Serce tego kraju leżało w wąskim pasie wybrzeża Morza Śródziemnego u stóp góry Karmel na południu aż do Ras Szamara na północy. Fenicja nie stanowiła jednego centralnie zarządzanego państwa, bardziej przypominała w swym charakterze Grecję starożytną, z jej mozaiką państw - miast. Najważniejsze miasta fenickie to: Akko, Tyr, Sydon, Berytos, Gubal i Arwad. Fenicja była jednym z najbogatszych i najlepiej rozwiniętych organizmów państwowych starożytności. Podstawą dobrobytu był handel o dalekim zasiągu, na rozwój handlu bardzo korzystnie wpływało ulokowanie kolonii i miast na głównych liniach handlowych ówczesnego świata. Towarem eksportowym były płody rolne oraz wyroby rzemieślnicze: purpura fenicka, luksusowe wyroby z metali, a przede wszystkim bardzo cenny materiał - libańskie cedry. W zamian za to kupcy feniccy przywozili złoto, srebro, ołów miedź, cynę oraz niewolników, którymi handlowano na szeroką skalę. W końcu II tysiąclecia p.n.e. żeglarze feniccy zaczęli kolonizować obszary przybrzeżne, powstała wtedy najsłynniejsza kolonia fenicka, czyli Kartagina, która zasłynęła serią wojen z Rzymem, zakończonych, jej klęską. Miastami fenickimi rządzili królowie lub sufetowie (sędziowie). VIII-VII wiek zakończył okres świetności miast fenickich, najpierw zgniotła je siła wojska asyryjskiego, a w 586 r p.n.e. wojska babilońskie Nabuchodonnozora II. Tylko Tyr zachował niepodległość. W 538 roku całą Fenicję zajęli Persowie tworząc odrębną satrapię. W 332 r. p.n.e. Aleksander Wielki zdobył Tyr i inne miasta fenickie, a potem przeszedł pod panowanie Egiptu Ptolemeuszów, a później syryjskich Seleucydów. W 64 r. p.n.e. miasta fenickie zajęli Rzymianie. Bardzo ciekawie przedstawiają się wierzenia Fenicjan, gdzie widać wpływy Mezopotamii i Egiptu. Na czele panteonu bóstw stał bóg El. Cześć bóstwom oddawano na wzgórzach, w świętych gajach, a także w świątyniach. Bogom składano ofiary z roślin, zwierząt, a w skrajnych przypadkach z dzieci. Dużym osiągnięciem Fenicjan było opracowanie pisma, które jest zawiera podstawy współczesnego pisma alfabetycznego. Litery przejęte i rozszerzone przez Greków stanowią podstawę alfabetu łacińskiego
