Postanowił nie uciekać przed zagrożeniem i przeszkodą na swojej drodze. Po przejściu sztormu, załoga była bogatsza o nowe doświadczenie. Już wiedzieli jak zachować się podczas nawałnicy, jak przeżyć piekło. Mogli dumnie o sobie powiedzieć, że są dzielni i odważni. Gdyby zawrócili do portu, ludzie by ich nazwali tchórzami. Kapitan McWhirr podjął słuszną decyzję, pokonał tajfun i pozwolił załodze uwierzyć w siebie.
