W starożytnej Grecji wyobrażano sobie, że nasz pośmiertny żywot nie jest tak atrakcyjny, jak ziemski. Dusze zmarłych były przewożone przez rzekę Styks przez łódź Charona. Potem stawały przed trzema sędziami: Minosem, Radamantysem i Ajaksem. Oni sądzili duszę za jej czyny, po czym dusza mogła trafić do jednego, spośród trzech miejsc wiecznych.
Ci, których życie było dobre i sprawiedliwe, szli do Rzeki Zapomnienia, zwanej Leto. Kiedy pili oni wodę z tej rzeki, mogli zapomnieć o tym, co było na ziemi. Później szli na Pola Elizejskie, czyli od kraju, w którym panuje wieczny spokój i szczęście; nie ma tam cierpienia i pragnienia; dusze mogą przechadzać się po łące, otacza ich piękna muzyka lir, które nie są widoczne. W tej części krainy umarłych rządzi Kronos, który był ojcem Zeusa. Kronos został ułaskawiony przez Zeusa i wypuszczony z Tartaru.
Dusze ludzi, którzy mieli nieczyste sumienie, nie mogli osiągnąć zupełnego spokoju, tylko przenosiły się do ciemnej sfery Erebu, gdzie nie mogli nic odczuwać żadnych uczuć.
Do Tartaru natomiast udawały się dusze ludzi, który popełniali zbrodnie i wielkie przestępstwa. Mieszkały tam straszne boginie zemsty, czyli Erynie i Kery. Piły one krew ludzi, potępieńcy byli przez nie zaciągani do czeluści, tam gdzie sędziowie kazali wymierzać kary.
W krainie tej znajdowała się Rzeka Ognia, zwana Pyriflegeton oraz czarny Erydan. Tam uwięziono Tantala i skazano na głód i pragnienie. Niedaleko Syzyf przeżywał męki, wtaczając głaz pod górę; Danaidy skazane były na mozolne napełnianie wodą beczki, która nie miała dna. Było tam wiele tysięcy potępieńców, którzy na ziemi mordowali, kłamali, obrażali i bluźnili przeciw bogom. Byli skazani na wieczne męki. Stąd też Tartar wypełniał płacz, jęki i krzyki. Tytani zagłuszali te odgłosy swoim rykiem - próbowali oni rozburzyć bramę tego strasznego więzienia.
Charon - był starcem, który przewoził zmarłe dusze przez rzekę Styks. Rzeka ta stanowiła granicę pomiędzy światem żywych, a Hadesem; jego zapłatą był jeden obol.
Cerber - był potomkiem Tyfona i Echidne; to piekielny pies, o trzech głowach; strzegł wejścia do Hadesu. Pokonał go Herakles, wykonujący jedną ze swych prac; swą muzyką zdołał go uśpić Orfeusz
Hades ("niewidzialny) - był bogiem, rządził światem podziemnym, krainą umarłych. Był synem Kronosa i Rei; jego rodzeństwem byli Zeus, Posejdon, Hera, Hestia i Demeter; uprowadził on Korę ( Persefonę), która była córką Demeter. Znane jest też inne imię Hadesa - Polydegmon, czyli "ten, który ma wielu wrogów".
Bibliografia:
1. Anna Markowska "Mitologia Greków i Rzymian".
2. wyd. RTW "Podręczna mini encyklopedia mitologii- Grecy, Rzymianie, Celtowie".
