Półwysep Iberyjski odgrodzony jest od ziem sąsiednich przez Pireneje i morza. Wewnątrz kraj jest podzielony wysokimi pasami górskimi, dlatego też nie ma jednolitej centrali komunikacyjnej. Najstarsze szczątki człowiek w Hiszpanii datuje się na około 250 tysięcy lat p.n.e. Pierwszą kulturą Półwyspu Iberyjskiego, o której oprócz wykopalisk archeologicznych, są też źródła pisane, jest powstałe w zachodniej Andaluzji Tantessos. Mimo iż położenie tego miasta było jak najbardziej rodzime, to jego ludność znajdowała się pod wpływem kultur ze wschodniego kręgu Morza Śródziemnomorskiego, takich jak Cypr, czy północna Syria. Było to spowodowane ówczesnymi kontaktami handlowymi z Fenicją. Lata największego rozwoju miasta to 750-600 p.n.e.. W tedy też pojawiło się pismo oraz zaczęto używać żelaza. Miastem rządzili królowie, a elitę społeczną tworzyli w głównej mierze bogaci obywatele, których źródło fortuny pieniężnej pochodziło z handlu. Ludność oprócz handlu zajmowała się hodowla zwierząt oraz połowem ryb. Upadek miasta nastąpił w latach 550-450 p.n.e. Było to spowodowane przede wszystkim potężną ekspansją Kartaginy, która zamierzała dokonać kolonizacji tych ziem i wyeliminować tym samym Tantessos w pośrednictwie handlowym.

Płw. Iberyjski był terenem kolonizacji wielu państw starożytnych. Ze względu na swe położenie, które odgrywało olbrzymią rolę w ówczesnym handlu oraz dość znaczne zasoby złota oraz innych metali: srebra, miedzi, a w głównej mierze cyny, niezbędnej do wyrobu brązu (główny materiał wykonawczy w tamtym okresie), teren ten był bardzo atrakcyjnym dla zamierzeń ekspansyjnych państw ościennych.

Kolonizacja fenicka.

Trwała od połowy VIII wieku p.n.e. Fenicjanie zakładali na terenie półwyspu swe faktorie handlowe, liczące nawet po tysiąc mieszkańców. Do największych należały: Kadyks, Malaga, Toscanos. Mieszkańcy tych miast trudnili się handlem, podstawą tamtejszej gospodarki oraz uprawą roli i hodowlą bydła. Od VII wieku p.n.e. Fenicjanie prowadzili także kolonizację osadniczą na terenie Andaluzji.

Kolonizacja grecka.

Już od czasów mykeńskich Grecja utrzymywała kontakty handlowe, początkowo dość sporadyczne, z Płw. Iberyjskim (I połowa II tysiąclecia p.n.e.). W latach późniejszych między handlem grecko-iberysjkim pośredniczyli Fenicjanie. Początek kolonizacji greckiej na terenie półwyspu datuje się na koniec VI wieku p.n.e. Koloniści greccy z Marsylii założyli miasto Emporia, dzięki któremu rozpoczęli powolne opanowywanie terenów handlowych znajdujących się w rękach Fenicjan i Etrusków.

Kolonizacja kartagińska.

Zrujnowanie miast fenickich przez Babilonię doprowadziło w I połowie VI wieku do przejęcia ich handlu przez najlepiej rozwinięta kolonię fenicką - Kartaginę. Kolonizacja kartagińska (punicka) objęła na Płw. Iberyjskim przede wszystkim wybrzeże, od Gibraltaru do Almerii. Obszarem największej kolonizacji kartagińskiej była jednak Ibiza. Handlowa działalność Kartagińczyków na tym obszarze rozpoczęła się od połowy VII wieku p.n.e., ale dopiero w VI wieku p.n.e., pojawili się na wyspie typowi osadnicy kartagińscy. Kartagińczycy objęli swoją kontrolą kopalnie metali znajdujących się w rękach królów Tantessos. To właśnie oni po raz pierwszy zastosowali na Płw. Iberyjskim system irygacyjny (system kanałów odprowadzających wodę).

Ludy Płw. Iberyjskiego.

Dopiero w V wieku p.n.e. doszło do ukształtowania się etnicznego składu Płw. Iberyjskiego i do powstania dwóch wpływających na siebie cywilizacji: celtyckiej i iberyjskiej. Sama nazwa Iberia i Iberowie jest pochodzenia greckiego. Kultura iberyjska obejmowała obszary dzisiejszego Lewant i Katalonię. Została ona ukształtowana pod koniec VI wieku p.n.e. Celtowie zaś, przywędrowali na Płw. Iberyjski w kilku falach, począwszy od około 1000 roku p.n.e. Znaczna część plemion celtyckich uległa iberyzacji i była nazwana Celtyberami. Proces tworzenia się kultury celtiberyjskiej można podzielić na trzy wyodrębnione okresy, obejmujące łącznie lata od końca VII wieku p.n.e. do podboju rzymskiego.

Hiszpania pod panowaniem rzymskim.

Nazwę Hiszpania przejęli Rzymianie od Kartagińczyków, a oznacza ona "Wyspę królików". Rzym zdobył Płw. Iberyjski po wielu wojnach trwających łącznie dwa wieki. Cały ten okres można podzielić na 4 etapy. Etap pierwszy związany jest z drugą wojną punicką pomiędzy Rzymem a Kartagina (219-201 p.n.e.). Po przegranej wojnie z Rzymem Kartagina podjęła konkretne działania polityczne i militarne, których celem było stworzenie z Płw. Iberyjskiego bazy militarnej i ekonomicznej do dalszej walki z Rzymem. Prowadzona od 237 roku p.n.e. ekspansja Kartaginy zaniepokoiła Rzym. Zdobycie Sagunto, po długim oblężeniu przez Hannibal w 219 roku p.n.e. zostało wykorzystane przez Rzymian jako powód do rozpoczęcia wojny. Wydaje się, że Rzym zdawał sobie sprawę z tego, że Kartagina nie zgodzi się na rolę małego państwa i przygotowuje się do walki o odzyskanie hegemonii w zachodniej części Morza Śródziemnomorskiego. Gdy po przekroczeniu Alp, Hannibal wkroczył do Italii, Rzymianie wylądowali w Empirion i pod dowództwem braci Scypionów podjęli marsz na południe Płw. Iberyjskiego. W 211 roku p.n.e. armia Scypionów został całkowicie rozbita. W następnym roku przybył na Płw. syn jednego z zabitych - Publiusz Korneliusz Scypion. Udało mu się pozyskać wiele miejscowych plemion i w 209 roku p.n.e. zdobył on Kartaginę, a następnie Kadyks. Założył on także założył miasto dla rzymskich weteranów Italikę, dając tym samym początek osadnictwa rzymskiego w Hiszpanii. W wyniku działań zbrojnych skierowanych przeciw Kartaginie pod władzą Rzymu znalazło się śródziemne wybrzeże Hiszpanii, przy czym panowanie Rzymu sięgało głębiej w ląd na tereny dzisiejszej Andaluzji i Katalonii. Między 27 a 14 rokiem p.n.e. dokonano nowego podziału Hiszpanii na trzy prowincje zamiast dotychczasowych dwóch. Były to Betyka ze stolicą w Cordobie, Lusitania ze stolicą w Emerita oraz Tarraconensis ze stolicą w Taracco. Nastąpił proces powolnej romanizacji i chrystianizacji Hiszpanii.