Ernest Hemingway debiutował na łamach "Kansas City Star" , pisał do "Toronto Star". Był korespondentem wojennym w Hiszpanii podczas wojny domowej, walczył na froncie włoskim w czasie II wojny światowej . Twórczość Hemingwaya wyrosła z jego doświadczeń reporterskich, wiele wątków i tematów zawartych w jego reportażach, znalazło później rozwinięcie w prozie. Proza Hemingwaya nasycona jest zmysłowością , pisarz pozostaje pod wpływem behawioryzmu. Hemingway jest laureatem Nagrody Nobla, nazywano pisarza przedstawicielem "straconego pokolenia", które po przeżyciach wojny nie mogło się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Hemingway to autor m.in. powieści: "Słońce też wschodzi" (1926), "Pożegnanie z bronią" ( 1929), "Mieć i nie mieć" (1937), "Komu bije dzwon" (1940), "Za rzekę w cień drzew" (1950); opowiadań: "In Our Time" (1924), "Śniegi Kilimandżaro" (1936), "Czterdzieści dziewięć opowiadań" (1938), "Stary człowiek i morze" (1952).
"Starty człowiek i morze" to opowiadanie, które otworzyło Hemingwayowi drogę do Nagrody Nobla. W 1936 roku w miesięczniku "Esquire" Hemingway opublikował szkic "Na błękitnej wodzie", który stał się zalążkiem przyszłego opowiadania, które pisarz napisał w kilkanaście lat później. W 1952 roku opowiadanie "Stary człowiek i morze" w całości opublikował magazyn "Life", a tydzień później ukazało się jako osobna książka. Opowiadanie przyniosło Hemingwayowi ogromny rozgłos. W 1953 roku pisarz otrzymał za "Starego człowieka i morze" amerykańską nagrodę literacką- Nagrodę Pulitzera.
Pisząc "Starego człowieka i morze" Hemingway określał już kształt prozy europejskiej, wyznaczał poczynania pisarzy europejskich. Po roku 1956 w zasięgu oddziaływania Hemingwaya znalazła się Polska, wyczytać to można w pierwszych tomach Marka Hłaski.
Opowiadanie "Stary człowiek i morze" wyraża specyficznie Hemingwayowski świat wartości, towarzyszy mu symbolika o romantycznym rodowodzie. Bohater Santiago utrzymuje się z łowienia ryb, przyzwyczajony jest do samotności, jedynym jego towarzyszem jest Manolin, chłopiec, który mu czasem pomaga. Któregoś dnia Santiago wypływa bardzo daleko w morze, stary rybak u kresu swego życia trafia na wielką rybę. Zaczyna się samotna walka Santiago z ogromną rybą, ale także z własną słabością, wynikającą ze starości. Połów przerasta jego siły , ale Santiago staje do walki, nie dociągnie ryby do brzegu, zostaje zaatakowany przez rekiny. Walczy z nimi do końca, na brzeg wyciągnie już tylko resztki swej zdobyczy. Traci zarobek, ale to się nie liczy. Liczy się zwycięstwo, rybacy go podziwiają. Opowiadanie przedstawia obraz samotnej walki człowieka z żywiołem. "Stary człowiek i morze" jest opowieścią o przegranej, Santiago mówi do chłopca: "Pobiły mnie, Manolin (...) Pobiły mnie zupełnie", ale zarazem to historia o zwycięstwie. Polowanie na marlina stanowi potwierdzenie podstawowej zasady, którą człowiek powinien się kierować: nie wolno odstępować od walki, każdy człowiek powinien starać się walczyć do końca, nigdy nie tracić nadziei, nawet gdy przegrywa. W walce człowiek zdany jest na siebie, ale musi walczyć , stawiać opór do końca. Tak by przegrywając, pozostać niepokonanym. Taką postawę prezentuje Santiago, który mówi: "Człowiek nie jest stworzony do klęski. Człowieka można zniszczyć , ale nie pokonać." Stwierdzenie to mówi o ufności we własne siły i podejmowaniu wyzwań losu. Walka Santiago z marlinem była próbą przekroczenia granic swoich możliwości, rybak podjął heroiczny wysiłek. Santiago przegrał , ale nie skapitulował, cała jego wyprawa stanowi symbol dążeń do przełamania ludzkiej kondycji. Santiago nie został pokonany, mówi: I cóż cię pokonało? (...) Nic- odpowiedział", a potem wyruszy na następną wyprawę. Hemingway przekazał, że trzeba stawiać opór , znosić ból i udrękę , by przetrzymać to, co człowiek może znieść. Bohater opowiadania "Stary człowiek i morze" stał się ucieleśnieniem moralnej formuły pisarza.
