1798 - przychodzi na świat w Nowogródku (lub leżącym nieopodal Zaosiu) w rodzinie drobno-szlacheckiej.

1815 - rozpoczyna studia na Uniwersytecie Wileńskim; jednym z jego profesorów jest znakomity historyk Joachim Lelewel. Współtworzy Towarzystwo Filomatów.

1819-1823 - Pracuje w Kownie jako nauczyciel w szkole powiatowej. Poznaje Marylę Wereszczakównę, swoją wielką miłość. Wydaje w Wilnie dwa tomy poezji (w pierwszym znajdą się „Ballady i romanse”, w drugim - II i IV część „Dziadów” oraz „Grażyna”). Zostaje aresztowany, uwięziony i sądzony w procesie filaretów.

1824 - skazany na zesłanie, opuszcza Litwę na zawsze; rozpoczyna kilkuletni pobyt w Rosji (Petersburg, Moskwa, Odessa). Poetyckim owocem wycieczki na Krym będą „Sonety krymskie” wydane wraz z sonetami odeskimi.

1828 - ukazuje się jego powieść poetycka „Konrad Wallenrod”.

1829 - podczas podróży po Europie poznaje w Weimarze Goethego, wędruje po Szwajcarii, zwiedza Włochy (Rzym na zawsze pozostanie jego ulubionym miastem); rozpoczyna cykl liryków, zwanych rzymsko-drezdeńskimi.

1831 - przyjeżdża do Wielkopolski z zamiarem przekroczenia granicy i udania się do ogarniętego powstaniem Królestwa Polskiego, lecz jest już za późno - powstanie wygasa.

1832 - przebywa w Dreźnie, tu pisze kilka wierszy powstańczych i III część „Dziadów”. Wyjeżdża na stałe do Paryża, włącza się w prace emigracyjne. wydaje „Dziady” oraz „Księgi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego”.

1833 - zostaje redaktorem i głównym publicystą pisma „Pielgrzym Polski”, ale rychło odsuwa się od „potępieńczych swarów” emigracji.

1834 - wydaje „Pana Tadeusza”. Żeni się z Celiną Szymanowską.

1839 - wraz z rodziną jedzie do Lozanny, gdzie będzie wykładał literaturę łacińską. Pisze kilka wierszy, zwanych lirykami lozańskimi.

1840 - obejmuje katedrę literatur słowiańskich w College de France w Paryżu i rozpoczyna pierwszy z czterech cykli prelekcji. Wierszy (poza kilkoma drobiazgami) więcej nie pisze - interpretatorzy do dziś zastanawiają się nad zagadką jego zamilknięcia.

1841 - poznaje Andrzeja Towiańskiego u wraz z nim zakłada Koło Sprawy Bożej, które gromadzi liczne grono wyznawców, rekrutujących się głównie spośród polskiej emigracji we Francji.

1848 - w czasie Wiosny Ludów tworzy Legion polski walczący we Włoszech, pisze dla niego „Skład zasad”.

1849 - zakłada w Paryżu dziennik „Trybuna Ludów”, w którym lewicowi publicyści z różnych krajów głoszą radykalne programy społeczne.

1855 - jedzie do Turcji, by wesprzeć akcję organizowania legionu polskiego do walki z Rosją. Umiera w Stambule. Zostaje pochowany na podparyskim cmentarzu w Montmorency (w roku 1890 Polacy złożą jego prochy na Wawelu).