Staś Tarkowski to główny bohater powieści Henryka Sienkiewicza pt. „W pustyni i w puszczy”. Ma 14 lat i urodził się w Port – Saidzie. Był wychowywany przez swojego ojca Polaka – Władysława Tarkowskiego – inżyniera, pracującego przy Kanale Sueskim. Jego matka była Francuzką, lecz zmarła przy narodzinach syna. Chłopiec był jedynakiem.

   Staś był wysoki i szczupły, a także silny i wysportowany. Podróż chłopca po Afryce sprawiła że wychudł i sczerniał, ale wyrósł i zmężniał.

   Chłopiec podczas podróży wykazał się wieloma wspaniałymi cechami, takimi jak: odwaga, pomysłowość czy zwinność. Zamieszkanie w Baobabie było dowodem jego pomysłowości. Odwagą wykazał się zabijając porywaczy, za to zwinnością gdy próbował od nich uciec. Ojciec bohatera wspomniał, że chłopiec był prawdomówny. Podczas odmowy zmiany wiary chłopiec pokazał swoją dumę z bycia chrześcijaninem, ale niestety także lekkomyślność, gdyż nie pomyślał o bezpieczeństwie jego i Nel. Staś był bardzo inteligentny. Potrafił mówić w 5 językach. Był także wysportowany. Jeździł konno, pływał i znakomicie posługiwał się bronią. Podczas podróży pokazał wielokrotnie jak bardzo dba o Nel. Gdy dziewczynka była chora na febrę, chłopiec zdobył lek dla niej, co pokazało jak bardzo jest opiekuńczy. Zdolność do poświęceń także nie jest mu obca. Gdy zostały im ostanie krople wody bez wahania oddał je Nel. Oprócz tego był wrażliwą osobą. Pokazał to wzruszając się ostatnią prośbą Lindego. Gdy chłopiec wyrył na kamieniu napis „Jeszcze Polska nie zginęła”, okazał swój patriotyzm. Mówił otwarcie, że jest Polakiem i był z tego dumny.

   Według mnie Staś był postacią pozytywną. Uważam, że to dzięki niemu udało się im wrócić bezpiecznie do domu. Najbardziej utwierdza mnie w tym jego opiekuńczość oraz męstwo. To on troszczył się o Nel, przez całą drogę, a także wielokrotnie zrezygnował ze swoich potrzeb na rzecz Nel. Jego jedyna wada – zarozumiałość – została zniwelowana przez podróż po Afryce.